Gry rodzinne

Serię Wsiąść do Pociągu zna chyba każdy (lub prawie każdy) kto to przeczyta. Sagę o kolejowych podróżach kojarzą nie tylko stali bywalcy tego serwisu – najczęściej zapaleni gracze – ale też osoby, które do planszówek zasiadają jedynie podczas świąt rodzinnych. Ticket to Ride wymieniany jest często jako idealny gateway, wprowadzający kolejnych ludzi do nowoczesnych gier planszowych. Ja mam dzisiaj możliwość recenzowania już czwartej (licząc dodatki) gry z tej serii.

W czasach, kiedy zalewają nas coraz obfitsze fale nowych gier planszowych, modyfikujących, łączących i przetwarzających znane już mechaniki i motywy, element charakterystyczny jest na wagę złota. Gra powinna się czymś wyróżniać, żeby w ogóle została zauważona. Najlepiej jeśli będzie to coś prostego, przemawiającego do wyobraźni i łatwego do zapamiętania, a przy tym intrygującego. „Ta gra gdzie staramy się stracić wszystko, co posiadamy”, „ta gra z wieżą bitewną”, „ta gra, w której drzemy karty” i tak dalej. Tak więc dzisiaj zapoznamy się z „tą grą, w której modyfikuje się ścianki w kostkach”.

Bar sushi, fontanna, park linowy, obserwatorium – wiedzieliście, że to wszystko (i wiele więcej) da się upchnąć w jednym domku na drzewie? Gdyby za czasów dzieciństwa moja liściasta baza była choć w połowie tak wypasiona, prawdopodobnie byłabym najszczęśliwszym dzieckiem na świecie. Domek na drzewie to gra autorstwa Scotta Almesa, autora znanego m.in. z Wielkiej wystawy dinozaurów i serii Tiny Epic. W Polsce ukazała się nakładem wydawnictwa Nasza Księgarnia. Jest przeznaczona dla 2 do 4 graczy w wieku powyżej 8 lat.

W wakacje doceniłam małe, szybkie tytuły, które nie wymagają ani zbyt wiele miejsca na stole, ani nie wymuszają długiej potyczki ze skomplikowanymi regułami. Nie oznacza to, że zamieniłam wielogodzinne strategie lub gry cywilizacyjne na banalność pokroju rzuć kostką, idź w prawo/lewo, zagraj kartę. Zgadywanki, zapamiętywanie i turlanie rzadko znajdują innych fanów niż dzieci, które nie miały jeszcze okazji zetknąć się z czymś ciekawszym. Tworzenie prostych, sprawnie działających gier to prawdziwa sztuka, gdyż niezmiernie łatwo zgubić się granicę między brakiem skomplikowania a nudą. Jeśli do ich zalet ponadto dochodzi ciekawa mechanika, to radość z rozgrywki pięknie połączy się z intelektualnym spełnieniem, ...

Wikingowie na pokład to gra typu worker placement przeznaczona dla 2 do 4 graczy. Zachwyciła mnie od pierwszego wejrzenia swoimi pięknymi grafikami i niezwykłą wypraską. Wszystko w niej leży jak ulał, każda figurka czy inny element mają swoje konkretne miejsce.

Ocaleni najwyraźniej padli ofiarą zainteresowania kilku osób w naszej redakcji. Pisała już o nich Asia, pisał Robert. To chyba „wina” klimatu post-apo, który jest bardzo wdzięcznym środowiskiem lęgowym dla fajnych gier planszowych, że chociażby wspomnę serię 51. Stan (ale tę starą! ;).  Mnie Ocaleni zwabili jeszcze eurosucharową mechaniką pozbawioną szwendających się zombie czy kości rzucanych mutantom pod nogi.

W ostatnim czasie na skutek udanych wymian na MatHandlu moją kolekcję zasiliła kolejna gra o wikingach. Był nią Jorvik wydany w Polsce przez wydawnictwo Hobbity. Jorvik to nowe (w tym roku trafiło na polski rynek) –  stare (jest reimplementacją Miasta Spichrzów) dzieło Stefana Felda. W grze wcielamy się w wodza plemienia wikingów, który będzie dążył do zwiększenia swoich wpływów.

HMS Dolores to prosty filler, w którym wcielamy się w piratów kłócących się o podział łupów. Po zwabieniu nieostrożnego statku handlowego na skaliste brzegi wysepki, uzyskane skarby staną się zarzewiem wielu gorączkowych kłótni. Długie pertraktacje będą konieczne, ale, na szczęście, piracki kodeks pozwala na wiele… różnorodnych interpretacji. Deski pokładu HMS Dolores zbili wspólnie Bruno Faidutti oraz Eric M. Lang. Obaj należą do kategorii twórców znanych, lubianych i szanowanych. Pierwszy z nich maczał swoje palce w Cytadeli, Maskaradzie, Mystery of the Abbey, Warrior Knights czy wydanym ostatnio przez Games Factory Magazynie 51. Natomiast nazwisko drugiego wielokrotnie rozbijało bank na kickstarterze. Warto ...

Gry typu Ego nie należą do preferowanego przeze mnie gatunku.  Nie tyle nawet nie lubię ich co są mi obojętne. I na dobrą sprawę mogłabym nigdy o tej serii nie usłyszeć gdyby nie fakt, że miałam pokazać studentom pedagogiki jakąś ciekawą planszówkę, którą można byłoby wykorzystać w procesie poznawczym..

Gry quizowe to jeden z moich wstydliwych sekretów. Nie olśniewają nowatorską mechaniką, nie przykuwają oczu wspaniałymi figurkami, a po pewnym czasie tracą cały swój urok, gdy zapamiętaliśmy już wszystkie odpowiedzi. Mimo wszystko od lat dziecinnych nieprzerwanie je uwielbiam. Zgadywanie, brylowanie wiedzą, rywalizacja o laur mądrości, zażenowanie oraz wstyd niewiedzy – trudno przejść obojętnie obok tych emocji. Jednak ten gatunek swoje najlepsze lata ma już za sobą, choć powoli wygrzebuje się z powtarzalności, między innymi dzięki takim tytułom jak iKnow. Swoje 3 grosze dokłada także Żyrafometr, który również nie jest typowym quizem, ponieważ zamiast do podawania odpowiedzi zachęca nas do szacowania, ...