Gry rodzinne

Kiedy stykamy się z Altiplano po raz pierwszy wiemy o nim przeważnie dwie rzeczy – że jest sequelem Orleanu i że ma dziwne pudełko w peruwiańskie szlaczki, w dodatku z kuriozalną alpaką. No dobrze, czasem wiemy tylko o tych szlaczkach i alpace. Tak czy siak Altiplano na pewno przykuwa (na dobre lub na złe) uwagę bardzo nietypową oprawą graficzną pudełka. Czy w środku znajdziemy grę równie nietypową, czy też kolejną iterację tego samego, tylko z innymi grafikami?

Jedzie Pociąg z Daleka nie jest pierwszą grą autorstwa Jeffrey’a D. Allersa. Przyznam jednak, że jest to autor zupełnie mi wcześniej nieznany, a dodatkowo debiutujący na rynku polskim. Tytuł zainteresował mnie jednak głównie dlatego, że  lubię gry kafelkowe, a poza tym ufam w gusta ludzi z Naszej Księgarni w kwestii wyboru lekkich gier rodzinnych (vide Piranie, Gejsze, Mrówki).

Pan Twardowski to moja ulubiona polska legenda! Od dziecka bawiło mnie to, jak przez małe niedopowiedzenie diabeł przechytrzył Twardowskiego i dopadł go w karczmie Rzym… Oczywiście sprytny szlachciura ostatecznie mu się wymknął, by, wedle legendy, wylądować na Księżycu. I choć gra planszowa Pan Twardowski właściwie niewiele ma wspólnego z treścią samej legendy, to stanowi świetny pretekst, aby sobie o niej przypomnieć…

Pamiętacie legendę o Bazyliszku – strasznym stworze, który swoim spojrzeniem zamieniał w kamień? A pamiętacie, jak udało się go pokonać? A więc zwierciadło w dłoń i udajemy się na łowy!

Gry powstające na potrzeby programu edukacyjnego zawsze wzbudzają moją nieufność. Czy proporcje będą właściwe? Czy gra będzie przynosiła radochę? Czy nie będzie zbyt trywialna? Czy zastosowano łopatologię, czy może jednak ciekawszą formę wkładania wiedzy  do głowy? Yedzo już na wstępie zaskakuje tytułem. Gra apetyczno-strategiczna, pisana przez „Y”, z dziwną końcówką – brzmi młodzieżowo, brzmi nowomodnie, brzmi… ciekawie? Tylko pudełko jakby z lekka nie przystaje. Jest skromne, przytłumione i wygląda na pobrudzone.

Jeśli poszukamy wśród projektantów gier planszowych nazwisk, które są w jakiś sposób charakterystyczne, które wyróżniają się czymś szczególnym wśród innych twórców, spora szansa, że trafimy na nazwisko Laukat. Ryan Laukat to dość szczególny przypadek, bo sam (a właściwie z żoną Malorie) swoje gry projektuje, ilustruje i wydaje. Choć póki co nie trafił do projektanckiej ekstraklasy, jednak jego tytuły są coraz bardziej rozpoznawalne: Imperium w 8 minut, Empires of the Void czy City of Iron. Przede wszystkim jednak mówi się o dwóch grach: Above and Below i jej sequelu: Near and Far.

Azul to gra, na którą czekałam z zapartym tchem, wypiekami na twarzy i ogromną niecierpliwością. Raz ograna na Zgranym Wawrze (edycji z essenowymi grami) kołatała mi się w myślach i nie pozwoliła o sobie zapomnieć. I choć jeszcze nie wiedziałam „z czym to się je”, bo po pierwszej partii ciężko to ocenić, to miałam przeczucie, że będzie to MOJA gra roku.

Głodostwory to karciana gra imprezowa, w której gracze wspólnymi siłami (kooperacja) starają się nakarmić głodne potwory (klimat) gustujące w potrawach jakże popularnych (głównie fast food) za pomocą kart dań i akcji (mechanika). A wszystko w ograniczonym czasie (klepsydra) i pod pierzynką sporej dawki losowości (dawkowanie dla dzieci poniżej 12 lat).

Piłka nożna już była – i to nie jedna. Przyszedł więc czas na siatkówkę, która w Polsce ma całkiem spore rzesze fanów. Stefan Kołecki stworzył więc dwuosobową grę Siatka, w której mamy okazję zarządzać swoją drużyną i walczyć o zwycięstwo.

Łowcy Kryształów (wtedy jeszcze pod angielską nazwą Cave In) zwrócili moją uwagę już w momencie pojawienia się na Kickstarterze. Było to dość dziwne bo zarówno mechanika deck building nie jest moją ulubioną, jak i tematyka kosmicznych wydobywców nie bardzo mi pasowała. Trzeba jednak przyznać, że gra kusiła oprawą graficzną i mechaniką, która wydawała się nieść powiew świeżości. Gdy Łowcy Kryształów pojawili się w Polsce za sprawą wydawnictwa FoxGames musiałam sprawdzić, co kryje się w środku.