Gry rodzinne

Rok szkolny zbliża się wielkimi krokami i właśnie Tobie przypadł zaszczyt poprowadzenia jednego z Domów w Akademii Smoczych Wrót. Muszę Cię jednak ostrzec, ponieważ zadanie z którym przyjdzie Ci się zmierzyć przerosło już niejednego śmiałka. Osoba na Twoim stanowisku powinna uosabiać zarówno dobrego budowniczego, który swoim kunsztem przyćmi pozostałych rywali, jak również zręcznego oratora werbującego do swojego Domu śmietankę kadry nauczycielskiej. Jeżeli spełnisz powyższe warunki, będziesz mógł szczycić się najzdolniejszymi uczniami w całej Akademii, którzy podołają najbardziej wymagającym zadaniom, z jakimi przyjdzie im się zmierzyć w nadchodzącym roku szkolnym.

Axio to abstrakcyjna gra logiczna stworzona przez dobrze znanego w planszówkowym świecie doktora Knizię. Przeznaczona dla 2-4 graczy, w wieku od 8 lat, zajmie nam około pół godziny… albo i więcej, bo na jednej partii zazwyczaj się nie kończy :).

O Sagradzie wszędzie głośno. Gdzie się człowiek nie obejrzy, tam albo zdjęcie, albo recenzja (nawet w GF już jedna była), albo wrażenia z partii, albo pytania o dodatek. Sagrada podbiła media planszówkowe i wyrosła na jedną z ważniejszych premier gorącego, jakby nie było, okresu po Essen a przed Świętami. Niemała w tym zasługa polskiego wydawcy, czyli FoxGames, który nie szczędził wysiłku by z Sagrady uczynić swój flagowy produkt.

Nie ma co się czarować – gra Railroad Ink pierwszy raz zwróciła moją uwagę przede wszystkim swoim tytułem. Nie co dzień znajduje się własną ksywkę na pudełku z grą, i to taką, o której w Essen sporo się mówiło. Tak więc Railroad Ink to gra, którą po prostu musiałem mieć. Tym planom z pewnością nie szkodziło i to, że to estetycznie wydane roll&write, a tych niewiele mam w swojej biblioteczce. Krótko mówiąc – tytuł zaintrygował, ale dalsze badanie sprawy spowodowało, że Railroad Ink zainteresowało mnie jako gra.

Carcassonne było moją pierwszą współczesną grą planszową, co ciekawe nawet po kilkudziesięciu partiach nie znudziła mi się i wciąż chętnie w nią gram. Darzę ją sporym sentymentem i zawsze jestem ciekawa nowych dodatków i wariantów. A jest ich naprawdę dużo. Gra osiągnęła taką popularność, że powstały kolejne wersje różniące się nie tylko szatą graficzna, czy tematyką, ale także wprowadzające zmiany w zasadach. Jedną z takich wersji jest Carcassonne Safari należące obok Carcassonne Gorączka Złota, Carcassonne Amazonas i Carcassonne South Seas do serii Carcassonne Around the World.

Przed każdym zbliżającym się Essen śledzę zapowiedzi i nowości kilku moich ulubionych wydawnictw zagranicznych. Jednym z nich jest Blue Orange. Ich gry to często tytuły rodzinne lub średniej ciężkości euro. Cechuje je prostota zasad, niski próg wejścia, ale także niebanalna mechanika oraz piękna oprawa graficzna. I już tradycją się stało, że po każdym Essen moja półka wzbogaca się o kolejną pozycję od Niebieskiej Pomarańczy. Zaczęło się od Kingdomino, które jest jedną z moich ulubionych gier rodzinnych, potem przybyło Queendomino, a w tym roku przywędrowało do mnie Planet. I ten właśnie tytuł chcę wam pokrótce zaprezentować.

Ostatnia ofensywa wydawnicza Fox Games wyraźnie pokazała, że wydawnictwo to przerzuciło środek ciężkości swoich prac z gier dla dzieci na gry stricte rodzinne. Wydane w tym roku Łowcy kryształów, Kroniki zbrodni czy Manhattan to gry kierowane raczej do nieco starszego odbiorcy. Z kolei zapowiedziane na rok 2019 r. Kingdomino i Queendomino oraz mająca niedawno swoją premierę Sagrada to gry łączące przy stole różne pokolenie oraz świetne gateway’e przyjemnie chociaż bezlitośnie wciągające w świat planszówek. Dzisiaj przyjrzę się bliżej właśnie Sagradzie, która pojawiła się w sklepach zaledwie w zeszłym tygodniu.

Jakiś czas temu opisywałam Ubongo. Ubongo, które podobało mi się bardzo. Ubongo, które długo nie schodziło z mojego rodzinnego stołu. Ubongo, które skradło serca moim studentom. Nic dziwnego, że musiałam spróbować wersji 3D. Czy okaże się ona jeszcze bardziej szalona? 

W ostatni weekend zasiadłem do partii w polską wersję Charterstone wydaną przez Rebel. Ponieważ cała kampania w Charterstone wymaga rozegrania 12 partii i to najlepiej w tym samym składzie osobowym, może okazać się, że pełna recenzja pojawi się dopiero po nowym roku. Zdecydowałem się więc napisać niniejszy rzut okiem, opisujący krótko podstawowe zasady gry i prezentujący moje wrażenia po rozegraniu pierwszej partii.

Wczoraj Ania opisała Wam swoje wrażenia z Ataku na Londyn. Dziś swoje trzy grosze dorzucę ja. Tym razem będzie o Podróży w czasie i Skoku w Wenecji. I Ataku na Londyn.. no bo co w końcu, kurczę blade! ;) *)