Gry rodzinne

Kampania Chytrogrodu od Hexy Studio i Lucrum Games na zagramw.to powoli zbliża się do szczęśliwego finału. Wspierający zacierają ręce i powoli wypatrują dostarczenia upragnionych pudełek. Obiecano nam blef, oszustwa oraz negocjacje i to przy partii nie trwającej dłużej niż 60 minut. Rozgrywka ma być dynamiczna, emocjonująca, a także z należytym szacunkiem podchodzić do naszych szarych komórek, aby ewentualne chęci do analizowania sytuacji na planszy również zostały zaspokojone. Jednak jak to wszystko wygląda w praniu, podczas partii? Czy warto sięgnąć do portfela i dorzucić swoje złocisze do projektu?

W maju na polski rynek, za sprawą wydawnictwa Fox Games, trafił dodatek do Sagrady o wdzięcznym podtytule Jeszcze więcej szkła. Dodatek ten zaoferował graczom nowy wariant – Prywatny zasób gracza, dodatkowe karty celów, narzędzi i witraży oraz możliwość rozgrywki do 6 graczy.

I znowu mam do czynienia z dalekowschodnią produkcją. Wkradają się w nasze życie powoli ale konsekwentnie. A ja mam do nich słabość :)

Czy kiedykolwiek wyobrażaliście sobie jak by to było, móc obudzić się w skórze kogoś innego? A gdyby okazało się, że ten ktoś nie jest człowiekiem? Ostre pazury, doskonały słuch oraz możliwość widzenia w ciemności- brzmi zachęcająco? Stworzenie o którym mowa to najprawdziwszy miejski predator. Przyczajona i bezszelestna bestia zamieszkująca tereny betonowej dżungli zwana… kotem.

Odyseja. Jest to gra przede wszystkim dla dzieci. To (prawie) typowe memory, ale jednak z twistem, co sprawia, że dorośli również dobrze się przy niej bawią.

Pierwszą partię w Pola zieleni rozegrałem na Pyrkonie. Mimo kiepsko wytłumaczonych zasad i ostatecznej porażki gra mnie zaintrygowała. Nie tyle jakąś nowatorską, zaskakującą mechaniką a kilkoma drobnymi nowinkami zgrabnie sklejonymi w całość. Do głębszego ogrania przekonało mnie też nazwisko Vangelisa Bagiartakisa autora całkiem przyzwoitego Dice City oraz nos właścicieli Czacha Games do dobrego, nieco staroszkolnego euro (Keyflower, Klany Kaledonii).

Powiadają, że fiord Trolli, był niegdyś zamieszkiwany przez rozumne stworzenia przypominające ludzi. Podobnie jak człowiek, istoty te posiadały swoje wierzenia i przesądy, niektóre tak stare, że nie sposób określić kiedy dokładnie powstały. W jednym z tekstów można natrafić na wzmianki o nikomu nieznanym przybyszu, osobie z zewnątrz która po długiej tułaczce trafiła do ukrytego przed światem zewnętrznym domostwa Trolli.

Moja przygoda w świecie gier planszowych zaczęła się dość nietypowo, wcale nie od Osadników z Catanu czy Wsiąść do pociagu. Wręcz przeciwnie, początkowo tych gier w ogóle nie lubiłam, uważając je za proste i infantylne. Zachwycałam się za to Draculą, Robinsonem Crusoe czy Agricolą. Uważałam, że im dłuższa instrukcja i bardziej zawiłe zasady, tym lepiej. Z czasem doceniłam prostotę i odkryłam, że również lżejsze tytuły mogą sprawiać frajdę. Jedną z pierwszych pozycji familijnych, którą pamiętam z początków mojego hobby, była Zakazana Wyspa. I choć gra była w zasadzie bardzo prosta, to trzymała w napięciu. Z nostalgią wspominałam emocje towarzyszące rozgrywce. ...

Zapewne każdy z was, jeżeli nie widział to przynajmniej słyszał o takich produkcjach jak „Godzilla” bądź „King Kong” – monstra o kolosalnych rozmiarach siejące spustoszenie w gęsto zaludnionej metropolii. Jak to zazwyczaj bywa w kinowych hitach, liczne zastępy wojsk, rzucone naprzeciw szalejącej bestii podejmują desperacką próbę zażegnania bądź co bądź gigantycznego zagrożenia. Dzisiaj przyjrzymy się właśnie jednej z odsłon opowieści o gigancie w dużym mieście, z tą różnicą, że tym razem to my kierujemy poczynaniami bestii.

W założeniu swoim Hadara to gra o rozwoju cywilizacji ("przemierzając trzy epoki rozwiniesz swój nowy świat od małej osady do wysoko rozwiniętej cywilizacji") niemniej nie dajcie się zwieść - równie dobrze mogłaby to być gra o sadzeniu kapusty i zbieraniu marchewek.