Gry rodzinne

Kwiaciarenka kojarzy się nieodparcie z Niezłymi Ziółkami, przez niektórych zwana jest nawet ich następczynią. I ma prawo się tak kojarzyć za sprawą grafiki i tematyki, niemniej jednak mechanicznie - choć obecne jest Set Collection - to jednak mamy tu Press Your Luck (Ziółka) kontra mechanika draftu (Kwiaciarenka). A i samo zbieranie setów polega na czym innym, powiedziałabym nawet, że w Kwiaciarence to zbieranie setów bardziej przypomina dopasowywanie wzorca.

Domino wróciło do łask. Niby taka klasyczna gra o banalnej mechanice, z której podobno nie da się za wiele wyciągnąć, a tu proszę niezawodny Bruno Cathala stworzył z niej taką serię, która zawładnęła umysłami graczy. Urzeczeni dodatkowo piękną oprawą graficzną planszówkowicze  mogli wydać tylko jeden werdykt – hit. Jednak, czy w pewnym momencie układanie płytek nie zaczęło zjadać własnego ogona? Dziś zapraszam was do domeny królowej, gdzie czekają na nas kolejne wyzwania włącznie ze starciami z drapieżnym smokiem.

Wykreślane Imperium jest osadzone w uniwersum O:NI - dysponujemy podobnymi surowcami, budujemy budynki, a nawet mamy odniesienie do ludzików, choć nie mają one znaczenia zasobów - liczba ludzików bowiem to liczba dostępnych na daną rundę akcji. Zagramy 10 rund, podczas których będziemy rzucać kośćmi (wspólny rzut i wspólne zasoby/akcje dla wszystkich graczy) oraz wybierać żetony przysług (tu każdy gracz dostanie unikalną umiejętność do wykorzystania w danej rundzie) a następnie wykreślać pola na swoich arkuszach gry.

Ptaszki przyleciały jakby znikąd i szybko poszybowały do pierwszej setki BGG, aby po niecałym pół roku od premiery wylądować na 41 miejscu rankingu (i 1 miejscu wśród gier familijnych), po drodze upolowując jeszcze nagrodę Kennerspiel des Jahres. Krótko mówiąc Na skrzydłach nieźle powymiatało ostatnimi czasy. Pytanie tylko czy zasłużenie.

Zbliżcie się i nadstawcie ucho, gdyż dzisiejszego wieczoru usłyszycie opowieść niezwykłą. Opowieść o rywalizacji i podbojach! Opowieść o wielkich władcach i ich intrygach. O baśniowych królestwach i niebezpiecznych krainach! O straszliwym ognistym smoku, któremu nie sprosta żaden śmiałek! I w końcu o Tej, o której względy zabiegają najznamienitsi władcy… Oto opowieść o Królewskim Domino!

Rozsądne planowanie, przewidywanie oraz usprawnianie – cechy te można niewątpliwie przypisać osobie która sprawuje piecze nad powstawaniem nowych sieci komunikacyjnych, zarówno wodnych jak i lądowych. Oczywiście mowa tu o czysto teoretycznej sytuacji, gdyż jak dobrze wiemy i zapewne niejednokrotnie doświadczyliśmy, istnieją na mapie miejsca tak fatalnie skomunikowane, że na samą myśl o wyprawie we wspomniane wcześniej strony, najchętniej  w ogóle nie wychodzilibyśmy z łóżka. Pomiędzy falami gniewu i bezsilności, kontemplując nad kompetencjami projektanta piekielnego węzła transportowego, dochodzimy do wniosku, że…na pewno zrobilibyśmy to o niebo lepiej.

Rzucić wszystko i wyjechać na Islandię! Koniec z gorączką sobotniej nocy i hałasem wielkiego miasta. W końcu można odetchnąć i nieco zwolnić tempo. Tylko co można tu tak właściwie robić? Uprawa warzyw wydaje się nie najgorszym pomysłem, zwłaszcza że tyle słyszy się o nadzwyczajnych islandzkich pomidorach. Z pewnością przyda się również dodatkowa para rąk do pracy, której dookoła pod dostatkiem. Prostsze życie to coś, czego od dawna potrzebowałem…

Ukończyłem kampanię Charterstone. Zajęło mi to ponad rok, co samo w sobie może sugerować charakter moich odczuć odnośnie gry. Faktem jednak jest, że na tak długi czas rozgrywki wpłynęło przede wszystkim kilka pozagrowych czynników, zatem proszę o niewyciąganie zbyt pochopnych wniosków. Bardziej istotną informacją jest to, że całą kampanię rozegrałem w trybie dwuosobowym bez wspomagania się mechanizmami automy (a jedynie procedurami symulującymi poczynania pozostałych graczy zawartymi we właściwej grze) i moje odczucia co do tego, czy taki układ jest odpowiedni dla poznawania historii państewka Greengully będą stanowiły znaczącą część poniższego tekstu. Oczywiście postaram się poruszyć też nieco innych kwestii.

Życie dzikiego szczura nie jest łatwe, a jeśli z jednego zrobić całą kolonię, no cóż, problemy (i szczury) zaczynają mnożyć się w zastraszającym tempie. Brak pożywienia zmusza do wyjście z przytulnych kanałów w celu zdobycia pysznego sera. Trzeba jednak pamiętać, że nie jesteśmy jedynym klanem w okolicy, a sąsiedzi chętnie skorzystają z naszej niebronionej spiżarni. Jeśli kiedykolwiek marzyliście by zarządzać kolonią szczurów, to Ratland od Eclipse Editorial może to życzenie spełnić.

Gry od wydawnictwa Piatnik do niedawna nie były w obszarze mojego zainteresowania. Jednak kiedy w portfolio wydawcy pojawił się tytuł nominowany do Spiel des Jahres, na dodatek tak dobrego autora jak Rudiger Dorn (Karuba, Istanbul, Goa) to musiało się zmienić. Na mojej półce pojawił się więc Luxor, którego mam okazję Wam dzisiaj recenzować.