Gry rodzinne

Na początku tego roku premierę miała jedna z najpiękniejszych nowoczesnych gier karcianych, jakie kiedykolwiek powstały. Canvas od wydawnictwa Awaken Realms to pod względem wykonania absolutne dzieło sztuki, w którym… tworzymy dzieła sztuki. Przyciągająca szata graficzna i rewelacyjne wykonanie to jedno. Czy idzie jednak za tym mechanika, która sprawia, że gracze po rozgrywce mają poczucie obcowania z arcydziełem? Przekonajmy się!

Rozpoczęty kilka lat temu boom na wykreślanki wydaje się powoli uzpokajać. W tym czasie udało mi się poznać całkiem pokaźną liczbę tytułów z tego „gatunku”. W sporą część z nich zagrałem raz i już więcej nie chcę / nie potrzebuję do nich wracać, kilka z nich uznałem za warte posiadania w kolekcji (głównie ze względu na brak ograniczenia liczby osób przy stole), ale zalazły się też takie, które mnie zachwyciły. Do której z tych kategorii zaliczyłbym Wyspy Tukana? Przekonacie się po lekturze tej recenzji.

Seria Kingdomino, od czasu swojego debiutu (w Polsce był to 2016 r.) zyskała niezwykłą popularność co spowodowało, że kolejne tytuły osadzone w jej uniwersum i na jej mechanice zaczęły pojawiać się jak grzyby po deszczu. Dużą sympatię seria zyskała również w naszej redakcji o czym świadczą nie tylko liczne teksty na jej temat, ale też objęcie wszystkich wydanych w Polsce tytułów naszym patronatem medialnym.

Autorzy nowo wydawanych gier dla dzieci niejednokrotnie inspirują się tradycyjnymi układankami i szaradami. I nie ma w tym nic złego. Lata płyną, a memory, domino, chińczyk, jenga, czy też puzzle nadal bawią, cieszą i uczą. Dlatego też wciąć warto po nie sięgać. Kolejne wariacje na temat klasyków przedstawiane są nowym pokoleniom dzieciaków w atrakcyjniejszej oprawie graficznej lub są wzbogacone o dodatkowe mechaniki i ciekawy wątek fabularny. Dziś opowiem Wam o planszówce, która realizuje tę ideę, czyli grze Dinogang. Zapraszam do lektury recenzji nowości wydawnictwa Trefl.

Koty - choć zdają się być kontynuacją bestsellerowej serii o krukach i snach - są zupełnie czymś innym. Tematycznie i owszem - układamy swój sen. Ale mechanicznie...  niczego nie musimy pamiętać, ani niczego szacować. Ot, zagrywamy karty do swojego (lub cudzego snu). Nie ma niewiadomych. No chyba, że będziemy próbować pamiętać, które koty zamieniły się na dziewiątki i - co za tym idzie - czy dużo ich jeszcze w talii zostało. Ale to nie ma nic wspólnego z mechaniką snu lub smoków. 

Pętla to gra o podróżach w czasie! Pętla to pogromca Pandemica! Pętla to deckbuildingowa jazda bez trzymanki! Pętla to po angielsku „loop”! Dr Faux na prezydenta! Pętla to najlepsza rzecz od czasu wynalezienia chleba krojonego! Wypraski są przereklamowane! Wolność dla ogórków kiszonych!

Miałem zacząć tekst od poprowadzenia paraleli między Baśniową gospodą a Kingdomino wskazując, że Paolo Mori uczynił z Connect 4 to samo, co Bruno Cathala z domino. Wziął znaną wszystkim z dzieciństwa grę i dodał do niej akurat tyle zasad, żeby jej przesadnie nie skomplikować. W efekcie otrzymaliśmy przystępne tytuły, które da się wytłumaczyć szybko każdemu podpierając się jak szczudłem argumentem: “Na pewno grałaś/grałeś w coś podobnego”.

Rodzinna gra licytacyjna do wydawnictwa Trefl, który zyskała nowy, dwuosobowy tryb rozgrywki. Mimo upływu lat mechanika gry nadal dobrze działa.

Dr Reiner Knizia słynie m.in. z tego, że potrafi oprzeć wymyśloną grę o jeden pomysł, jedną mechanikę, obudować ją „ozdobnikami” i „sprzedać” jako fajny, grywalny produkt. Jak jest w przypadku San Francisco? Co jest tym trickiem mającym przyciągnąć graczy? I czy mu się to udało?

Ludzie kochają psy, ale czy psy kochają ludzi? Zależy, jak na to spojrzeć. Zasadniczo, jest im z nami dobrze: są karmione, dajemy im bezpieczny dom, wyprowadzamy na spacery, a czasem nawet pozwalamy spać na łóżku, aniżeli pod nim. Czy jednak psia miłość jest bezwarunkowa? Gra Good Boy zdaje się twierdzić, że nie. Co więcej, psy są w niej ukazane jako przekupne i skore do zabawy tylko wtedy, gdy wiąże się ona z sowitą nagrodą. A jaką nagrodę dostają w niej ludzie, czyli gracze?