Gry rodzinne

Gdyby ktoś polecił mi grę inspirowaną Star Trekiem, pewnie bym po nią nie sięgnęła, bo ja akurat pochodzę z tej drugiej galaktyki. Dlatego cieszę się, że nie wiedziałam o tych powiązaniach wcześniej, bo ominęłaby mnie świetna planszówka. Może i wygląda jak kosmiczna kreskówka, ale rozgrywka to czysta przyjemność. 

Panowie Eduardo Baraf i Steve Finn to chyba zapaleni działkowicze. To za ich sprawą polscy gracze mogą cieszyć się m.in. takimi tytułami jak Niezłe ziółka, Moje skarby i – wydany ostatnio – Pachnący ogród (S. Finn jest ponadto autorem Kwiaciarenki), W Moje skarby nie grałem, ale co do pozostałych trzech tytułów mogę powiedzieć, że łączą je kieszonkowy rozmiar pudełka oraz prosta i szybka rozgrywka z jakimś niebanalnym pomysłem w zasadach.

Climb The Mountain to gra wspinaczkowa w tym sensie, że górę poznajemy tu od jej podstawy aż po szczyt - ale nie uświadczymy tu butli z tlenem, ochronnej odzieży czy pomocy tragarzy. Sami wniesiemy swoje zapasy na szczyt, zbierając po drodze trochę śmieci i unikając górskich i leśnych stworzeń. O naszym zwycięstwie zadecyduje to, jak szybko zdobędziemy najwyższy punkt na górze i ile wniesiemy ze sobą przedmiotów: zapasów i zebranych odpadków.

Twórcy Ave, Leo! dość odlotowo potraktowali temat walk na arenie, celem stworzenia prostej gry abstrakcyjnej. Zadaniem każdego z gracza, będzie zebranie siedmiu złotych monet. Całość rozgrywki oparta jest na wykorzystywaniu kości, którymi będziemy poruszać się na naszej heksagonalnej planszy. Do wyboru mamy trzy rodzaje kości, które odpowiadają za: ruch lwa (czerwona), ruch naszych gladiatorów (zielone) oraz rozłożenie złota na mapie (żółte).

Verdant - wydane w Polsce jako Doniczki (dzięki wybornym gustom Lucky Duck Games) to symulator takiego właśnie pokojowego aranżowania. Nie trzeba się pocić ani zakładać roboczego dresu - ale zdecydowanie warto zadbać o nawodnienie. Mózgi będą tu pracować na wysokich obrotach!

Zauważyłem, że w ostatnim czasie w osiedlowym klubie, do którego chodzę Sąsiedzkie Planszówki dosyć często lądują na stole gry sygnowane logiem Queen Games. Powód tego wydaje się być oczywisty – są to tytuły o relatywnie prostych i łatwych do tłumaczenia zasadach, a jednocześnie niepozbawione ciekawych i intrygujących nowych graczy rozwiązań. Jedną z takich gier w które graliśmy niedawno był Old London Bridge, wydany w Polsce przez Piatnik.

Świat gry Materia Prima to świat pełen piękna i nienachalnego, ale intensywnego jak wspomnienie z dzieciństwa klimatu. Rysunki przypominają mi ilustrowane książki przygodowe, którymi zaczytywałem się za młodu. Na każdym rysunku kryje się przygoda, każdy kafel z lasem czy miastem to miejsce tak przyciągające, że chce się do niego pójść - nie w grze, a w rzeczywistości.

Już dziś możemy wcielić się w doktora Rossa i sprawdzić swoje siły w trakcie swojej zmiany w Ostrym Dyżurze.

Pogodziłem się już ze swoimi niedoskonałościami. Mam w sobie wystarczająco dużo samokontroli, żeby uznać opowiadanie jakiegokolwiek suchego dowcipu o Teneryfie za słabe i nieśmieszne, bo nazbyt oczywiste. Nie mam jej jednak aż tyle, żeby o tym nie wspomnieć na samym początku tekstu, marnując wstęp do recenzji. 

Rycerze MOCy to edukacyjno-terapeutyczna gra, skierowana do rodziców i ich dzieci w wieku od 6 lat wzwyż. Od 2 do 6 graczy spotka się przy stole, by dzięki swoim decyzjom - i dzięki wielu rozmaitym komplementom wypowiedzianym po drodze - zaprowadzić porządek w nienazwanej Krainie.