Gry rodzinne

Był taki okres, dziesiątki lat temu, gdy byłem zafascynowany tematyką piracką. W moim przypadku głównym prowodyrem był Janusz Meissner i jego cykl książek opowiadający o korsarzu Janie Martenie. Z książek nie pamiętam już prawie nic. Teraz jestem starszym gościem, ojcem dwu córek, ale wystarczyła iskra, by dziecięce marzenia znów powróciły.

Miałem wczoraj sposobność na rozegrania partii w grę-staruszka. Ale nie byle jakiego. Zdobywcę Spiel des Jahres 1986. Mowa mianowicie o mało znanej, przynajmniej w Polsce, grze Heimlich & Co. Udało mi się rozegrać dwie partię i kilka słów o niej.

Gra, której zasady i rozgrywka przypominają popularne gry karciane. Tak, więc mamy atu, karty są o różnych nominałach i kolorach, bierzemy lewy. Najważniejszą cechą wyróżniającą się jest to, że przed partią gracze równocześnie pokazują jeden z kolorów, którego NIE CHCĄ brać. Jeżeli jednak wezmą lewę, a wśród wziętych kart są egzemplarze o niechcianym kolorze, dany gracz otrzymuje ujemne punkty równe nominałowi karty. Tym samym często podczas rozgrywki dorzuca się innym graczom niechciane przez nich karty i wbija tytułową szpilę.

– To co mówisz jest niegodziwe, Cesarze. – Spójrzmy prawdzie w oczy, moja królowo. Naród egipski schodzi na psy! Nadajecie się tylko do tego, by być półniewolnikami Rzymu. – Mój naród wzniósł Piramidy! Latarnię morską w Faros! Świątynie! Obeliski! – To było dawno! Teraz potraficie tylko czekać na wylewy Nilu… – DOSYĆ! Udowodnię ci Cesarze, że Egipt wciąż rośnie w siłę, a jego lud jest genialny! Każę zbudować dla ciebie w ciągu trzech miesięcy tu, w Aleksandrii, wspaniały pałac! – Królowo, jeśli tego dokonasz, przyznam, że się myliłem i uznam, że twój naród jest wciąż wielkim narodem…ale bardzo w to wątpię. „Asteriks i Kleopatra” R. Gościnny, ...

Publiczna służba zdrowia to jedno z najbardziej paranoidalnych miejsc jakie może wyobrazić sobie współczesnym człowiek. Popadająca w skrajności i kontrasty niczym polityk walczący o wyborców. Z jednej strony mamy bohaterskich ratowników, walczących o życie pacjentów lekarzy, pełne współczucia i pomocy pielęgniarki. Z drugiej chamstwo, głupotę i korupcję. Pijanych anestezjologów, przekupionych chirurgów, ratowników – morderców jak swego czasu w łódzkim pogotowiu. Przedziwne miejsce.

Czas wakacyjny, to czas podróży. Nadchodzi ten wspaniały moment, kiedy ostatni raz odmeldowujemy się w pracy, pakujemy walizki i wsiadamy… no właśnie, gdzie? Możemy do autokaru, możemy do pociągu, samochodu… aż wreszcie do samolotu. W ostatnich czasach nie jest to może najbezpieczniejszy środek transportu, ale ciągle bardzo prestiżowy. Biura podróży, linie lotnicze, coraz agresywniej starają się przyciągnąć pasażerów do siebie, różnego rodzaju promocjami. Właśnie o tego rodzaju walce opowiada gra „Wszyscy na pokład”.

Andreas Seyfarth to projektant, który powinien być znany każdemu kto choć trochę interesuje się grami planszowymi. Może nie jest tak twórczo płodny jak Reiner Knizia czy Wolfgang Kramer. Nie ma tak dużej ilości sprzedanych egzemplarzy swoich gier jak Alan R. Moor czy Klaus Teuber. Nie mniej jednego mogą mu wszyscy inni autorzy tylko pozazdrościć. Mianowicie pierwszego miejsca w najbardziej znanym rankingu tworzonym przez fanów na świecie – rankingu BoardGameGeek. Za co? Oczywiście za Puerto Rico. Jedną z najbardziej klimatycznych i fascynujących gier wyprodukowanych do tej pory.

W 1271 roku młody Marco Polo wybrał się z ojcem i wujem na wyprawę do mongolskiego Wielkiego Chana. Razem z innymi śmiałkami wyruszymy ich śladami startując w portowym mieście Hormus, po drodze mijając oazę Kantshou, by wreszcie dotrzeć do Daidu (czyli dzisiejszego Pekinu). Tam już nas czeka sława, piękne kobiety, a przede wszystkim świetne interesy. Jednak musimy się spieszyć, ponieważ nie jesteśmy jedynymi przedsiębiorczymi ludźmi na tym łez padole. Konkurencja nie śpi, konkurencja knuje jakby tu nam sprzątnąć sprzed nosa skrzynie złota… A mieć skrzynię i nie mieć skrzyni to są już razem dwie skrzynie, prawda?

„[…] Nie pomniejszałem ofiar w świątyniach, nie umniejszałem chlebów bożych, nie zabierałem placków duszom zmarłych. […] Nie zatrzymywałem wody, gdy płynęła, nie przerywałem tam na wodzie wzburzonej, nie gasiłem ognia w czasie jego, nie odstąpiłem od dni składania ofiar z mięsa wybranego, nie związałem bydła przeznaczonego na pokarm boży, nie zatrzymywałem boga podczas procesji jego. Jestem czysty, jestem czysty, jestem czysty, jestem czysty […]”

Reiner Knizia to jeden z najbardziej płodnych twórców gier planszowych. Jego gry są przykładem klasycznego stylu niemieckiego: interesującej mechaniki, szybkiej rozgrywki. Niestety to, co mu się zarzuca, to brak klimatu. W ubiegłym roku na rynku gier pojawiła się kolejna pozycja pana Knizia, Beowulf. Gra, która z założenia miała oddawać klimat przygód legendarnego rycerza, która pod względem graficznym została przygotowana przez jednego z bardziej znanych ilustratorów fantasy – Johna Howe.