Gry rodzinne

Miałem ostatnio okazję zagrać w nową grę i starym zwyczajem tego bloga wrzucam na gorąco wrażenia z pierwszej rozgrywki. Gra została wydana w roku 2001 i jest dziełem tych samych autorów, co znana i bardzo ceniona Ursuppe. Na pierwszy rzut oka widać podobieństwa między obydwoma grami. Bardzo podobny klimat graficzny, w obu grach występują karty genów, które modyfikują zachowania naszego gatunku. I na tym podobieństwa się kończą. Mamy do czynienia z grą zupełnie inną niż Ursuppe.

Kilka lat temu Klaus Teuber zdecydował, że chciałby stworzyć grę, która nie będzie po prostu dodatkiem do Osadników. Niech i będzie utrzymana w klimacie wielkiego poprzednika, niech dzieje się w świecie Catanu, ale jednocześnie ma być samoistną, pełną gra. Jak chciał tak zrobił. W roku 2004 pojawiła się pierwsza produkcja Candamir: The First Settler, należąca do Catan Adventures. Spotkała się z życzliwym przyjęciem fanów i rok później pojawiła się kolejna produkcja Elasund: The First City of Catan.

Mezopotamia zwana jest powszechnie pierwszą cywilizacją. Na tytuł cywilizacji trzeba sobie jednak zasłużyć. Historycy nie dają jej ot tak sobie. Trzeba wyróżniać się zorganizowanym ośrodkiem miejskim, monumentalnymi budynkami sakralnymi, pismem czy handlem. Spełniasz to? Ok – jesteś cywilizacją. Nie spełniasz? Jesteś bandą dzikusów. Nie ma co się rozdrabniać.

Grałem dzisiaj pierwszy raz w Emirę. Na podstawie pierwszej rozgrywki (a więc bardzo pobieżnego zapoznania się z grą) postaram się opisać wrażenia. Pełna recenzja ukaże się w serwisie www.gry-planszowe.pl gdy tylko poznam ją lepiej. Gra jest przeznaczona dla trzech do pięciu graczy. Gracze wcielają się w arabskich szejków. Każdy z nich ma pałac, zarabia pieniądze na karawanach z przyprawami i co rundę może poprawić swój status, atrakcyjność, powiększyć dochody lub pałac. To wszystko rzecz jasna kosztuje – trzeba sporo zainwestować, żeby dostać do ręki nowe atuty. I po co to wszystko? Oczywiście dla kobiety! Celem gry jest przyciągnięcie do naszego ...

Całkiem niedawno Galakta poinformowała, że w ich planach wydawniczych znajdzie się Blue Moon City, planszówka autorstwa Reinera Knizii. Gra, która w tym roku była nominowana do Spiel des Jahres. Postanowiłem poważniej się nią zainteresować i sprawdzić czy trafi na moją listę zakupów. Rozegrałem cztery partie do tej pory: trzy w wersji dwuosobowej, jedną w trybie czteroosobowym.

Miałem ostatnio okazję zagrać w Mesopotamię. Tę grę miałem od dawna na oku. Gdy pojawiła się w Rebelu promocja Phalanx Games, skorzystałem z niej i kupiłem. Nie miałem czasu przestudiować zasad i zagrać, ale szczęśliwie Pancho również wszedł w posiadanie tej gry w celu jej zrecenzowania. No i zagraliśmy.

Między dwoma tytułami wyróżnionymi Spiel des Jahres: Elfenland i Ticket to Ride, Alan R. Moon stworzył Union Pacific. Znowu jak w TtR plansza USA, pociągi, sieci połączeń pomiędzy miastami. Nudy! Znowu to samo! Można by rzec na pierwszy rzut oka. A wcale tak nie jest. Pomimo paru podobnych elementów do TtR rozgrywka jest zupełnie inna i naprawdę fajna.

Winner’s Circle to reedycja gry znanej wcześniej jako Royal Turf. Jej autorem jest nikt inny jak Reiner Knizia. Planszówka przenosi nas na tor wyścigów konnych i pozwala wcielić się rolę hazardzistów, którzy będą próbowali zarobić jak najwięcej pieniędzy na trafnych stawkach.

Jak już Pancho pisał mamy teraz całą masę nowych zabawek, które stopniowo trafiają na stoły… Ja zacząłem od najtańszej z zamówionych gier (2,90?) – Don.

Dawno, dawno temu mała grupa osadników postanowiła wybudować sławne na cały świat miasto. Wiedzieli, że miasto rozsławiają znajdujące się w nim ciekawe budynki, więc wybudowali muzea, szkoły, ratusze, kościoły, wieże strażnicze i karczmy. Niestety, w ich wspaniałym mieście brakuje jeszcze murów obronnych, dróg i rzeki. Szybko zorganizowano cztery ekipy budowlane pracujące w czynie społecznym, które podjęły się dokończenia miasta.