Gry rodzinne

Jeżeli słuchacie Planszostacji, musiała wam się obić o uszy gra kolejowa o bardzo głupiej nazwie. Łabaszkanonbol. Czyli Wabash Cannonball. Bazik chwalił tę grę po hasłem „gra kolejowa, o niebanalnej mechanice, którą można skończyć w godzinę”. Jak zapowiadaliśmy wcześniej, na targach w Essen pojawiło się wydanie tej samej gry pod nowym tytułem – Chicago Express. Wydawcą jest Queen Games. Zamiast brzydkiego kawałka grubszego papieru ze schematycznie wydrukowanymi polami mamy piękną, sztywną planszę. Inne elementy gry (np. udziały w przedsiębiorstwach kolejowych, czy małe drewniane lokomotywy) są równie wysokiej klasy. Wszystko funkcjonalne i estetyczne. Jeżeli porównacie na bgg zdjęcia wydania Winsome Games i ...

Nie lubię gier ekonomicznych. Nie znam się kompletnie na giełdzie. A mimo to spodobała mi się gra Hab & Gut, w której gracze zajmują się wyłącznie kupnem i sprzedażą akcji oraz sterowaniem poziomem ich cen.

O Ghost Stories mówiło się już wiele przed samymi targami. Znane wydawnictwo Repos Production (Santy Anno, Cash’n’Guns) zabrało się za opracowanie gry kooperacyjnej. Większość jako tako obeznanych planszomaniaków, którzy przybyli na Essen, mieli tę grę na liście do sprawdzania. Najszybciej udało się to grupie z Gdańska (Nataniel, Mrok, Duch itd.), którzy po rozgrywce wypowiadali się o niej w samych superlatywach. Widać było gołym okiem, że tytuł zrobił na nich niesamowite wrażenie.

Wydawnictwo Fragor Games (czyli bracia Fraser i Gordon Lamont) zasłynęło w ostatnich latach z wyposażania swoich gier w superanckie figurki – szczurów, kota, flecisty, owieczek, jeleni. Niestety, chociaż bohaterami tegorocznej premiery również są zwierzęta sympatyczni Szkoci musieli zrezygnować z figurek wyposażając Snow Tails w bardziej standardowe elementy. Ale po kolei. W Snow Tails każdy z graczy wciela się w poganiacza psich zaprzęgów rywalizujących w wyścigu. Ponieważ w pudełku znajduje się 16 dwustronnych elementów, z których budowane są tory nawet przy codziennym graniu nowych torów starczy na kilka lat.

Jako radykalny feldowiec (czytaj fan twórczości Stefana Felda) jadąc na Essen miałem najnowszą grę tego autora – Der Name der Rose – wysoko na swojej liście życzeń. Zdecydowanie chciałem ją sprawdzić i z dużym prawdopodobieństwem kupić. Niestety na targach okazało się, że dostępna wersja gry jest tylko po niemiecku. Na szczęście zależność językowa dotyczyła tylko instrukcji i 14 kart wydarzeń (z krótkimi opisami). Zainteresowanie nie zmalało, choć było jasne, że będę potrzebować kogoś, kto mi grę wytłumaczy.

Diamond’s Club zupełnie ominął mój radar. Pierwszy raz tytuł wpadł mi w oko podczas zerkania na listę Fairplay – zajmował bardzo wysokie miejsce. Ale ponieważ było tam też rozczarowujące Princes of Machu Picchu (i to na drugim miejscu) nabrałem do tych rekomendacji trochę rezerwy. W chaosie kolejnych dni jakoś nie było nam z tym tytułem po drodze. W końcu zdeterminowani by poznać inny głośny tytuł Ravensburgera – Der Name der Rose – i zapoznani już z graniem na podłodze w niedzielę rano postanowiliśmy za wszelką cenę zdobyć kawałek miejsca na stoisku niemieckiego wydawnictwa. Jak zwykle nasze plany zostały szybko zrewidowane przez…brak ...

Chyba nie ma osoby, która ostatnio nie słyszała o wymienianiu tego tytułu w tekstach o zbliżających się nowościach. Dominion obok Le Havre był klasycznym przykładem hype. Czyli gry, którą wszyscy chwalili, o której wszyscy mówili, zanim w ogóle pojawiła się w sprzedaży. Automatycznie u wielu osób zagrał inny syndrom, połączenie przekory z doświadczeniem, czyli czym więcej o grze się mówiło tym bardziej spadało ich zainteresowanie tytułem. Tyle razy hype wygenerował sztuczny entuzjazm nad zupełnie przeciętną grą, że nie warto kolejny raz ryzykować. Najbardziej zabawne jednak jest to, że hype na temat Dominion okazał się zupełnie uzasadniony. Gra jest naprawdę strasznie ...

Opat Klaudiusz wzniósł oczy do nieba. Dlaczego? – pomyślał – Dlaczego? Już niedługo miała skończyć się jego władza w opactwie a bracia wybiorą nowego opata. Wielebny Klaudiusz wyjrzał przez okno kolegiaty. Brat Maciej i brat Przemysław w pocie czoła wspólnie budowali tak ważną dla całego zakonu Piekarnię. Zaraz obok brat Adam próbował przygotować ziemię pod Bibliotekę, jednak opat Klaudiusz już dawno i bardzo zdecydowanie sprzeciwił się tej lokalizacji. Wiadomo – miejsca nauki nie mogą sąsiadować z miejscami pracy. Uczący się bracia byliby nieustannie rozpraszani przez odgłosy czy zapachy dochodzące z Kuźni, Piekarni czy Wychodka. Po ostrej reprymendzie Brat Adam posłusznie ...

… to gra planszowa oparta na motywach przygodowej powieści Jules’a Verne’a. To znaczy oparte są wyłącznie plastikowe figurki łodzi podwodnych, reszta jest abstrakcją. Gracze rozbudowują podwodną bazę badawczą na dnie jakiegoś oceanu, prowadzą w niej prace naukowe i wypuszczają flotyllę batyskafów w celu wydobywania z dna morskiego podwodnych skarbów. No, może nie skarbów, ale podwodnych na pewno. Wśród znalezisk roi się od muszelek, małży i innych żyjątek, dla badacza praktycznie nic nie wartych.

Cuda świata już od czasów starożytnych fascynują i poruszają wyobraźnię ludzi. Monumentalne budowle i posągi na dobre wpisały się w kulturę zachodu. Discovery wciąż zalewa nas kolejnymi programami o rekonstrukcjach, Erich Dänikan próbuje przekonać, że są one dziełami przybyszy z obcych planet, a autorzy filmów przygodowych czynią je tematem swoich dzieł. Temat Siedmiu Cudów Świata nie uszedł również uwadze projektantów gier planszowych. Za przykład może posłużyć chociażby świetna Wieża Babel autorstwa Reinera Knizii, czy niedawno wydany przez Ystari Amyitis. Ta ostatnia gra opowiada o powstaniu legendarnych Wiszących Ogrodów w Babilonie. Co ciekawe, w tym samym roku ukazała się jeszcze jedna ...