Gry logiczne

Rozsądne planowanie, przewidywanie oraz usprawnianie – cechy te można niewątpliwie przypisać osobie która sprawuje piecze nad powstawaniem nowych sieci komunikacyjnych, zarówno wodnych jak i lądowych. Oczywiście mowa tu o czysto teoretycznej sytuacji, gdyż jak dobrze wiemy i zapewne niejednokrotnie doświadczyliśmy, istnieją na mapie miejsca tak fatalnie skomunikowane, że na samą myśl o wyprawie we wspomniane wcześniej strony, najchętniej  w ogóle nie wychodzilibyśmy z łóżka. Pomiędzy falami gniewu i bezsilności, kontemplując nad kompetencjami projektanta piekielnego węzła transportowego, dochodzimy do wniosku, że…na pewno zrobilibyśmy to o niebo lepiej.

Mamona, kapitał, forsa, gotówka, bilon, brzęcząca moneta i w końcu pieniądze. Każdy o nich myśli i każdy pożąda. Ich niedobór spędza nam sen z powiek, zaś nadmiar zapewnia spokój ducha. W trakcie pogoni za Fortuną jesteśmy w stanie poświęcić wiele – czas, zdrowie, marzenia a czasem i coś cenniejszego. Każde z osobna jak i wszystkie razem nie są gwarancją sukcesu a przekonać się o tym możemy dopiero u krańca naszej wędrówki. Czy było warto?

Czy istnieją gry doskonałe? Perfekcyjne w swojej klasie? Do których nie ma żadnych zarzutów, uwag ani poprawek? Tuszę, że tak właśnie jest. Szczególnie, gdy gra dokładnie trafia do zamierzonej grupy docelowej. A przykładem takiej gry jest ta, opisana w niniejszej recenzji.

Są takie gry, które się nie starzeją. Katamino, wydane po raz pierwszy już prawie 30 lat temu, co jakiś czas jak bumerang powraca na rynek planszówkowy. Za każdym razem w nieco innej odsłonie, z nowymi możliwościami i pomysłami na wykorzystanie kilkunastu klocków o różnych kształtach. Niby prosta układanka, a jednak prostota bywa niezwykle intrygująca…

Axio to abstrakcyjna gra logiczna stworzona przez dobrze znanego w planszówkowym świecie doktora Knizię. Przeznaczona dla 2-4 graczy, w wieku od 8 lat, zajmie nam około pół godziny… albo i więcej, bo na jednej partii zazwyczaj się nie kończy :).

Ostatnio mam szczęście do małych, poręcznych gier, które można wrzucić do torebki i zabrać ze sobą wszędzie. Gier o łatwych zasadach, nieskomplikowanych mechanicznie, krótkich 30-40 minutowych fillerków, które sprawiają sporo frajdy. Podobnie ma się rzecz z Przepowiednią od wydawnictwa Lucrum Games – jest to jednak gra zdecydowanie bardziej złożona niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.

Tales of Glory to gra kafelkowa wydana przez wydawnictwo Ankama zajmujące się nie tylko grami planszowymi, ale również komputerowymi oraz komiksami. Wcielamy się w niej w bohatera rodem z gry RPG i rozpoczynamy naszą przygodę. Przez 10 lat (rund) będziemy starali się zdobyć jak największy rozgłos. Ale droga do sławy jest długa, ciężka i wyboista. Będziemy więc podróżować przez różne krainy, spotykać niesamowite postacie, pokonywać krwiożercze potwory i oczywiście zdobywać skarby.

Axio wywodzi się z rodziny Ingenious. Pierwsza gra została stworzony przez doktora Knizię w 2004 roku i została doceniona przez American Mensa. Geniusz trafił na listę Mensa Select. Czy Axio jest tak samo dobre?

Współczesne gry planszowe kuszą nas mnogością mechanik i elementów (ach te wszystkie karty, żetony, kostki, drewienka). Czasem jednak człowiek potrzebuje czegoś małego, lekkiego – gry, którą można rozłożyć zawsze i wszędzie: na wieczorze planszówkowym u znajomych, w barze, czy nawet w pociągu. Gry, z prostymi zasadami, ale przyjemną i niebanalną rozgrywką. Z całą pewnością mogę powiedzieć, że taką właśnie grą jest Bukiet autorstwa Wouter van Striena wydany niedawno nakładem wydawnictwa Nasza Księgarnia. W niewielkim pudełku znajdziemy zestaw 6 malutkich kolorowych kości, żeton pierwszego gracza, kilka ołówków oraz dwa bloczki kart wypełnionych bajecznymi kwiatami w ludowym stylu. Tylko tyle i aż ...

Fotosynteza (a w zasadzie Photosynthesis, bo moje wydanie jest od Blue Orange) towarzyszy mi od ostatniego Essen. Na dzień dobry było wielkie wow! (no bo kto by nie powiedział wow! widząc te piękne drzewka). Potem było ups! no bo kto by się spodziewał, że taka wydawałoby się prosta i lekka (strzelałam w familijną) gra będzie ... taka trudna do wygrania. A potem już było spokojnie, no bo jak tu nie przyjąć ze stoickim spokojem kolejnej przegranej, której się spodziewamy...