Gry logiczne

Po zeszłorocznym Spiel opisywałem szwedzką grę TreXO (niedawno wydaną przez Egmont), dlatego nie mogłem sobie odmówić spróbowania innej wariacji na znany temat, tym razem duńskiej. Bez niejasności. Ta wersja bliższa jest klasyce. Oryginalność pojawia się przez wprowadzenie paru wynalazków (gra jest opatentowana!) przez niektórych być może uznawanych za dziwactwa.

Gry logiczne zazwyczaj cechuje prostota zasad i bogactwo strategii. Stare jak świat kółko i krzyżyk zostało pod tym względem przenicowane, przewertowane, wyciśnięte i przewiercone, wszystkie możliwe kombinacje rozgrywek rozpisane i przeanalizowane. Ale klasyk pozostaje klasykiem i trudno tak o nim zapomnieć, nawet jeśli się trochę zestarzał. Cóż zatem pozostaje? Nieco go odświeżyć!

Witajcie na Dokmus – tajemniczej wyspie, która potrafi zmieniać swój kształt. Jako wodzowie poprowadzimy wyprawę badawczą w głąb wyspy, aby zaskarbić dla swojego plemienia przychylność boga. Dlaczego tę przychylność miałoby zapewnić eksplorowanie wyspy – już nie wyjaśniono. W trakcie podróży będziemy prosić o pomoc bóstwa strażnicze i za ich pomocą manipulować kształtem wyspy. Tak przedstawia się motyw przewodni gry, który – moim zdaniem – trochę kuleje. Na szczęście Dokmus to sprytna gra taktyczno-logiczna ukryta pod nieco przykrótkim płaszczykiem fabuły.

Torres przez długi czas był jedynym laureatem Spiel des Jahres od 2000 roku, który nie doczekał się polskiego wydania. Uważana za czwartego bliźniaka trylogii maski (Tikal, Java, Mexica) gra, w tym roku pojawiła się w nowej, odświeżonej wersji, którą na terenie Polski dystrybuuje wydawnictwo Egmont. Nowa edycja zawiera m.in. polską instrukcje i polski opis na pudełku, zaś sama gra jest niezależna językowo więc chyba możemy się pokusić o stwierdzenie kolejny laureat SdJ doczekał się polskiego wydania.

Jeśli zastanawiam się nad zakupem dodatku do jednej z posiadanych w kolekcji gier, to nie myślę raczej o abstrakcyjnych strategiach. W końcu gra logiczna powinna być zamkniętą, działającą jak szwajcarski zegarek całością – każdy jej element jest absolutnie konieczny, a dodanie lub ujęcie choćby najmniejszego drobiazgu sprawia, że cały mechanizm zaczyna się sypać. Czy ktoś wyobraża sobie dodatkowe figury w szachach? Albo dodatki do gier z serii GIPF? No właśnie.

Droga na szczyt zakończona sukcesem. Kiedy zaczęłam opisywać projekt GIPF wspominałam o jego autorze, jako zagorzałym alpiniście. O tym, że inspiracją do tworzenia gier była wspinaczka wysokogórska. Teraz można powiedzieć, że cel został osiągnięty. Szczyt zdobyty. Projekt zakończony. LYNGK jest ostatnią grą z serii GIPF. Tak naprawdę nie powinno jej tu być. GIPF miał być początkowo kompletem 6 gier, ale … zrobiło się ich 7 (albo nawet 8 jeśli nieformalnie doliczyć TAMSK, który został zastąpiony przez TZAAR). Co szczególnego jest w LYNGK?

Król detektywów może być tylko jeden! Przeżarty przez popkulturę przenikliwy mieszkaniec Baker Street znów został zaprzężony do ciężkiej, umysłowej pracy. A może znudziło mu się już ściganie zbrodniarzy i sam postanowił zakosztować występku? Na Sherlocka Holmesa czeka wiele trudnych decyzji do podjęcia. Dzięki wydawnictwu Granna także sami gracze będą mogli sprawdzić swoje umiejętności dedukcji. Czy grze Sherlock dobrze poszło z wyciąganiem wniosków?

Ostatnio zauważyłem modę umieszczania przez wydawców gier w trochę mniejszych niż standardowe (vide Ticket to Ride czy Osadnicy z Catanu) pudełkach. W pudło o rozmiarach nieco mniejszych niż to od Dixita zapakowano już Piranie, nIQczemnych, a teraz także i Tajemnica Whitehall. Cieszę cię, że wydawnictwa pomyślały o graczach-kolekcjonerach i postanowiły ograniczyć nieco wielkość pudełek, a co za tym idzie, często i zawartość powietrza ukrywanego (lub nie) pod mniej lub bardziej funkcjonalnymi wypraskami.

Wojownicy odziani w czarne stroje, bezszelestnie podkradający się do wrogów, zabierający życie za pomocą ostrych gwiazdek (手裏剣 shuriken) od dawna stanowią jeden z podstawowych elementów potocznej wiedzy na temat Kraju Kwitnącej Wiśni. Ninja (忍者) lub bardziej poprawnie Shinobi no Mono (忍の者 – całość można przetłumaczyć, dość swobodnie, jako „ukraść osobę”) zostali wielokrotnie przetrawieni przez popkulturę i wypluci przez nią w wielu różnorodnych formach. Trudno już oddzielić prawdę na ich temat od fantazji, wyobrażeń bądź pogłosek. Pierwsza wzmianka o tajemniczych skrytobójcach pojawia się w wierszu Heguriego Ujiego no Iratsume, pochodzącym z VIII wieku. Szkoleni w sztuce kamuflażu, sabotażu i złodziejstwa zamieszkiwali górskie ...

Czwarta gra z serii GIPF, autorstwa Krisa Burma, oczywiście jak wszystkie gry tego projektu – dwuosobowa. Tym razem zaskoczyła mnie plansza. Nie brakująca, jak w Zertz, ale podłużna… GIPF zdążył mnie już bowiem przyzwyczaić do sześciokąta foremnego. Zdziwienie jednak ustąpiło, gdy zapoznałam się z zasadami.