Gry kooperacyjne

Londyn. Ciemne uliczki osnute lekką mgłą i jedna misja do spełnienia… Misja od której zależy życie setek, a nawet tysięcy ludzkich istnień… Czy okażesz się najlepszym detektywem Scotland Yardu i ocalisz miasto przed zagładą?

„Bandido próbuje uciec kolejny raz! Zagrywajcie karty w taki sposób, żeby zablokować wszystkie tunele, a sam Bandido nie mógł uciec z więzienia.” Od tych słów zaczyna się nasza przygoda z Bandido, niepozorną, ale jakże wciągającą grą kooperacyjną, która pomimo niewielkiego rozmiaru dostawcza tony radości.

Escape Room, rozrywka, która wciąż budzi wielkie emocje. Pokoi przybywa jak grzybów po deszczu (nic dziwnego, jak przejdziesz jakiś pokój to już do niego nie wrócisz), ale ceny niestety nie spadają. Aby dać się zamknąć na godzinkę w jakiejś klimatycznej piwnicy trzeba zapłacić (cenę regularną) ok. 120-180 zł (nie wspominam o promocjach, gruponach itp. wynalazkach – nie mniej i tak poniżej stówki zejść jest trudno.

Dotychczasowe gry z serii Rodzinka Wygrywa wzbudziły u mnie dwa skrajne różne uczucia. Od zachwytu nad Małymi Detektywami  do totalnego zawodu Wyprawą do Babci (recenzja obu gier znajduje się TUTAJ). Trzeba jednak przyznać, że oba tytuły podobały się mojemu synowi stąd oba też do tej pory goszczą w naszej kolekcji. Z drugiej jednak strony syn jest coraz starszy i częściej już grywamy w gry pokroju Domek, Splandor czy Przebiegłe Wielbłądy niż w tytuły przeznaczone stricte dla dzieci. Tymczasem Park Dinozaurów to gra przeznaczona dla dzieci już od 3 roku życia więc miałem pewne obawy co do jej grywalności  w moim ...

„Kontakt 4, kurs 170, namiar 300, odległość 3 kilometry i maleje.” „Ustawić TDC na kontakty od 2 do 4, po jednej torpedzie.” „TDC ustawiony.” „Zalać wyrzutnie od 1 do 3.” „Wyrzutnie zalane.” „Odpalić torpedy 1, 2 i 3.” „Torpedy w wodzie!” „Dwa statki trafione! Atakuje nas niszczyciel!!!” „Peryskop w dół! Manewr unikowy na kurs 90! Załoga zająć pozycje do zmiany głębokości! Zanurzenie głębokość 80m!”

Przez moje ręce przewinęło się niewiele gier przeznaczonych do rozgrywki dla dwóch osób. Jakoś już tak jest, że wolimy z mężem obejrzeć film, zamiast usiąść we dwoje do stołu i w coś zagrać. Dopiero rozgrywka na minimum 3 osoby sprawia nam przyjemność. Do tej pory jedynie Star Realms i Patchwork triumfowały na naszym stole, a na przykład 7 Cudów Świata: Pojedynek kurzył się w odległym kącie szafy. Postanowiliśmy sprawdzić jak to będzie z nowymi Tajniakami i czy nasze wspólne wieczory filmowe zamienią się w te z grami. Dodam, że ja osobiście nie jestem fanką kooperacji, a Tajniacy: Duet są właśnie ...

Swoją przygodę z nowoczesnymi planszówkami rozpoczynałem od ameritrahsy. Najpierw był Runebound, do którego doszło kilka dodatków, następnie partia, a w zasadzie pół partii w Horror w Arkham, po której kupiłem grę (do tej pory leży ona nieużywana na półce). Później poznałem Osadników z Catanu i rozpoczął się zwrot w kierunku gier euro, które dodatkowo mają tą przewagę, że podobają się mojej żonie. Po tym przełomowym wydarzeniu, jakim było odkrycie Catanu moja kolekcja powiększyła się jedynie o jednego ameritrasha, którym był polski Heroes of Might & Magic (z racji sentymentu do komputerowej wersji nie mogłem przejść obok tego tytułu obojętnie). Do ...

Odkąd poznałem 7 Cudów Świata Antoni Bauza stał się jednym z moich ulubionych twórców. Moja sympatia do tego autora została wystawiona na próbę dwukrotnie – kiedy zagrałem w Hanabi oraz po rozgrywce w Tokaido. Obie gry, powszechnie cieszące się raczej dobrą opinią, zupełnie mi nie podeszły. Z drugiej strony znalazłem też kilka innych perełek pana Antoniego, chociażby przeurocze rodzinne Takenoko czy dziecięce Potwory do Szafy. Do Ghost Stories podchodziłem więc z nadzieją, chociaż już nie taką wielką, jak byłoby to 2-3 lata temu kiedy znałem tylko Cuda.

Skąd i jak uciekać? Gdzie są najlepsze łamigłówki? I z czym nie może się równać nawet Unlock! ? Oto druga część artykułu poświęconego grom zagadek.

Escape Room. Ta rozrywka od lat zdobywa coraz większą popularność. Zaczęło się skromnie, od kilku pokoi. W tej chwili liczy się już je w setkach (w samej Warszawie jest ich dobrze ponad 100). Nie będę nikogo przekonywać, że jest to wysoce kreatywny i towarzyski sposób na spędzanie wolnego czasu. Choć oczywiście nie każdy musi pałać do niego miłością – ja za nim przepadam, ale spotkałam już w swoim życiu parę (tak, dosłownie parę, czyli dwoje!) osób, które mojej miłości nie podzielają.