Gry kooperacyjne

Bycie w Kapitule Planszowej Gry Roku ma swoje dobre strony. Prędzej czy później zapewne uda mi się zagrać w większość gier zgłoszonych do konkursu – a już na pewno we wszystkie gry z II etapu. Escape Tales: Rytuał Przebudzenia niestety nie znalazł się w II etapie. Czemu? mogę tylko spekulować, ale zostawmy to na koniec, na podsumowanie.

Niepodległa - edukacyjna, kooperacyjna, przygotowana na 100-lecie odzyskania niepodległości. Czy to tylko świąteczny epizod, czy pozycja mająca szansę zadomowić się na półkach graczy na dłużej?

Do Muzy podchodziłam nieufnie - nie była to gra mojego wyboru, ale skoro już trafiła w moje ręce...

Aplikacje Panie, wszędzie aplikacje. Romans współczesnych gier planszowych z nowoczesnymi technologiami trwa w najlepsze. Niektórzy na taki stan rzeczy kręcą z niesmakiem nosem, a inni ekscytują się nowymi możliwościami. Dla jednych konieczność korzystania ze smartfonu stanowi niepotrzebne utrudnienie, podczas gdy reszta cieszy się z rozszerzenia rzeczywistości. Ile ludzi, tyle opinii. Nie będę jednak po raz kolejny rozpoczynać tej samej dyskusji i po prostu sprawdzę, czy kolejny tytuł łączący rozgrywkę cyfrową z analogową, ma coś interesującego do zaoferowania oprócz marketingowych sloganów o niesamowitych doznaniach, nowatorskim wymiarze rozgrywki itd. …

Nie przepadam za piratami a klimaty Jacka Sparrowa nie są moimi ulubionymi. Grę pokazała mi Daria, a w zasadzie to nawet nie tyle pokazała, co stało się to tak: jest Gramy, w coś gramy, skoro będziemy grać u All In Games w Zaginioną ekspedycję to już niech będzie, niech gramy też w Dead Men…

Gravehold. Ostatni bastion ludzkości w walce z Bezimiennymi – strasznymi potworami, które po przedostaniu się przez tajemnicze Bramy sieją grozę i zniszczenie. Ludzie nie są jednak całkowicie bezbronni. Przez lata wyszkolili elitarną jednostkę Magów Bram, których zadaniem jest bronić miasta i jego mieszkańców.

Jednym słowem to kolejna słowna gra imprezowa, jakich wiele. Jest jednak coś, co ją wyróżnia – to gra kooperacyjna. Nie przepadam za tym typem gier, ale dałam się skusić, bo imprezówki kocham. Mogę w nie zagrać w każdym towarzystwie i na odwrót – każdy z moich znajomych niezależnie od tego czy jest w tym nowy, czy jest starym wyjadaczem, imprezówce nie odmówi.

Zawsze wydawało mi się, że wojna jest czarno-biała. Ale ona jest w kolorze. To nieprawda, że tu ptaki nie śpiewają nie rosną drzewa. Ludzi zabijają pośród żywych barw, zielonych drzew, pod jasnym błękitnym niebem. A wokół bujnie rozkwita życie. Ptaki szczebiocą, gałązki drzew zielenieją od liści. Martwi ludzie leżą w trawie i wcale nie są straszni. Są częścią tego kolorowego świata. Obok nich można się śmiać i rozmawiać, ludzkość nie zamiera i nie wariuje na widok trupów. Strasznie jest tylko wtedy, kiedy strzelają do ciebie. To bardzo dziwne, że wojna jest kolorowa. Arkadij Babczenko, Dziesięć kawałków o wojnie, Warszawa 2009, ...

To nie do końca będzie recenzja. Owszem, napiszę kilka słów o grze. Nawet więcej niż kilka, bo poświęcę jej pierwszą z dwóch części obszernego tekstu. Ciekawsze, bardziej intrygujące niż mechanika, wydaje mi się jednak przesłanie This War of Mine, a przede wszystkim sposób, w jaki gra opowiada o najgorszym wytworze cywilizacji ludzi: wojnie.

Wczoraj Ania opisała Wam swoje wrażenia z Ataku na Londyn. Dziś swoje trzy grosze dorzucę ja. Tym razem będzie o Podróży w czasie i Skoku w Wenecji. I Ataku na Londyn.. no bo co w końcu, kurczę blade! ;) *)