Gry kooperacyjne

Gier o rozwiązywaniu zagadek, czy to w formie sprawy kryminalnej, T.I.M.E stories, czy Escape Roomu, namnożyło się ostatnio sporo. Czy może nas  coś jeszcze zaskoczyć?

Czy można stworzyć cztery różne gry w oparciu o jedną i tę samą mechanikę? Czy nie będą do siebie zbyt podobne? I czy w którymś momencie nie zaczniemy na nie patrzeć jak na odgrzewanego kotleta? Na te pytania spróbujemy sobie odpowiedzieć spoglądając na grę Dicium autorstwa Joachima Thôme.

Pandemia Matta Leacocka stała się już legendą. W większości gier rozszerzających ją lub bazujących na niej, a nawet zmieniających jej mechanikę (np. kościany Pandemic: Lekarstwo) Matt Leacock przynajmniej maczał palce. Szybka reakcja jako jedna z nielicznych jest pozbawiona jego udziału. Kane Klenko zrobił ją sam.

To kolejna już gra z serii Escape Room. Jeśli graliście w poprzednie tytuły - z tym nie będziecie mieć większych problemów, choć niektóre zagadki wymagają otwartego umysłu i inwencji twórczej ;)). Jeśli to wasz pierwszy tytuł - też nie będziecie mieć problemow, w zasadzie otwieramy pudełko i zaczynamy grać.

Jest zdecydowanie mroczny. Czarno-białe karty i kości, mrożące krew w żyłach (o ile się wczujecie) wstawki fabularne. A potem... turlanko.

Zbrodnia to niesłychana, Pani zabija pana, Zabiwszy grzebie w gaju, Na łączce przy ruczaju… Jest coś co od dawna bije rekordy popularności. Tym czymś są kryminały. Zabójstwa, kradzieże, oszustwa – wszystko to fascynuje ludzi od bardzo dawna. Holmes, Poirot oraz Borewicz, to postacie które stanowią kluczowe fundamenty światowej kultury. Miliony ludzi czytały i oglądały ich przygody. Fascynowały się tymi bohaterami i ich dokonaniami. Co więcej, fascynują się nimi nadal! … No dobra, może trochę przesadziłem z tym Borewiczem…

Powiadają, że fiord Trolli, był niegdyś zamieszkiwany przez rozumne stworzenia przypominające ludzi. Podobnie jak człowiek, istoty te posiadały swoje wierzenia i przesądy, niektóre tak stare, że nie sposób określić kiedy dokładnie powstały. W jednym z tekstów można natrafić na wzmianki o nikomu nieznanym przybyszu, osobie z zewnątrz która po długiej tułaczce trafiła do ukrytego przed światem zewnętrznym domostwa Trolli.

Moja przygoda w świecie gier planszowych zaczęła się dość nietypowo, wcale nie od Osadników z Catanu czy Wsiąść do pociagu. Wręcz przeciwnie, początkowo tych gier w ogóle nie lubiłam, uważając je za proste i infantylne. Zachwycałam się za to Draculą, Robinsonem Crusoe czy Agricolą. Uważałam, że im dłuższa instrukcja i bardziej zawiłe zasady, tym lepiej. Z czasem doceniłam prostotę i odkryłam, że również lżejsze tytuły mogą sprawiać frajdę. Jedną z pierwszych pozycji familijnych, którą pamiętam z początków mojego hobby, była Zakazana Wyspa. I choć gra była w zasadzie bardzo prosta, to trzymała w napięciu. Z nostalgią wspominałam emocje towarzyszące rozgrywce. ...

Pandemia doczekała się wielu różnych wcieleń, od Zakazanej wyspy, przez klimatyczny Czas Cthulhu, wersję kościaną (Pandemia: Lekarstwo) aż po Pandemię Legacy, co do której zdania są podzielone - albo się ją kocha, albo nienawidzi. Każda z nich ma w sobie coś wyjątkowego. Upadek Rzymu - jak się słusznie wszyscy zapewne domyślają - nie jest zwykłym przetematowieniem Pandemii. Poza otoczką fabularną, w której nie ratujemy świata przed pandemią, lecz staramy się nie dopuścić do zalewu barbarzyńców i tym samym upadku Rzymu mamy też kilka istotnych zmian mechanicznych. Czy wyszły one tej grze na dobre?

Kiedy jakaś gra odnosi taki sukces, to grzechem jest nie odcinać od tego kuponów. Portal też miał taki zamiar i postanowił stworzyć grę, która będzie naturalnym zakupem dla graczy zachwyconych Robinsonem Crusoe. Tak powstali Pierwsi Marsjanie, czyli gra która miała być jak Robinson tylko lepsza! Hajp był duży, a później gra trafiła do graczy.