Gry kooperacyjne

  Hura! Udało nam się przetrwać koszmarny dla sporej części społeczeństwa rok 2020. Przed nami nowy, miejmy nadzieję lepszy okres w dziejach ludzkości. Po obfitującym w zarazy, katastrofy, polityczne afery i wszelkiej maści problemy czasie, każdy chyba marzy o wakacjach. A, że nadal jesteśmy zmuszeni do zachowania dystansu społecznego, może warto się wybrać na Samotną wyspę? Taką właśnie podróż proponuje nam Wydawnictwo Lucky Duck Games.

W 2016 roku Indie Boars&Cards (a w 2018 Portal w Polsce) wydał drugą edycję jednej z najprzyjemniejszych dla mnie gier kooperacyjnych. Kolejne lata obdarowały nas nie tylko masą dodatków, ale dwiema niezależnymi podstawkami. Wszystko robione jedną metodą – ale skoro działa to po co majstrować?

Właściwie tym jednym zdaniem można byłoby zakończyć recenzję tej kieszonkowej gry, ale jednak trochę się rozwinę i uzasadnię postawioną tezę. W małym pudełku znajdujemy 18 dwustronnych kart, instrukcję i notes do zapisywania punktów. Wszystko bardzo przejrzyste i ładnie wpasowane w opakowanie. Najpierw zajmijmy się awersami kart, gdyż to ich układ będzie nam zaprzątał głowę w czasie rozgrywki. Każda karta jest podzielona na cztery obszary: mieszkalny (pomarańczowy), handlowy (niebieski), przemysłowy (szary) i park (zielony). Układy obszarów na kartach są różne, a dodatkowo są one poprzecinane drogami. Z kart będziemy budować swoje miasto, wedle kilku określonych zasad:

Wykorzystanie technologii w grach planszowych ma zarówno zwolenników, jak i przeciwników. Bliżej mi do tych drugich, aczkolwiek przyporządkowałabym się raczej do grupy sceptyków chcących mimo wszystko spróbować nowych rozwiązań. Argumentów za i przeciw jest wiele, ale faktem pozostaje coraz większa liczba planszówek korzystających z aplikacji. Jak zatem na moim stole sprawdziły się Kroniki zbrodni: 1400 od wydawnictwa Lucky Duck Games? 

Któż z nas nie zna historii o biednej sierotce terroryzowanej przez okrutną macochę i jej dwie, równie paskudne córki? To właśnie Kopciuszek, bo o nim mowa, jest bohaterką kooperacyjnej gry dla dzieci od Wydawnictwa Granna. W czasie rozgrywki to my zdecydujemy, czy baśń zakończy się happy endem, a książę i królewna będą żyli długo i szczęśliwe.

Lisie Sprawy to internetowy komiks, autorstwa Beaty „Ari” Smugaj, który od 2015 roku zdobywa serca tysięcy fanów. Swoich czytelników zachwyca zabawnymi ilustracjami, inteligentnym humorem oraz uroczymi futrzastymi bohaterami. Dzięki nim nasze życie staje się bogatsze o takie mądrości, jak kultowa już zasada, że ojojane miejsca bolą mniej. Ta właśnie maksyma była inspiracją, do stworzenia gry planszowej Liski: Ojojanie.

Ta gra mnie zaskoczyła. Kooperacja, ale - mimo, że ja bardzo ostrożnie podchodzę do tematu kooperacji - spodobała mi się. Bardzo klimatyczna, oparta na cyklu Sarah J. Maas pod tym samym tytułem. a mimo to nie potrzeba znać książki, by dobrze się bawić.

Pokoj 25 Apogeum w zasadzie nic specjalnie nowego. To dobrze znany nam Pokój 25 + Pokój 25: Sezon 2 + kilka dodatkowych fajnych kafelków oraz zasad, które czynią rozgrywkę jeszcze trudniejszą (jak gdyby sama w sobie - hehe - była taka łatwa). Pytanie tylko - czy naprawdę warto inwestować w Apogeum? czy nie wystarczy to co było?

Świat japońskich yokai – demonów i istot nadprzyrodzonych jest fascynujący i przebogaty, od dawna znajduje się w kręgu moich zainteresowań. Nie jest to jednak temat, który często pojawia się w grach planszowych (a szkoda!). Yokai wypatrzyłam jeszcze w zeszłym roku, bodajże podczas przeglądania propozycji na targi w Essen. Miłą niespodzianką była informacja, że gra pojawi się także w Polsce za sprawą wydawnictwa Fox Games. Yokai to szybka, 15-20 minutowa, kooperacyjna gra do czterech graczy, która przetestuje naszą pamięć, orientację przestrzenną i umiejętność bezsłownej współpracy.

Fudżi jakoś wcześniej nie ciągnęła mnie specjalnie. Może gdybym skupiła swoją uwagę na tym, że jest to gra Wolfganga Warscha... ale nie skupiłam, a raczej nawet zupełnie umknęło to mojej uwadze. Niemniej jednak pewnego pięknego wieczora, w ramach ogrywania tytułów zgłoszonych do Nagrody Gra Roku, Fudżi zapukała i rozłożyła się na stole. A więc grajmy!