Gry karciane

Banga! zapewne nikomu nie trzeba przedstawiać. To znana gra imprezowa z ukrytymi tożsamościami. Jak to imprezówka – działa najlepiej na większą liczbę graczy. Ale co zrobić, jeśli chcemy postrzelać się na Dzikim Zachodzie tylko we dwójkę? Wtedy sięgamy po nowość od Barda – Bang! Pojedynek.

Kilkadziesiąt kart, ilustracje z komiksu i czterech autorów. Czy Lis to zatem skomplikowana gra karciana osadzona w powszechnie znanym uniwersum? Raczej nie. Kilkadziesiąt kart to tak naprawdę kilkanaście różnych kart w kilku kopiach. Komiks, z którego czerpano inspiracje, nie jest znany ani mnie, ani żadnemu z moich współgraczy. A poziom skomplikowania zasad? Minimalny. Dobrze, że czwórka kolegów wpadła na pomysł zrobienia prostej gry karcianej. I dobrze, że ta gra stoi schodek wyżej od Uno. Ale wielka szkoda, że owych czterech autorów nie zauważyło, że powyżej tego jednego schodka już dawno zbudowano całe Stairway do planszówkowego Heaven.

Innowacje to abstrakcyjna gra karciana. Temat domniemanych innowacji i postępu jest dziwny i w zasadzie znajduje odzwierciedlenie jedynie w nazwach kart. Cała reszta jest sucha i niezwiązana absolutnie z niczym rzeczywistym. Innowacje to gra, która polega na zagrywaniu kart, aby zdobywać kolejne karty. Żadnych ambitnych celów. Masz, człowieku, po prostu zbierać karty! Ale pamiętaj, bądź twardy, bo po drodze może cię spotkać wiele bolesnych przykrości…

Multiuniversum to nowa gra wydawnictwa Board&Dice (do której nota bene kilka dni temu zapowiedziano już dodatek). Kilka słów pisałem o tym tytule już w Cotygodniku. Wówczas byłem dopiero po pierwszej partii, a  gra mnie zachwyciła. Czy jednak teraz – kiedy mam za sobą kilkanaście partii – jej urok wciąż na mnie działa? Przeczytajcie sami.

Japonia, Kraj Kwitnącej Wiśni znany przede wszystkim z gejsz, samurajów i ninja, zwanych inaczej Shinobi. To właśnie o nich traktuje kolorowa gra karciana. Pojawienie się tych wojowników szacuje się na XII w. Zjawili się w doskonale zorganizowanych grupach, łączących się w wielorodzinne klany. Wyróżniali się znajomością zaawansowanych technik sztuk walki, znajomością własnego ciała, jego silnych i słabych stron. Oczywiście większość informacji o nich opiera się na mitach i legendach. Któż dziś wie co było prawdą? Jedno jest pewne, ludność darzyła ich dużym szacunkiem.

Marzyliście kiedyś, by stać się szefem gangu? Dzierżyć w dłoni nici władzy podziemnego półświatka? Chcecie wziąć udział w przepychankach gangsterskich? Proszę bardzo. Ulice Nowego Jorku czekają na chętnych. Czas sprawdzić, ile warte są nasze sojusze.

Znacie Grę o Tron? Książkę? Film? Nawet jeśli nie oglądaliście, to na pewno termin nie jest wam obcy. Mnie też nie. Zobaczyłam tytuł, popatrzyłam na okładkę… i skojarzyło mi się. Pomyślałam – o, będziemy grać o tron ;). No to was rozczaruję. Gra nie ma z owym serialem/książką/grą nic wspólnego. Ale może jednak nie rozczaruję? Może jednak nie jesteście fanami GoT? Tak czy owak, warto się przyjrzeć tej niewielkiej karciance.

Od małego lubiłem zagadki związane z szukaniem różnic na obrazkach. Dosyć skutecznie udało mi się zarazić tą małą pasją syna i teraz jak tylko kupujemy gazetki związane z różnego rodzaju łamigłówkami, zawsze zaczynamy od rozwiązywania zadań polegających na znalezieniu 10 różnic w dwóch z pozoru identycznych rysunkach lub dopasowaniu właściwego cienia do przedstawionej na obrazku postaci. Tym bardziej ucieszyłem się, kiedy dostałem od wydawnictwa G3 małe pudełeczko z karcianką Zgadnij! Co jest inaczej?

O mój Zboże! – patrząc na to małe pudełeczko, myślisz sobie dwie rzeczy. Po pierwsze: o, jaka fajna nazwa! A po drugie: czyżby to była nowa gra Uwe Rosenberga? O ile pierwsza myśl jest zgodna z prawdą – nazwa rzeczywiście jest oryginalna i zapadająca w pamięć (lubię takie gry słowne), o tyle druga myśl to pomyłka. To nie jest gra Rosenbegra, ale Alexandra Pfistera. A pomyłka wynika z tego, że ilustratorem jest Klemens Franz, ten sam, który odpowiada za grafiki w Agricoli czy Ora et Labora. Nie da się zatem ukryć, że O mój Zboże! nawiązuje do żywieniówek Uwego tak ...

Niet! to prawie zupełnie zwykła gra karciana, jak brydż, kierki czy tysiąc (z dokładnością do tego, że zamiast blotek i figur mamy numerację od 1 do 13 w tym aż trzy jedynki. Te jedynki są szczególne, dlatego jest ich tak dużo). Wistujemy, dokładamy do koloru, nie ma obowiązku przebijania. Zbieramy lewe. Podobnie jak w brydżu gramy zespołowo (ale nie są to stałe zespoły – w końcowej punktacji każdy pracuje dla siebie). Co zatem Niet! wyróżnia na tle innych gier karcianych do tego stopnia, że awansowała na grę planszową (karcianą grę planszową gwoli formalności)?