Gry karciane

Nieco ponad rok temu Phil Walter-Harding zyskał moją niebywałą sympatię za sprawą rewelacyjnej gry Kakao. Kolejną grą jego autorstwa, która ukazała się na polskim rynku był nominowany do Spiel des Jahres Imhotep. Całkiem niedawno natomiast gdańskie wydawnictwo Rebel wypuściło na nasz rodzimy rynek trzeci tytuł tego projektanta – małą szybką grę karcianą o nazwie Sushi Go.

Kiedy trafiam na nienajlepszą grę, wydaną aż przez sześciu wydawców, to zaczynam szukać haczyka. Może ocena na BGG odbiega znacząco od moich odczuć? Niby 2x wyższa, ale 6.3 o zawrót głowy akurat nie przyprawia. Może dorobek autora? Spójrzmy… Ostatnia gra przed Złodziejami w 2006 roku (9 lat przerwy!). Wtedy to płodził tego nawet sporo, ale średnie noty oscylujące wokół 4 i 5 też nie napawają optymizmem. No to co? Co takiego było w tej grze, że Rebel postanowił ją wydać?

Bruno Cathala dał się pod koniec ubiegłego roku poznać polskim graczom, jako autor perfekcyjnie wręcz potrafiący rozbudować i dostosować mechanikę starych, klasycznych tytułów do wymogów nowoczesnych gier planszowych, czyniąc je niesamowicie wręcz grywalnymi. Kingdomino stanowiące świetną grę rodzinną jest mocno oparte na zasadach klasycznego domina, natomiast trzon dużo bardziej zaawansowanych Pięciu Klanów stanowi mechanika mankali. Czy Kotostrofa, będąca rozbudowaną wersją Czarnego Piotrusia, prezentuje ten sam poziom, co wspomniane tytuły? Zapraszam do recenzji.

Najtrudniej jest zacząć. Tak pomyślałem, siadając do 18-sto stronicowej instrukcji gry Mistfall. Prawie 20. Czytałem dłuższe. Jest kilka grafik, które prawdopodobnie pomogą zrozumieć zawiłości faz, etapów, zależności symboli na kartach i słów kluczowych. Co prawda zdarzają się 2 strony ciągłego tekstu na kartce formatu A4, ale widocznie wszystko jest zrozumiale tłumaczone i nie trzeba obrazować. Siadam więc, i czytam… Czytam…

W 1913 roku pod wieloma względami Europa osiągnęła maksimum tego, na co pracowała przez wieki. Skolonizowała i podporządkowała sobie świat, dominowała pod każdym względem, narzucając innym swoją wolę i zbierając większość międzynarodowych nagród w dziedzinie nauki, z Noblem na czele. Niemal nic ważnego nie mogło się w świecie wydarzyć bez jej udziału. I oto w sierpniu 1914 roku, jak pisał jeden z brytyjskich dziennikarzy, Europa „postradała zmysły”. Andrzej Chwalba, „Samobójstwo Europy. Wielka Wojna 1914-1918”

Kiedy cofnę się do początku mojej znajomości z nowoczesnymi grami planszowymi, to pamiętam, że jedną z rzeczy, która mnie w nich najbardziej dziwiła, to dostępność dodatków do nich. Zwyczajnie nie byłem w stanie wyobrazić sobie, w jaki sposób taki dodatek miałby działać skoro gra jest skończona a mechanika opracowana. To przecież nie jest gra komputerowa z wyborem nowej kampanii, to wciąż te same elementy, niby jak tu wcisnąć nowe? Po pewnym czasie zagadka się rozwiązała, a ja już nie mogłem się doczekać przetestowania mojego pierwszego rozszerzenia. Na moje szczęście, przypadła mi recenzja Panteonu, nowego dodatku do jednej z mojej ulubionych ...

Jeśli bardzo lubi się jakąś grę, to automatycznie ma się nadzieję, że każda gra tego samego autora jest / będzie równie dobra jak tamta. Szczególnie, jeśli co nieco do niej nawiązuje, a po lekturze opisu rozgrywki rodzi się w naszej głowie wizja cudownych chwil spędzonych przy stole. Syndrom ten dotknął i mnie. Chodzi o Innowacje kontra Impuls. Co prawda Impuls w swej mechanice nawiązuje jakby bardziej do Na Chwałę Rzymu, ale w zasadzie wszystkie gry Chudyka są do siebie podobne. To jak z piosenkami. Od razu potrafimy rozpoznać charakterystyczne nuty lubianego wykonawcy.

Mający w swoim dorobku kilka znanych gier (jak choćby Szeryf z Nottingham) Sérgio Halaban przygotował na tegoroczne targi Spiel małą karciankę o matrioszkach. Wydawnictwo White Goblin co prawda nie miało swojego stoiska, ale grę udało się kupić i mogę o niej parę słów napisać. Zacznę od ostrzeżenia – zła instrukcja. To dziwne, że tak krótkie zasady zostały spisane (przetłumaczone) z błędem oraz tak mętnym stylem. To może zniechęcić… Na szczęście, jeśli zagramy, to wrażenia są wyraźnie lepsze.

Wędrowanie po halach targowych w Essen można podzielić na dwa odrębne – w pewnym sensie – światy. Hale 1, 2 i 3 to świat wielkich hitów, znanych wydawców, słynnych autorów i w ogóle high life. Druga strona targów to pozostałe hale – w tym roku 4, 6 i 7. Tam życie toczy się znacznie spokojniej. Mniej tłumów (zwykle), skromniejsze stoiska, mniej znane tytuły. Jednak ja od początku mojej osobistej przygody ze Spiel z wielką ciekawością odwiedzam te cichsze hale. I zawsze coś niezwykłego tam odnajduję. W tym roku z tych właśnie zakamarków przywiozłem Nightmarium.

What’s up? Dennis Kirps, Jean-Claude Pellin. Wydane przez Strawberry Studio. Będzie wydane przez Games Factory Publishing pod tytułem No co tam?. Lekka gra dla 2-4 graczy.