Gry karciane

CIV to karcianka z mechaniką zbierania setów i zróżnicowanymi umiejętnościami graczy. I czymkolwiek by jeszcze nie było - na pewno nie jest grą cywilizacyjną! Zobaczcie zatem czym jest.

Origami czyli japońska sztuka składania papieru jest popularna na całym świecie. Jak jednak przełożyć ten temat na grę planszową (a właściwie karcianą)? Pokusił się o to Christian Giove, a my w Polsce za sprawą wydawnictwa Rebel możemy przekonać się jak mu to wyszło.

W zeszłym tygodniu Fox Games zapowiedziało wydanie polskiej wersji The Mind. Gra to o tyle interesująca, że zdobyła w tym roku nominację do prestiżowej Spiel des Jahres w kategorii głównej (czyli w zasadzie gier rodzinnych). Również w zeszłym tygodniu, na spotkaniu u Foxów mieliśmy okazję zagrać w ten tytuł. Dzisiaj natomiast podzielę się z Wami moimi wrażeniami w (bardzo) krótkim rzucie okiem.

Dwa lata temu ukazała się karciana wersja jednej z najlepszych planszówek. Polski wydawca Lacerta dopiero teraz wydał rodzimą wersję. Czy było warto?

Kolejna gra z dalekiego wschodu, tym razem z Japonii. Autor popełnił już kilka tytułów (m.in. Zapraszamy do podziemi). Co ciekawe Paper Tales nie jest nowością. W 2010 roku Masato Uesugi wydał grę  Vorpals, w której na przestrzeni 100 lat książęta tworzą armie i budują swoje królestwa - ale niestety tylko po japońsku. Papierowe opowieści są reimplementacją tej gry i nareszcie mogliśmy się doczekać nie tylko języka angielskiego (w zeszłym roku, na Essen), ale nawet polskiego (od teraz).

Zmiana tytułu gry z San Juan (które przeciętnemu człowiekowi wcale nie musi kojarzyć się z Puerto Rico) na Puerto Rico: gra karciana jest w pełni uzasadniona. To na dobrą sprawę ta sama gra, ale bardzo mocno "odchudzona". Ktoś, kto zna i gra w Puerto Rico praktycznie może usiąść i zagrać niemal od zaraz.

Z klasyfikacją tej gry jest trochę kłopotu. Bardziej powinna być znana jako Flip City aniżeli Design Town. Tak sugeruje okładka. Tak sugeruje opis i instrukcja ściągnięta z BGG. I to właśnie owo "flip" jest istotą tej gry - odwracanie kart. Żaden projekt i żadne miasteczko. Deck building i flipowanie.

Trefl Joker Line nie zwalnia tempa. Po dwóch nowościach, o których mogliście poczytać w jednym z ostatnich Cotygodników – Rzutem do mety i Sherlooku, uraczył nas kolejnym tytułem – Trefle.   Tym razem mamy do czynienia z typową grą karcianą, w którą partię na upartego moglibyśmy rozegrać zwykłą talią kart. W pudełku (które w stosunku do zawartości jest nieco przyduże) znajdziemy notatnik z ołóweczkiem, talię kart w czterech kolorach oraz karty punktów bonusowych. Jedyna różnica pomiędzy klasyczną talia kart, a talią z Trefli polega na tym, że figury zostały tutaj zastąpione kartami z numerami od 11 do 15.

Jedną z nowości, które miałem ostatnio okazje testować było 13 duchów od Naszej Księgarni. Do gry przyciągnęły mnie (już nie pierwszy raz) prześliczne grafiki Tomasza Larka i ciekawy opis wskazujący na lekką i szybką grę dedukcyjną. Niewielki pudełeczko (wielkości tego od Gejszy) przesłane przez wydawcę mieściło w sobie krótką instrukcję, dwie talie zawierające po 13 kart duchów oraz kilka tekturowych żetoników do punktacji. Miało też informację, że gra jest przeznaczona dla 2-4 graczy, w wieku od 8 lat, a jedna rozgrywka trwa około 20 minut.

Star Realms od Roberta Dougherty’ego i Darwina Kastle’a wdarło się przebojem na polski rynek i szybko zdobyło grono fanów. Ja ominęłam je szerokim łukiem – deckbuildingi lubię ale muszą mieć interesującą dla mnie tematykę. Statki i stacje kosmiczne, cała otoczka sci-fi to zupełnie nie moja bajka. Na szczęście pojawiło się Hero Realms od tych samych autorów i okazało się, że ma bardzo podobne zasady przy jednoczesnej zmianie klimatu na fantasy: smoki, złodzieje, demony, jak dla mnie od razu lepiej.