Gry jednoosobowe

Zawsze wydawało mi się, że wojna jest czarno-biała. Ale ona jest w kolorze. To nieprawda, że tu ptaki nie śpiewają nie rosną drzewa. Ludzi zabijają pośród żywych barw, zielonych drzew, pod jasnym błękitnym niebem. A wokół bujnie rozkwita życie. Ptaki szczebiocą, gałązki drzew zielenieją od liści. Martwi ludzie leżą w trawie i wcale nie są straszni. Są częścią tego kolorowego świata. Obok nich można się śmiać i rozmawiać, ludzkość nie zamiera i nie wariuje na widok trupów. Strasznie jest tylko wtedy, kiedy strzelają do ciebie. To bardzo dziwne, że wojna jest kolorowa. Arkadij Babczenko, Dziesięć kawałków o wojnie, Warszawa 2009, ...

To nie do końca będzie recenzja. Owszem, napiszę kilka słów o grze. Nawet więcej niż kilka, bo poświęcę jej pierwszą z dwóch części obszernego tekstu. Ciekawsze, bardziej intrygujące niż mechanika, wydaje mi się jednak przesłanie This War of Mine, a przede wszystkim sposób, w jaki gra opowiada o najgorszym wytworze cywilizacji ludzi: wojnie.

Londyn. Ciemne uliczki osnute lekką mgłą i jedna misja do spełnienia… Misja od której zależy życie setek, a nawet tysięcy ludzkich istnień… Czy okażesz się najlepszym detektywem Scotland Yardu i ocalisz miasto przed zagładą?

Współczesne gry planszowe kuszą nas mnogością mechanik i elementów (ach te wszystkie karty, żetony, kostki, drewienka). Czasem jednak człowiek potrzebuje czegoś małego, lekkiego – gry, którą można rozłożyć zawsze i wszędzie: na wieczorze planszówkowym u znajomych, w barze, czy nawet w pociągu. Gry, z prostymi zasadami, ale przyjemną i niebanalną rozgrywką. Z całą pewnością mogę powiedzieć, że taką właśnie grą jest Bukiet autorstwa Wouter van Striena wydany niedawno nakładem wydawnictwa Nasza Księgarnia. W niewielkim pudełku znajdziemy zestaw 6 malutkich kolorowych kości, żeton pierwszego gracza, kilka ołówków oraz dwa bloczki kart wypełnionych bajecznymi kwiatami w ludowym stylu. Tylko tyle i aż ...

O wieloosobowej rozgrywce pisałam tydzień temu. Dziś skupię się na rozgrywce dla jednego gracza.

Niedawno do sklepów trafił, wydany nakładem wydawnictwa Zielona Sowa, Czarodziejski Labirynt. Jest to jedno- lub dwuosobowa gra dla dzieci w wieku lat 6 lub wyższym, w której czas rozgrywki nie powinien przekroczyć 20 minut.

Michael Strogoff to gra oparta na znanej powieści Juliusza Verne’a wyróżniająca się oryginalną mechaniką. Informacja z pudełka o możliwości gry od 1 do 5 graczy okazuje się być specyficznie rozumiana. Otóż gracze, w zasadzie niezależnie od siebie, pokonują trasę carskiego kuriera, by na koniec zmierzyć się ze szwarccharakterem. Wygrana w tym pojedynku oznacza koniec gry. A porażka zostawia szansę pozostałym graczom.

Nic nie poradzę, jak każda kobieta kupuję oczami. To stwierdzenie dotyczy niemal wszystkiego, i gry nie są tu bynajmniej żadnym wyjątkiem. Kolorowe, starannie wykonane, z pięknymi grafikami wołają do mnie wprost z półki sklepowej „Kup mnie, kup mnie, kup mnie!”. A że mam też słabość do przygód, morskich wypraw i kostki Rubika, nic więc dziwnego, że „Wikingowie – burza mózgów” skradły moje serce od pierwszego sklepowego wejrzenia. Czy będzie to jednak chwilowe zauroczenie czy może miłość na całe życie? Przeczytajcie sami.

Gra The Barbarossa Campaign została wydana przez Victory Point Games w 2010 roku, jednak jest to reimplementacja jeszcze starszego wydania z 1999 roku. Jej tematem jest Święty Graal gier wojennych – Front Wschodni podczas Drugiej Wojny Światowej, od 1941 aż do 1945. Z uwagi na niezwykłą specyfikę oraz nietypowo zmieniającą się dynamikę walk na tym froncie jest to temat niesamowicie trudny do oddania w grze planszowej. Dodatkowo jest to gra dla jednego gracza, który dowodząc Wermachtem ma pokonać potęgę ZSRR, co jeszcze bardziej podniosło autorowi poprzeczkę. 

Reiner Knizia już od ładnych paru lat nie tworzy spektakularnych nowych tytułów. Nie oznacza to jednak, że doktor odszedł na emeryturę. Co jakiś czas mamy okazję poznać nowe wcielenia jego starych gier lub świeże rodzinne propozycje. Ale doktor potrafi też wciąż zaskakiwać. Brains to łamigłówki, takie typowe – jednoosobowe, które można na przykład odpalić w kolejce do lekarza. (Tak, to już ten wiek, kiedy więcej czasu spędza się w kolejce „do specjalisty” niż do kina…)