Gry imprezowe

Wyraz shopping i skrót PRL mają się do siebie jak piernik do wiatraka. Tworzą absurdalne zestawienie, które w dzisiejszych czasach traktujemy z przymrużeniem oka.  Niemniej jednak nadarzyła się kolejna okazja ku temu, by ów absurd w postaci gry słów, stał się ciałem. Towarzysze i towarzyszki, po niebywałym sukcesie osadzonej w czasach Polski Ludowej Kolejki, przyszedł czas na debiut młodszej siostry – Reglamentacji. Nie przyklejam tu etykiety: Nie jest to pozycja dla graczy.   Gracze bardzo często wywodzą się z rodów „niegraczy”, z którymi, akurat w tę grę śmiało można zagrać. Oto produkt doskonale wpisujący się w kategorię gier familijno-imprezowych z dobrze ...

Swego czasu „List Miłosny” zadziwił wiele osób tym, że w tak prostej gierce i w 24 16 kartach udało się zmieścić tyle dobrej zabawy. „Światowy Konflikt”, czyli retheming gry „Coup” (aut. Rikki Tahta, 2012), należy do tego samego segmentu. Szybka gra prostego blefu, operująca zaledwie piętnastoma kartami w pojedynczej rozgrywce. Czy to pozycja równie udana, jak List Miłosny?

Bang! to gra karciana o Dzikim Zachodzie umieszczona w świecie spaghetti westernów, ale klimatem bardziej przypominająca „kryzys tożsamości”  z puenty „Ballady o Dzikim Zachodzie” Wojciecha Młynarskiego. Gra doczekała się wielu edycji i dodatków; niedawno ukazała się także wersja kościana. Nie zakładam od Czytelnika recenzji znajomości pierwowzoru, jednak gry będą często porównywane. Podstawowym komponentem nowej gry są oczywiście kości. Do gry dołączone są także żetony: strzały do oznaczania ataku Indian i naboje do oznaczania punktów życia. Karty są użyte jako pomoce graczy oraz do losowania postaci i ukrytej roli każdego gracza.

Mars Attacks: The Dice Game to reimplementacja wydanej u nas niedawno przez Black Monk gry Kości Zombi. Rzucamy kostkami, sprawdzamy wyniki i decydujemy czy lepszy wróbel w garści czy gołąb na dachu . Tym razem jednak wcielamy się w Marsjan (atakujących miasta bądź inne ważne obiekty USA) i zdobywamy karty a nie explicite punkty zwycięstwa (które jednak w ostatecznym rachunku dadzą nam upragnione PZ).

Mahé to największa wyspa archipelagu Seszeli, położona w zachodniej części Oceanu Indyjskiego. Jest bardzo popularna i to nie tylko wśród turystów. Równie często odwiedzają ją … żółwie. Składają tam jaja – a im więcej, tym lepiej rzecz jasna. I własnie o tym jest Mahé. W tej sympatycznej grze wydawnictwa franjos wcielamy się w żółwika (albo dwa) i pędzimy wokół wyspy w szaleńczym wyścigu ku drogocennym jajom. Nie jest łatwo bo wyrzucenie niekorzystnych wartości na kostce może sprawić, że ….

Rzadko kiedy pudełko tak dobrze odzwierciedla moje odczucia wobec gry, jak w przypadku Konceptu. Wielki znak zapytania na środku pokrywki to kwintesencja mojej pierwszej reakcji, ale także reakcji wielu współgraczy. A było to tak…

Czytając historyczno-biograficzną notkę dołączoną do gry można odnieść wrażenie, że oto obcujemy z growym absolutem. Ktoś wpadł na rewelacyjny pomysł, ktoś inny go docenił, trzecia osoba mimo sceptycyzmu dała się w mig oczarować i dzięki temu możemy teraz cieszyć się przełomem w kostkach na miarę Dominiona, czy 7 Cudów Świata. Rewelacja i rewolucja w jednym! A tu kicha… Nic z tych rzeczy. Trudno powiedzieć, gdzie chował się autor gry, aby uznać, że uzyskanie na dziesięciu kościach tych samych wyników w kolejnych rzutach jest super nowe i porywające. Pewnie w tym samym miejscu, w którym chowali się przed światem i postępem ...

Ciekaw jestem czy Reiner Knizia prowadzi jakiegoś rodzaju statystyki swojej działalności. Gdyby prowadził to z pewnością Polska była by na szczycie listy pod względem liczby wydanych gier jego autorstwa w ostatnich latach. Po ostatnich tytułach wydanych przez wydawnictwa Egmont i FoxGames trudno było mi uwierzyć, że jeszcze ktoś wygrzebał w jego archiwum kolejne gry do wydania na Polski rynek. Choć czemu się dziwić, gdy autor ma na swoim koncie kilkaset gier i pracuje non stop na kolejnymi.

Spiel des Jahres ogłoszone. Mamy nowego, miłościwie nam panującego, przodownika pracy! A dokładniej, pięciu. I do tego przebiegłych. Wielbłądy przebiegły przez planszówkową scenę zmiatając konkurencję niczym pustynny wiatr. Czym się tak zasłużyły? Czyż to nie jest kolejna banalna gra o zwierzątkach? Jest. A może wychodzi poza schemat lekkich gier rodzinnych? Nie wychodzi. Może chodzi o jakiś nowatorski gadżet? Może chodzi. A nawet przebiega. Czym się gra o garbatej faunie przysłużyła światu, że dostała złoty medal w planszówkowym sprincie?

Zero jest to klasyczna abstrakcyjna gra karciana autorstwa Rainera Knizii z 1998 roku,  nowocześnie wydana przez Trefl Kraków. Niewielkie i poręczne pudełko zawiera instrukcję i bardzo dobrze wykonane karty. W talii jest 56 kart, w 7 kolorach o wartościach od 1 do 8. Każdemu graczowi na początku gry rozdaje się po 9 kart. 5 odkrytych kart tworzy pulę. Gracz w swojej rundzie może zamienić kartę z ręki na kartę z puli ( starając się obniżyć wartość reki) lub spasować. Po drugim pasie w rozdaniu, pozostali gracze mogą rozegrać jeszcze jedna zamianę i podlicza się punkty.