Gry imprezowe

Zaginione dziedzictwo to seria gier dla 2-4 graczy autorstwa Seiji Kanai oraz Hayato Kisaragi opartych na mechanice Listu miłosnego. Jak dotąd zostały wydane 4 talie – z których każda jest samodzielną grą, ale może być też łączona z innymi taliami. W przypadku połączenia talii (z 16 kart robi nam się 31) można się bawić nawet do 6 osób.

Pomysłów na grę opartą na rysowaniu haseł jest mnóstwo. W ogromnej większości są to wariacje na temat kalamburów, gdy mamy narysować obrazek na podstawie opisu słownego czy przekazywanego gestami. Jest jednak grupa gier, gdzie rysujemy ilustracje określonych haseł. Kilka lat temu zachwycałem się (i w tym zachwycie pozostaję) Pictomanią. Opis gry Pic na wodę natychmiast przywołał pozytywne skojarzenia i po prostu musiałem o tej grze dowiedzieć się więcej.

Kolejna gra od Egmontu, która prezentuje minimum składników i maksimum przyjemności. Mała puszka, trochę drewna i oto mamy Plusk!, a więc wariację na temat Jengi w wydaniu kieszonkowym.

Nie przepadam za kośćmi w grach. Wszelkie planszówki oparte na mechanice „rzuć kośćmi i zobacz, co możesz z tym zrobić” w większości kompletnie do mnie nie trafiają. Jednak kości, o których chcę opowiedzieć, to właściwie nie są takie zwykłe kości. A gra, z której pochodzą, to nie do końca jest gra. Przed państwem trzy dodatki do Story Cubes: Strachy, Mity i Zwierzęta.

Co musi mieć planszówka, żeby zapewniła nam ogrom radości na wiele rozgrywek? Oryginalną i dopracowaną w każdym detalu mechanikę? Ciekawy, nietuzinkowy temat? Zachwycającą oprawę graficzną? Masę żetonów i plastikowych figurek? A może wystarczy kilka drewnianych myszek na sznurkach i kubeczek udający kota? :)

Towarzyskie gry oparte na mechanice narracji doskonale sprawdzają się w zarówno w klimacie imprezowym, jak i do zabawy z dziećmi w gronie rodzinnym lub szkolnym. Po wielu planszowych propozycjach snucia opowieści, takich jak Zimowe Opowieści, Dawno dawno temu czy kultowych już Story Cubes, pojawia się Komiks. Czy zbiór kolorowych kartoników, ożywających za pomocą wyobraźni, może czymś zaskoczyć? Ano może i robi to w bardzo ciekawy i pomysłowy sposób.

Pierwsze gry z treflowskiej serii „dobra gra rodzinna”, czyli Sawanna i Zęby Smoka stały się kilka miesięcy temu nie lada hiciorami na moim stole, dlatego też z nieskrywaną przyjemnością przyjąłem propozycję recenzji kolejnych tytułów z tej linii. Tym razem na warsztat poszły Zwierzaki Cudaki i Koty. Dzisiaj przybliżę wam pierwszą z wymienionych pozycji.

Hit Pyrkonu. Druga na liście najlepszych gier XXIV Pionka (przegrała tylko dwoma głosami z Przebiegłymi Wielbłądami, nota bene też od Lucrum Games), w szerszym świecie znana jako Palastgeflüster i nazywana grą kultową, a przy okazji całkiem nieźle oceniana na BGG (na dziś to 6.84). Imprezowa gra dla 3 do 5 osób pełna blefu i wzajemnych złośliwości. Michael Rieneck – Intryganci. Co się za nią kryje?

Colt Express to gra, która doczekała się już wielu recenzji. Moja jest kosmicznie spóźniona, za co bardzo przepraszam. Jako humorystyczne usprawiedliwienie wykorzystam fakt, będący na czasie – Złoty Pociąg leży odłogiem już ponad siedemdziesiąt lat, a nadal wzbudza wiele emocji, zatem Colt Express to gra, która mimo upływu czasu od premiery wciąż godna jest nowych recenzji. Cóż, po takim wstępie nie trudno zorientować się, że poniższa recenzja to amalgamat „ochów” i „achów”, ale w przypadku niektórych pozycji trudno powiedzieć, cytując Gombrowicza, że „mnie nie zachwyca”.

Ze szpiegiem za pan brat. Pięć tygodni to sporo, wystarczająco, aby poznać grę, ale z kolei nie na tyle dużo, żeby się nią znudzić. Być może nie grałam w nią aż tak intensywnie, być może skład zbyt często się zmieniał – summa summarum, wciąż nie mam jej dosyć…