Gry imprezowe

Pogromcy Potworów to pierwsza i na razie jedyna gra autorstwa Theo K. Mavraganisa, z ilustracjami niezastąpionego Tomasza Larka. To zręcznościówka z przepięknymi grafikami, od 2 do osób. Zdawać by się mogło, że w temacie gier zręczościowych lub tych na spostrzegawczość wymyślono już wszystko, aż w końcu znajduje się tytuł, który w końcu nie jest podobny do wszystkich tych gier, które już stworzono. Jak jest z Pogromcami Potworów? Sprawdźcie sami.

Polska, gola! to gra, którą raczej (ups…) nigdy w życiu bym się nie zainteresowała, gdyby nie fakt, że jej autorem jest Reiner Stockhausen, autor takich gier jak Orlean czy Altiplano. Nie zainteresowałabym się, bo temat piłki nożnej wręcz mnie odpycha, może kiedyś zagrałabym na jakimś konwencie, ale podchodząc do tego z dystansem. Ależ popełniłabym ogromny błąd! W przypadku Polska, gola! sprawdza się powiedzenie „Nie oceniaj gry po okładce.”, a i można by dopisać „Po klimacie także.”. Dlaczego? Przeczytajcie sami!

Wirus!, to mała, sprytna i pełna negatywnej interakcji karcianka z serii Trefl Joker Line, przeznaczona dla grupy od dwóch do sześciu graczy. Wcielamy się w naukowców, którzy starają się powstrzymać epidemię wirusa. Jako, że w grę wchodzą gigantyczne pieniądze (zwycięzca otrzyma kasę na badania) wszystkie chwyty są dozwolone, zapomnijcie o etyce – uwaga będzie wrednie!

Głodostwory to karciana gra imprezowa, w której gracze wspólnymi siłami (kooperacja) starają się nakarmić głodne potwory (klimat) gustujące w potrawach jakże popularnych (głównie fast food) za pomocą kart dań i akcji (mechanika). A wszystko w ograniczonym czasie (klepsydra) i pod pierzynką sporej dawki losowości (dawkowanie dla dzieci poniżej 12 lat).

Dixit to już klasyka! Mam wrażenie, że z każdą minutą maleje na świecie liczba ludzi, którzy tej gry nie znają. Nie dziwi mnie już wcale, że poznając nową osobę i mówiąc jej o mojej planszówkowej pasji, w odpowiedzi słyszę: „gier planszowych nie znam za wiele, ale bardzo lubię Dixita!” Zresztą Dixit stał się jakby ikoną wśród kategorii gier imprezowych, słownych, wykorzystujących kreatywność i bujną wyobraźnię. Dlatego też tej recenzji nie mogłam zacząć inaczej, niż tylko tak: opowiem Wam dzisiaj o grze, która jest podobna do Dixita, ale jednak trochę inna – Kraina Snów. Ciekawe, czy Wam się spodoba i zastąpi ...

O tej niepozornej a jednocześnie ślicznej puszcze miałam napisać już dawno... ale życie trochę moje plany pokrzyżowało. W efekcie trudno tę pozycję nazwać świeżynką, ale za to mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że upływ czasu w niczego tej grze nie ujmuje...

Tu trzeba myśleć, tu trzeba być czujnym i spostrzegawczym, tu trzeba mieć sprawne dłonie!

Kalambury – chyba jedna z najbardziej znanych gier, często goszcząca na imprezach i spotkaniach rodzinnych. Pokazywanie, rysowanie, zgadywanie, wszystkie te elementy angażują graczy – jedni ją kochają, inni nienawidzą. Wydawałoby się, że jest ona na tyle powszechna, żeby nie powiedzieć wyeksploatowana, że niewiele można już w niej nowego wymyślić. Okazuje się jednak, że Martin Nedergaard Andersen autor gry Inspektor Tusz miał na ten temat zupełnie inne zdanie.

Czy gra, która na karku ma już 14 lat może stać się hitem i zdobywać nagrody? Czy nie jest już zbyt leciwa, nie ograła się, nie ma przestarzałej mechaniki? Okazało się, że tak, może zostać nagradzanym hitem, jeżeli nikt nie patrzy w jej metryki tylko na radość jaką ona daje z zabawy. W ten właśnie sposób wydane w tym roku na rynek polski Ubongo zdobyło tytuł najlepszej gry Festiwalu Gramy.

Cywilizacja: Poprzez Wieki, Ciężarówką przez Galaktykę, Władcy Podziemi... ale Vlaada Chvátil to również Tajniacy. Czy nadal radzi sobie z takimi lżejszymi tytułami? Oto jest pytanie!