Gry dwuosobowe

Świat umiera. Znowu. I znowu niedobitki chowają się w tunelach i znowu dziesiątkuje je jakaś zaraza. Temat oklepany, ale wciąż fascynujący. Bazuje na naszym strachu o przyszłość, a my lubimy się bać. W grze Bright Future (pol. świetlana przyszłość) postawiono nas przed nie lada zadaniem wynalezienia szczepionki i uratowania umierających w zastraszającym tempie resztek populacji. Czy zdążymy zanim ostatni człowiek wyda swoje ostatnie tchnienie? Bright Future to gra karciana utrzymana w klimatach postapokaliptycznych, w której walczymy z epidemią kooperacyjnie lub konfrontacyjnie. Gra była już przeze mnie na gorąco opisywana w TYM tekście. I w tymża tekście byłam podekscytowana przećwiczonym trybem solowym ...

Już w przedessenowych zapowiedziach pisałem, że na They Come Unseen czekam w bardzo szczególny sposób. To miała być pierwsza nowoczesna gra (nie licząc kilku gier wojennych), która w poważny sposób podejmie tematykę współczesnej wojny podwodnej. A ta jest przecież arcyciekawa, z jej nieustanną zabawą w kotka i myszkę okrętów podwodnych z okrętami ZOP (zwalczania op) oraz fascynującą fizyką rozchodzenia się dźwięku w środowisku wodnym. Fakt, że grę zaprojektował całkowity debiutant, zupełnie mnie nie martwił. Wszak Andrew Benford to komandor rezerwy Royal Navy, dowódca klasycznych okrętów podwodnych i zastępca dowódcy HMS Revenge. Byle komu nie daje się do ręki takich zabawek, ...

To prędzej czy później musiało nastąpić. Gra 7 cudów od kilku lat utrzymuje się na wysokim miejscu w kategorii gier rodzinnych i wciąż w różnych miejscach/spotkaniach/konwentach widzę, że jest grana. Co roku pojawia się większy lub mniejszy dodatek w ciekawy sposób rozszerzając podstawkę. Tak więc, gdy nieco pół roku temu poszła fama o grze dwuosobowej, myślę że niewiele osób się zdziwiło. Ciekawy jednak był fakt, że tym razem Antoine Bauza zaprosił do współpracy innego weterana sceny planszówkowej, p. Bruna Cathalę znanego z kooperacji z innymi projektami. Czy panowie udźwignęli ciężar oczekiwań?

Ta gra nie miała łatwego startu. Po dłuższych przebojach z wydawcami została zapowiedziana na wakacje 2014. Niestety zagościła na naszych stołach dopiero prawie półtora roku później. Niektórzy już zupełnie stracili nadzieję na to, że ją zobaczą. Czy na Race to Berlin warto było tyle czasu czekać i czy warto po nią sięgnąć? To pytanie nie tylko dla wojenników, ale również dla tych, którzy co dzień grywają w bardziej pokojowe gry.

Kto z nas nie zna serialu o przygodach agenta J-23, który z wielkim poświęceniem zwalcza hitlerowskich okupantów. Ten serial to najczystszej wody klasyka, niemalże ucieleśnienie ideału. Najlepiej o tym świadczy fakt, że chociaż wiele razy zarzucano serialowi niezgodność historyczną i komunistyczne korzenie, to rozmaite kanały telewizyjne emitują go niemal bez przerwy. Prawie co roku możemy obejrzeć w TV przygody Hansa Klossa. Niedawno Robert Sypek i Maja Mirska przenieśli zmagania Hansa i Brunera na planszę.

Wczoraj udało mi się rozegrać dwie pierwsze partyjki w 7 Cudów: Pojedynek. Od razu zaznaczę, że wielkim fanem 7 Cudów nie jestem. Owszem, na początku swego istnienia, tuż po Wielkim Wybuchu, gra ciekawiła, grało się świeżo, łapało dodatki. Ale potem zapał opadł, gra okazała się mimo wszystko, jak na moje gusta, za prosta. Oczywiście nie jest to obiektywna wada, tylko subiektywna fanaberia. Ale informacje dotyczące dwuosobowej wersji były na tyle zachęcające, że postanowiłam sięgnąć po Pojedynek. Bo ja bardzo lubić dwuosobowe potyczki :)

Nie zdarza mi się jakoś wyjątkowo często grywać w dwie osoby, ale czasem sytuacja to wymusza. Niestety moje ulubione gry rodzinne – Ticket to Ride i 7 Cudów Świata – dość słabo skalują się na dwóch graczy. Z nieskrywaną więc przyjemnością i dużymi nadziejami patrzyłem więc na Jaipura, wszak znajduje się on w pierwszej dziesiątce bgg-owego rankingu gier familijnych.

Swego czasu w artykule o polskich grach dwuosobowych wyraziłem nadzieję, że nadejdzie chwila, kiedy na łamach serwisu Games Fanatic ukaże się recenzja gry Altaria: Starcie Wymiarów. Nadziejom tym wyszło naprzeciw wydawnictwo Axel, które niedługo potem przekazało nam grę do recenzji.

Lords of War. Bitewna, dwuosobowa (choć może powinnam napisać dwudrużynowa, bo można grać w 3, 4 a nawet 6 osób – ale zawsze będzie to walka dwóch drużyn) karcianka z możliwością stworzenia swojej własnej, spersonalizowanej talii. Na BGG ocena użytkowników oscyluje w okolicy 7/10. W rzucie okiem pisałam, że gra mi się podoba, a teraz czas na konfrontację z tym uczuciem po 6 tygodniach znajomości.

Jäger und Späher (Łowcy i Zwiadowcy) dostałem do recenzji razem z recenzowanym wcześniej 7 Steps – naczelny miał dwie gry w niemieckiej wersji językowej i zapytał, czy nie boję się wyzwania. Wziąłem obie i zabrałem się do ich ogrywania. Oto efekt spotkania z drugą z nich.