Gry dwuosobowe

Zimna Wojna (Twilight Struggle) – gra, która chyba najdłużej do tej pory utrzymywała się na pierwszym miejscu rankingu BGG. Mimo tego ZW długo znajdowała się poza zasięgiem mojego radaru, ze względu na czas, stopień skomplikowania i wyłącznie dwuosobowy charakter rozgrywki. W końcu jednak pękłem – ciekawość zwyciężyła i TS trafiła do mojej kolekcji. Na razie rozegrałem tylko trzy partie i chwilowo (z uwagi na nieobecność współgracza) nie zapowiada się więcej. W oczekiwaniu na kolejne partie chciałem się więc z Wami podzielić moimi pierwszymi wrażeniami z rozgrywki.

Od pierwszej zapowiedzi gra Europe Divided przykuła moją uwagę. Raz, że to gra polityczna, a ja uwielbiam gry polityczne. Dwa, że sercem ED jest mechanika card driven – a ja uwielbiam polityczne card driven. I wreszcie trzy: Europe Divided oparta została na wydarzeniach z historii najnowszej Europy – a ja… o rany, ależ ja czekałem na polityczne card driven dotyczące historii najnowszej! No i się doczekałem!

Gdy siadałem do pisania recenzji Monolith Arena dopadły mnie rozterki. Jak w ogóle podejść do tego tekstu? Traktować grę jako zupełnie nowy tytuł? Jako remake Neuroshimy Hex? Pisać dla tych graczy, którzy Hexa nie znają? Czy w ogóle tacy odbiorcy się znajdą? Dodatkowym osobistym smaczkiem jest fakt, że Neuroshima Hex jest w gronie tych tytułów, które wprowadziły mnie w nowoczesne planszówki i są dla mnie fundamentem, na którym opierało się poznawanie kolejnych pozycji. Jest dla mnie trochę jak szachy – a jak tu pisać recenzję szachów?

Nie ma to jak gra dobrze osadzona w historii. Nie z doklejonym na siłę tematem (niech mi wyznawcy Felda wybaczą, ale Trajan sam się tu ciśnie na usta), tylko taka, która naprawdę opowiada o czymś, co wydarzyło się w przeszłości. 1960: The Making of the President taką właśnie grą jest, a The Cousins War… taką grą nie jest, ALE i tak mi się podoba :)

Czy istnieją gry doskonałe? Perfekcyjne w swojej klasie? Do których nie ma żadnych zarzutów, uwag ani poprawek? Tuszę, że tak właśnie jest. Szczególnie, gdy gra dokładnie trafia do zamierzonej grupy docelowej. A przykładem takiej gry jest ta, opisana w niniejszej recenzji.

Są takie gry, które się nie starzeją. Katamino, wydane po raz pierwszy już prawie 30 lat temu, co jakiś czas jak bumerang powraca na rynek planszówkowy. Za każdym razem w nieco innej odsłonie, z nowymi możliwościami i pomysłami na wykorzystanie kilkunastu klocków o różnych kształtach. Niby prosta układanka, a jednak prostota bywa niezwykle intrygująca…

Złapmy lwa to polskie wydanie Dōbutsu Shōgi, czyli po japońsku "Shōgi ze zwierzątkami". Jest to uproszczona wersja Shōgi - japońskiej gry strategicznej przypominającej szachy. W porównaniu do pełnej wersji ma mniejszą planszę i mniej figur, ale zachowuje charakter oryginału. Dōbutsu Shōgi powstały po to, by umożliwić naukę już pięcio- i sześciolatkom.

Podobno Sherlock Holmes szczerze podziwiał tylko jedną kobietę. Za inteligencję, charyzmę oraz niebywały spryt. Któż nie ugiąłby się pod urokiem Irene Adler? Jednakże od zasłużonego podziwu jeszcze daleko do chęci… posiadania rzeczywistej konkurencji.

Od dawna rozglądam się za grami, w które mógłbym grać z moją Ukochaną. Nie jest to łatwe zadanie, gdyż moja Lepsza Połowa nie gra w planszówki (z wyjątkiem może Scrable). Natomiast namiętnie czytuje kryminały! Kiedy więc usłyszałem, że zostanie wydana gra Detektyw, to od razu stwierdziłem, że muszę ją mieć. Tytuł dość jednoznacznie sugeruje czego dotyczy ta gra. Gracze tworzą ekipę śledczą Agencji Antares a ich zadaniem jest rozwiązanie zagadki kryminalnej. Aby jednak nie było zbyt banalnie, Detektyw to swoiste połączenie książki kryminalnej, planszówki i paragrafówki. To wszystko jest wspomagane przez elektroniczną bazę wiedzy oraz Google. Ale może po kolei…

Istnieje kilka implementacji Mr. Jacka - poza wersją klasyczną mamy jeszcze Nowy Jork oraz Upiora w Operze. Jacka kieszonkowego nie liczę, bo to jest w zasadzie zupełnie inna gra. Obecne rozszerzenie to dodatek do tej najbardziej klasycznej, pierwszej gry.