Gry dwuosobowe

Wołodyjowski wkroczył czujnie do pustej karczmy. W mrocznym wnętrzu dostrzegł leżące na podłodze ciało karczmarza. Zmrużył oczy z niezadowoleniem. To z tym człowiekiem miał się spotkać. Miał od niego dostać kompromitujący przeciwników list. Podbipięta i dwóch dragonów sprawdzili, czy w karczmie ktoś się nie ukrył a Pan Michał przeszukał ciało. Jest! Jest list! Śmierć karczmarza nie pójdzie na marne! Nagle pchnięte potężnie drzwi z rozmachem uderzyły w ścianę! Do środka karczmy wbiegło trzech muszkieterów. Idącego na przedzie wielkiego grubasa nie dało się pomylić z nikim innym – Portos! A więc to zasadzka!

Eminent Domain to pozycja która przenosi nas do odległej galaktyki i stawia na czele wysoko rozwiniętego technologicznie imperium. Jako świeżo upieczony międzygwiezdny imperator musimy odpowiedzieć sobie na jedno, niezwykle ważne pytanie

Żelazna kurtyna to 18 kart (USA i ZSRR), które będziemy zagrywać tworząc jedyną w swoim rodzaju mapę świata. Jedyną, bo może się okazać, że np. Bliski wschód leży na zachód od Europy, a Afryka na północ od Azji. Nie szkodzi, może nie nauczycie się z tej gry geografii, ale takie rozwiązanie ma swoje uzasadnienie

Jestem zdania, że zwyczajna analiza plusów i minusów Nemesis nie jest w stanie oddać tego, z czym rzeczywiście mamy do czynienia. Tym razem będzie nieco inaczej. Poniżej znajdziecie zapis przebiegu autentycznej rozgrywki, w której miałem przyjemność uczestniczyć, wcielając się w postać Zwiadowcy.

Drako: Smok i Krasnoludy Adama Kałuży to gra, która swoją premierę miała w 2011 roku. Wtedy cieszyła się dużym powodzeniem – piękna oprawa graficzna oraz duże, szczegółowe i solidne figurki były jak na tamten czas niemałym hitem. Po ośmiu latach gra znowu trafia na sklepowe półki. Czy przetrwała próbę czasu?

Carcassonne: The Castle nigdy mnie nie pociągało. Zawsze zastanawiałam się po co robić wersje dwuosobowe, jeśli w podstawową grę da się grać we dwie osoby i to całkiem znośnie. A w Carcassonne da się. Lepiej w 3 albo 4 ale w dwójkę jest znośnie. I tu był mój błąd. Nie pierwszy zresztą. Bo jednak gry typu "Duel" znacząco różnią się od pierwowzoru - i trzeba zaznaczyć, że najczęściej na plus. Nie inaczej w tym konkretnym przypadku.

Gdy mówimy o arkanach, myślimy o czymś sekretnym, tajemnym, dobrze ukrytym przed wścibskim ludzkim wzrokiem. O czymś niedostępnym dla zwykłego śmiertelnika – krótkowzrocznego ignoranta i pyłu na wietrze.  My…MY! Jesteśmy inni!

Théo Rivière nie jest zbyt znanym projektantem na naszym rynku (Tylko Morze chmur od Portalu) ale Bruno Cathala już tak. Powoli stawał się on moim ulubionym projektantem, zwłaszcza jeśli chodzi o te niezbyt ciężkie, dwuosobowe pozycje jak Mr Jack, Haru Ichiban, 7 Wonders Duel, czy nawet leciutki Jurassic Snack. Dziś do tej kolekcji trafia również NagaRaja.

Morskie opowieści autorstwa Luigiego Ferrini, to prawdziwie piracka propozycja dostarczona nam przez Lucrum Games. Lądujemy w samym epicentrum zażartej i bezlitosnej bitwy toczącej się pomiędzy piracką bracią i jej głównym przeciwnikiem, czyli… piracką bracią. Zaskakujące? Jeśli idzie o złoto, a dokładniej o tego złota skrzynie, słowa takie jak kamrat, druh bądź towarzysz tracą na wartości, a jedyne co możemy z nimi zrobić to wrzucić je na samo dno starego kufra, oczywiście po jego uprzednim ograbieniu.

Czy zastanawialiście się kiedyś jak powstał wszechświat? Wielki wybuch? Boska interwencja? Rémi Saunier ma na ten temat odmienne zdanie, a jego wnioski i przemyślenia możemy poznać podczas rozgrywki w Stellium – tytule traktującym o powstaniu wszechrzeczy… i o tym, że jedyne czego potrzebujemy do szczęścia to jedna, mała kometa.