Gry dla wielu graczy

Na rynku gier planszowych pojawia się tak wiele tytułów, że nie sposób zagrać we wszystkie obecnie wydawane. Tym trudniej znaleźć czas na powrót do starszych pozycji.  Niewiele spośród nich jest w stanie przetrwać na stołach graczy dłużej niż kilka lat. Natłok nowych mechanik, ich ciekawych połączeń i pięknych grafik z łatwością spycha starocie.  Na szczęście jest kilka pudełek, które pomimo mijających lat wciąż cieszą się sympatią fanów planszówek. Jednym z nich jest 6. bierze! – mała karcianka, która w zeszłym roku doczekała się srebrnej rocznicy i z tej okazji także wydania jubileuszowego.  Nowa odsłona otrzymała odświeżoną okładkę, podstawowy zestaw kart, znany z ...

Świat japońskich yokai – demonów i istot nadprzyrodzonych jest fascynujący i przebogaty, od dawna znajduje się w kręgu moich zainteresowań. Nie jest to jednak temat, który często pojawia się w grach planszowych (a szkoda!). Yokai wypatrzyłam jeszcze w zeszłym roku, bodajże podczas przeglądania propozycji na targi w Essen. Miłą niespodzianką była informacja, że gra pojawi się także w Polsce za sprawą wydawnictwa Fox Games. Yokai to szybka, 15-20 minutowa, kooperacyjna gra do czterech graczy, która przetestuje naszą pamięć, orientację przestrzenną i umiejętność bezsłownej współpracy.

Uwielbiam eurogry. Na mojej półce można ich znaleźć zdecydowanie najwięcej i najczęściej sięgam po ten właśnie typ planszówek. Móżdżenie nad kolorowymi kosteczkami, kombinowanie jak opłacić koszt karty, którą zamierzam zagrać za 3 rundy, rozwijanie silniczka produkcji… Jak tego nie kochać? Jeśli gra wciąga mnie mechanicznie, mogę machnąć ręką na kompletny brak klimatu (który jest częstą bolączką euro) lub zupełnie dla mnie nieatrakcyjny temat, niezbyt przyciągający wygląd (drugi grzech główny „sucharów”) oraz to, że przygotowanie do rozgrywki zabiera czasem pokaźną ilość czasu (moje osobiste trio wad eurogier w komplecie). Nowy Wspaniały Świat to gra ekonomiczna, która… ustrzegła się wszystkich wymienionych przeze ...

Wydawnictwo Granna kojarzy mi się przede wszystkim z edukacyjnymi grami dla dzieci, świetną serią Smart Games i nieśmiertelnym Super Farmerem. A jednak ma ono w swojej ofercie również planszówki dla bardziej zaawansowanych graczy. W ramach skierowanej do nich serii „Gry z pazurem” ukazało się już kilka pozycji, takich jak Gangster City, Sherlock, Dolores. Są to małe karcianki, o bardzo prostych zasadach, które dają sporo możliwości kombinowania, dzięki czemu zapewniają zaskakująco emocjonującą rozgrywkę. Bazują m.in. na blefie, dedukcji, negatywnej interakcji i bynajmniej nie są przeznaczone dla dzieci (a przynajmniej nie tylko). Niedawno ukazała się kolejna z serii karcianka, o zabawnym tytule ...

Historia mitycznej wyspy, która pogrążyła się w morskiej głębi, fascynuje twórców filmów i książek, ale nie tylko ich. Powstało też kilka planszówek, których fabuła osadzona jest na legendzie Atlantydy. Jedną z gier bez prądu, bazującej na jej historii, jest stworzona przez Krzysztofa Wolickiego Atlantis: Wyspa Bogów.

Rok 1986 nieodłącznie kojarzy się z awarią elektrowni atomowej w Czarnobylu, w wyniku której skażone zostało ok. 140 tys. km2. Władze przesiedliły ludność z okolicznych terenów i utworzyły Strefę Wykluczenia wokół Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej w skrócie nazywaną Zoną. W grze planszowej autorstwa Macieja Drewinga i  Krzysztofa Głośnickiego zastosowano połączenie faktów i historii alternatywnej.

Król umarł bezpotomnie i w kraju zapanował chaos. Arystokratyczne rody nie mogły się porozumieć w kwestii najważniejszej – kto powinien zostać nowym władcą. Sytuacje wykorzystali sąsiedzi i z wielką siłą niemal całkowicie podbili bezbronne królestwo. Po lasach zaczęły krążyć bandy wyjętych spod prawa a gnębieni przez wszystkich chłopi podnieśli bunt.

Na pudełku las tropikalny, a w środku kafelki przesympatycznych małpek. Nie są one jednak głównym tematem gry. O zgrozo!, (uwaga dla wrażliwych) będziemy sterować kolonią pcheł radośnie brykającą w małpich futrach. Temat dla mnie przezabawny i potraktowany z przymrużeniem oka, choć zdarzały się głosy, że tak jakby trochę obrzydliwy i odstraszający. Także jeśli ktoś ma podobne odczucia, śpieszę donieść, że pchły są przedstawione za pomocą drewnianych znaczników, także nie oddziałują zbyt mocno na wyobraźnię i można spokojnie pominąć otoczkę fabularną ;)

Jednoręki bandyta to częsty widok we wszelkiego rodzaju kasynach. Obracające się cylindry z różnokolorowymi symbolami mają dla wielu niemal magiczną, hipnotyzują moc. Wiśnie, śliwki, dzwonki, koniczynki czy szczęśliwe siódemki – jeśli tylko uda się ułożyć je w linii możemy liczyć na wygraną.  Trefl zaoferował nam grę tematycznie opartą właśnie o tę maszynę.

O grach typu roll’n’write (ewentualnie flip’n’write) mam bardzo mieszane opinie. Z jednej strony zawiodły mnie Kolejowy szlak, Osadnicy: Wykreślane imperium, a przede wszystkim kościane Zamki Burgundii, z drugiej jednak odkryłem takie perełki jak Rzuć na tacę czy La Granja: No siesta. Do Kartografów podchodziłem więc z rezerwą, ale i pewnymi nadziejami.