Gry dla wielu graczy

Wykorzystanie technologii w grach planszowych ma zarówno zwolenników, jak i przeciwników. Bliżej mi do tych drugich, aczkolwiek przyporządkowałabym się raczej do grupy sceptyków chcących mimo wszystko spróbować nowych rozwiązań. Argumentów za i przeciw jest wiele, ale faktem pozostaje coraz większa liczba planszówek korzystających z aplikacji. Jak zatem na moim stole sprawdziły się Kroniki zbrodni: 1400 od wydawnictwa Lucky Duck Games? 

W pewnym momencie Barrage śniło mi się po nocach. Kompletnie nie wiedziałam jak podejść do tego tytułu. Przewracałam się z boku na bok i nie mogłam się zdecydować… dobre to w końcu, czy  nie? Lubię w to grać, a może idę na fali dobrych opinii? Fajna ta rozgrywka albo… jednak nie do końca. Nie mówiąc już o nieścisłościach terminologicznych – tama… zapora… co ja właściwie buduje?! Barrage stawia przed graczami o wiele więcej wyzwań, niż się  na pierwszy rzut oka wydaje.

Kolejna gra obsypana zagranicznymi nagrodami za sprawą wydawnictwa Nasza Księgarnia pojawiła się na polskim rynku. Czy Idzie fala! jest równie przyjemną propozycją jak Draftozaur i Z kwiatka na kwiatek, które miały wspólną premierę? I czy pierwotnie wydany w 1997 roku tytuł nadal może cieszyć graczy? 

Całkiem niedawno recenzowałam 6. bierze! Wydanie jubileuszowe z dodatkowymi kartami pozwalającymi na urozmaicenie rozgrywki. Wydawnictwo G3 postanowiło wydać również wersję planszową tej znanej karcianki. Co się zmieniło? Powiało świeżością czy to może odgrzewany kotlet? I czy zmiana małego, przenośnego pudełka na większe była dobrym pomysłem? 

Drogi do Rzymu od wydawnictwa Granna, to gra przeznaczona dla 2-5 graczy od ósmego roku życia. Zasady są proste, a rozgrywka dosyć szybka – trwa około 30 minut. Po zapoznaniu się z instrukcją i pierwszym rzucie oka na planszę Drogi do Rzymu nieodparcie kojarzą się z wariacją na temat Wsiąść do Pociągu – przez niektórych nawet wskazywane są jako ich łatwiejsza wersja. Jednak w trakcie pierwszej partii doszłam do wniosku, że zupełnie się z tym stwierdzeniem nie zgadzam.

Gier o potworach powstało już wiele. Występujące w nich maszkary straszą, wychodzą z szafy, bywają atrakcją w tworzonych przez nas parkach rozrywki lub podziemiach. W karciance Monster Bar będziemy mieli okazje zatrudnić je w prowadzonej przez nas restauracji. To, czy będzie ona potwornie atrakcyjna, czy po prostu potworna, zależeć będzie tylko od nas… No może nie tylko, bo przeciwnicy też dorzucą na pewno swoje trzy grosze.

Chyba nie ma osoby, która nigdy nie grała w państwa-miasta. Mnie ta stara jak świat zabawa nadal się nie znudziła. W przeszłości spędziłam niezliczone godziny, szukając odpowiedzi na coraz bardziej wymyśle kategorie i pewnie jeszcze niejedną chwilę w swoim życiu na to poświęcę. Tymczasem na moim stole rozgościła się karciana gra Łap za słówka, która jest wariacją na temat wspomnianej przeze mnie zabawy.

Amsterdam to kolejna, po Londynie i Nowym Jorku, miniaturowa wersja gry z rodziny Wsiąść do Pociągu. Tym razem przenosimy się do XVII wieku, a zamiast znanych wszystkim wagoników na trasach rozstawiać będziemy wozy kupieckie.

Wielcy bohaterowie z całej krainy wyruszają do pobliskich lochów zmierzyć się z plugawymi sługusami zła, by zdobyć sławę i bogactwo. Przedzierają się przez kolejne komnaty pełne pułapek i niebezpieczeństw, aby zgładzić wielkiego bossa zaszytego w najgłębszych czeluściach lochu – CIEBIE. Tak, w tej grze to ty jesteś tym złym, zagrożeniem czyhającym na nierozważnych, zbyt pewnych siebie herosów.

Nie dane mi było w dzieciństwie zagrać w Mafię. Wiele spotkań planszówkowych minęło, zanim dałam się namówić na jakąkolwiek grę, w której trzeba powiedzieć coś więcej niż “teraz twoja kolej”, “podaj mi kostki” lub “są jeszcze paluszki?”. Może to mieć coś wspólnego z zapobiegawczo stosowanym od 15 lat dystansem społecznym, który w końcu okazał się przydatny w obecnych czasach lub tym, że pojęcie “gra nad stołem” kojarzyła mi się z obrzucaniem się jedzeniem. Tak czy inaczej, nie dawałam się długo przekonać. Aż pewnego dnia moje pojedyncze veto nie pomogło i przytłoczona ilością graczy musiałam się poddać. Tak na stole zagościł Avalon.