Gry dla graczy

Zwany też To Court the King to tytuł wydany w 2006 roku nakładem Amigo. Z powodu, że zaliczany jest do gatunku gier kościanych, gdzie sednem mechaniki są rzuty kostką, nie cieszył się wielkim zaufaniem warszawskich bywalców. A co za tym idzie do tej pory nikt się w niego nie zaopatrzył i nie przyniósł na spotkanie. Aż do czasu.

W 1587 roku Abbas I zwany Wielkim obejmuje tytuł szacha Persji. W czasie swoich rządów prowadzi liczne wyprawy wojenne. Bije Uzbeków, Turków, Tatarów, gromi krwawo powstanie w Gruzji. Jednak nie tylko wojną Persja stoi. W 1592 roku Abbas I przenosi swój dwór do Isfahanu. Od tej pory nadchodzi dla młodej stolicy złoty wiek. W krótkim czasie miasto osiąga około miliona mieszkańców, a jak grzyby po deszczu powstają dziesiątki, jeżeli nie setki parków, pałaców, bibliotek, sklepów, meczetów, szkół i łaźni. Dumni Persowie zaczynają nazywać swoje miasto Nesf-e-Jahan, czyli połowa świata. Bo jak odwiedzisz Isfahan to tak jakbyś zobaczył połowę świata.

Imperial to nowość i na rynku planszówkowym i u mnie w domu, a że jestem już po dwóch partiach to spróbuję ją trochę przybliżyć. Pozycja została wydana przez niemieckie wydawnictwo Eggert-Spiele, które w ciągu ostatnich dwóch lat zanotowało bardzo szybki rozwój. Jednym z ich najlepszych decyzji było wzięcie pod swoje skrzydła Maca Gerdtsa. Gość w ciągu dwóch lat wypuścił dwie niebanalne gry: Antike i Imperial. O pierwszej już pisałem swego czasu, o drugiej będzie poniżej.

Parthenon: Rise of the Aegean to gra wydana w 2005 roku przez wydawnictwo Z-Man Games. Jej autorami są Andrew Parks i Jason Hawkins, do tej pory bliżej nieznani ze swojej twórczości. W grze każdy przejmuje kontrolę nad jedną z wysp na Morzu Egejskim w czasach starożytnej Grecji. Celem jest zbudowanie jako pierwszy wszystkich wymaganych budowli: wiosek, warsztatów, zaawansowanych konstrukcji jak forteca, akademia czy świątynia, kończąc na dwóch cudach świata.

Mało kto przeszedł obojętnie obok Space Dealera w czasie targów Essen 2006. Wśród setek gier, które co roku pojawiają się na rynku, każda nowatorska pozycja jest na wagę złota. Wśród ciągłego odświeżania znanych już mechanik tytuł, który proponuje jakieś nowe podejście do planszówek, oryginalny mechanizm rozgrywki, ściąga na siebie wzrok wszystkich. Tak jest właśnie w tym przypadku.

Wreszcie zagrałem w La Citta. Długie jesienne wieczory robią swoje. Pomimo kilkunastu stron instrukcji i ponoć długiej rozgrywki, no i pomimo jedynie dwóch graczy uparłem się, przeczytałem instrukcję i zagraliśmy. Było warto. La Citta to gra dla 2-5 graczy, ciężka, skomplikowana, długa, świetnie się skalująca. Tyle wiedziałem wcześniej. A oto czego się dowiedziałem z pierwszej gry.

Ten tekst został pierwszy raz opublikowany w maju 2006 na forum serwisu www.gry-planszowe.pl. Uznałem że warto go powtórzyć (z minimalnymi zmianami) z kilku powodów: – gra jest warta uwagi i wiąże się z niedawno opisywanym Feudo – ten opis bardzo dobrze pasuje do profilu tego bloga – z pewnością nie wszyscy czytelnicy tego bloga mieli okazję czytać wówczas wątek o spotkaniach w warszawskim klubie Alibi. Czytając poniższy tekst warto mieć na uwadze, że są to wrażenia po pierwszej rozgrywce.

Mam już za sobą pierwszą partię w Wysokie Napięcie – dodatek Europa Centralna/Beneluks. Pierwszą grę zagrałem na planszy Beneluks. Czemu? Mieliśmy grać w 4 osoby, a ja nie lubię grać w WN na długich wąskich mapach jeśli nie wszyscy znają grę podobnie dobrze. Za łatwo ktoś może nieświadomie postawić domek tak że wyklucza z poważnej walki i siebie i kogoś innego.

Meuterera nosiłem ze sobą na wszystkie warszawskie spotkania z graczami uparcie. Wiedziałem, że kilka osób umie w to już grać, nie chciało mi się czytać instrukcji i liczyłem że ktoś mnie w końcu nauczy. Pudełko jest malutkie – ot, zwykła talia kart. Jak przystało na karciankę, cena gry bardzo zachęca. Dość nietypowo dla karcianki, oceny gry na BGG są niezwykle wysokie, umieszczają Meuterera w rankingu w okolicach takich gier ja Warrior Knights czy Lord of the Rings. A więc ryzyko zakupu minimalne, nagroda może być wielka.

Swego czasu dość krytycznie pisałem o polskich grach w ogólności, a jednej konkretnej nowej produkcji w szczególności. Na przyszłość będę bardziej ostrożny – najbardziej oczekiwana chyba gra tego roku – Tempus – pod wieloma względami stara się dorównać poziomowi naszego podwórka. Zarzutów mam wiele.