Gry dla graczy

Tinners’ Trail to pierwsza gra z nowej serii Martina Wallace Treefrog Line. Jak zapowiada sam twórca mają to być tytuły wydane w 1500 egzemplarzach, wszystkie specjalne oznaczane i numerowane, zamawiane bezpośrednio przez stronę wydawnictwa Warfrog. Pierwsze egzemplarze gry pojawiły się wśród zmawiających, w skutek czego udało mi się rozegrać pojedyńczą partię i pozwolę sobie kilka słów napisać o najnowszym dziele słynnego Wallace’a.

Tribune to najnowsza produkcja, pozornie mało znanego, Karla-Heinza Schmiela. Nazwisko trudne do powiązania z konkretnymi tytułami, gdy po raz pierwszy wpada w ucho, a szkoda, bo autor ma się czym pochwalić. Przede wszystkim z pod jego palców wyszedł klasyk – Die Macher, gra z pierwszej dwudziestki BGG. Słynna, legendarna wręcz planszówka symulująca niemiecką kampanie wyborczą. Inne bardziej znane tytuły tego twórcy to choćby Attila, kilka karcianek w jednym, czyli Mü & Lots More (był współautorem tego pakietu) oraz dodatek do St. Petersburga – The Banquet.

Druga edycja Through the Ages jest czasem krytykowana za jakość wydania. Figurkowi fetyszyści narzekają na wielkość drewnianych żetonów, na małą grubość kart, na błędy na torze punktowania i kartach oraz zbyt małą ilość elementów przy grze 4-osobowej (którą sami często odradzają jako zbyt rozwlekłą). Dla niektórych wady te są jedynym powodem odkładania zakupu gry i czekania na mityczną trzecią edycję, która ma być pozbawiona tych gigantycznych i dyskwalifikujących niedoróbek.

Podróż w czasie to temat nośny, ale bardzo zwodniczy. Ciężko uniknąć problemu paradoksu czasowego, przez co wiele książek i filmów (za wyjątkiem rewelacyjnej trylogii „Powrót do przyszłości”) wymaga u odbiorcy wyłączenia logicznego myślenia i nie wgłębiania się zbytnio w meandry fabuły. Od gry planszowej nikt nie wymaga przekonywującego przebiegu zdarzeń, stąd wydawać by się mogło, iż pociągający temat podróży w czasie może doczekać się zajmującej realizacji. Jak jest w istocie?

Świątynie Majów ukryte w głębi wiecznie zielonego lasu równikowego czekają na swoich odkrywców. Bądź jak Indiana Jones i ujawnij światu zaginione skarby miasta Majów.

Są gry piękne i słabe w rozgrywce. Są brzydko wydane, ale mają w sobie to „coś”. Są też brzydkie i marne, jak również piękne i dobre. Długo miałem problem z zakwalifikowaniem do którejkolwiek z tych kategorii „Fragile” Franka Czarnetzkiego, kryjącego się pod pseudonimem Czarné.

Fantasy Flight Games upodobali sobie produkcje Blizzarda. Przenieśli już na planszę dwa tytuły Zamieci, czyli Warcraft i World of Warcraft. Naturalne więc, że sięgnęli po kolejny, który jest znany i uwielbiany na całym świecie.

Dum desint hostes, desit quoque causa triumphi – Gdy braknie wroga, braknie także powodu do tryumfu. Owidiusz

Właśnie! Najlepiej za twórcę gier planszowych przemawiają tytuły jego gier. Thomas Lehmann parał się lub para wszystkimi powyższymi zawodami, ale najbardziej znany jest na polskim grajdołku jako projektant wymienionych przed chwilą gier. Tym razem chciałem przybliżyć wam jego najnowszą grę Phoenicia, która została wydana przez angielskie wydawnictwo JKLM Games.

Światem gier planszowych rządzą prawa marketingu. Do gier odnoszących sukces rynkowy ukazują się tony dodatków, rozszerzeń, edycji specjalnych. Jednym z pomysłów wydawców na wyciągnięcie maksymalnej ilości pieniędzy od graczy jest tworzenie karcianych wersji uznanych gier. Nie ominęło to ani Puerto Rico, ani Osadników z Catanu. Nie tak dawno z tego sprawdzonego patentu skorzystało wydawnictwo Ystari publikując karcianą wersję swojego największego hitu, czyli Caylusa. Czy Caylus Magna Carta obroni się jako dobra gra, czy dołączy do plejady nieudanych przeróbek?