Gry dla graczy

W mitologii nordyckiej Yggdrasil to gigantyczne drzewo Odyna, na którym znajdowało się wiele światów. W czasie „zmierzchu bogów” – Ragnarök , drzewo to zostało zatopione, ale jego gałęzie stały się schronieniem dla kobiety i mężczyzny, którzy dali początek nowej rasie ludzi, zwierząt i bogów. Jeżeli macie ochotę poczuć się choć przez chwilę jak skandynawski bóg, któremu przyjdzie stoczyć bitwę o wszystko to zapraszam do poznania gry Yggdrasil.

Ostry międzyplanetarny konflikt, rozwój imperiów, brudne sztuczki obcych ras, twarda dyplomacja i błysk laserowych dział w kosmicznej próżni. Brzmi nieźle? Też tak sądzę. W tym roku dla galaktycznych klimatów warto usiąść nad planszą. Zwłaszcza, że Eclipse Fina Touko Tahkokallio, daje nadzieję na małą (kosmiczną) ewolucję swojego gatunku. O Eclipse można od dłuższego czasu poczytać jako o trzygodzinnej grze 4X (eXplore, eXpand, eXploit and eXterminate) dla 2-6 graczy. Wszyscy teraz piszą designer’s diaries, robi to więc i Tahkokallio odsłaniając dużo szczegółów projektu, który za parę miesięcy powinien ujrzeć światło dzienne. Ponieważ wyszła też wstępna wersja instrukcji i sporo zdjęć prototypu, pokuszę ...

Są gry, które kurzą się na półkach. Są gry, w które gramy w miarę regularnie. Są wreszcie gry, w które gramy, kiedy tylko możemy i na które zapraszamy ochoczo znajomych. A oni pędzą do nas co wieczór porzucając wszelakie zajęcia, zostawiając włączone żelazko i płaczące w łóżeczkach niemowlęta. Te gry po prostu wciągają. Pozwólcie, iż w ramach wstępu posłużę się czymś na kształt minifelietonu. Czym taka gra musi się charakteryzować, aby wciągać za krawat, pochłaniać na całego i absorbować myśli na tyle skutecznie, by marzyć co wieczór o jej rozłożeniu i ponownym zmierzeniu się z przeciwnikami jak i samą mechaniką? ...

Podczas partii Grand Cru gracze starają się zbudować i uczynić rentownymi swoje winiarskie przedsiębiorstwo. Startują od zera, a nawet poniżej zera, ich pierwszą decyzją jest ile zaciągnąć pożyczek. Ten z rywali, który najbardziej się zadłuży dostaje znacznik pierwszego gracza. Gra trwa nieokreśloną na początku liczbę rund-lat. Kończy się po roku, w którym przynajmniej jeden z graczy spłaci swoje wszystkie pożyczki lub zbankrutuje przekraczając maksymalny dopuszczalny poziom zadłużenia.

Czy kiedykolwiek zdarzyło Wam się zakochać w osobie ze zdjęcia? Czarująca powierzchowność, chwytający za serce rys twarzy, magnetyzujące spojrzenie, ot typowa fascynacja na odległość. Koleżanka z wypiekami na twarzy także karmi Was opowiadaniem o spotkaniu, o eksyctującym wieczorze, bliższej znajomości. A potem… potem poznajecie obiekt westchnień osobiście i myślicie „Co ja w nim widziałam?”. Gdy po raz pierwszy usłyszałam nazwę Hansa Teutonica zabrzmiało mocno, intrygująco, poważnie. O czym jest ta gra? Chwytliwy tytuł – a taki mi się wydawał – to pierwszy stopień do sukcesu w sprzedaży. Zostałam pochwycona w sieć marketingu. Nazwa drążyła mi mózg, plątała myśli, ciążyła w ...

FAN PLANSZÓWEK: Polacy jednak potrafią! MALKONTENT: Taa, seryjnie przegrywać piłkarskie mecze i dorabiać teorie spiskowe do katastrof lotniczych. To z pewnością potrafimy. FP: Fakt. Ale poza tym robimy dobre gry komputerowe odnoszące sukces na całym świecie. Potwierdziły to m.in. Wiedźmin, Painkiller, Call of Juarez, a ostatnio Bulletstorm. M: Gry komputerowe są w porządku, ale teraz na topie jest Apple i jego przenośne urządzenia. FP: Także tutaj Polacy mają się czym pochwalić. Rodzima firma Big Daddy’s Creations przygotowała na iPoda, iPhona oraz iPada konwersję Neuroshimy Hex Michała Oracza.

Dawno, dawno temu, ale nie tak dawno jak w czasach w których toczy się akcja Feudalizmu, pod koniec ubiegłego roku zainteresowanie na forum wzbudziła informacja o sprzedawanej poprzez popularny serwis aukcyjny gry planszowej Feudalizm. Reklamowana jako wojenna i ekonomiczna oddaje w ręce każdego z graczy księstwo w ogólnie pojętych czasach feudalnych. Coś co tygryski lubią najbardziej. Tylko kto to wydał?

Letters from Whitechapel to najnowsza gra dedukcyjno-śledcza, której akcja toczy się w londyńskiej dzielnicy Whitechapel, w czasach krwawych zbrodni Kuby Rozpruwacza. Gra jest pięknie wydana, elementy są przemyślane i idealnie wpasowują się w rozgrywkę. Jej wielką zaletą jest mapa dzielnicy i trasy którymi podróżują bohaterowie – ich ułożenie daje wielkie możliwości kluczenia, omijania blokad i nagłych zwrotów akcji.

Czy tego chcemy czy nie, to jednak spora część obecnych gwiazd muzyki okupuje pierwsze miejsca list przebojów lub istnieje w świadomości rzeszy fanów głownie dzięki pieniądzom i pracy ich menadżerów. Dodatkowo show biznes, kieruje się własnymi prawami, które nie zawsze są zgodne z ogólnie przyjętymi normami etycznymi. Żeby wygrać w tym świecie trzeba być twardym graczem, niestroniącym od nieczystych zagrań. Jak to może wyglądać na planszy pokazuje właśnie gra Show Business.

Tak się złożyło, że zeszłoroczne targi Spiel w Essen śledziłem dość intensywnie i poświęciłem im całkiem sporo czasu. Oglądałem relacje na żywo, zapoznałem się z co najmniej kilkunastoma prezentacjami wideo, czytałem o dobrych kilkudziesięciu nowych tytułach. Tworzyłem oczywiście listy życzeń – które pozycje kupić, na które namawiać znajomych, losy których tytułów śledzić, a których unikać. Ostatecznie całe mnóstwo gier przewinęło się w ten czy inny sposób przez mój radar, wywołując większe czy mniejsze zainteresowanie. Wstyd przyznać, ale „Porto Carthago” nie znalazło się na żadnej z rzeczonych list.