Gry dla graczy

Czas biegnie nieubłaganie. Essen już dawno przeminęło z wiatrem. I chociaż na rynku pojawiają się nowe, tegoroczne już tytuły to dzisiaj zaprezentujemy jeszcze jedną z gier, które trafiły do naszej Redakcji po ostatnich targach w Essen. I nie będziemy tym razem jeździć pociągami. Dość już kolejowych tematów. Tym razem będziemy na siebie polować….

Na pierwszy rzut oka Royals nie wyróżnia się niczym szczególnym. Tematyka? Bądźmy szczerzy: komu spośród nas serce zabije szybciej na widok arystokratów, ufryzowanych a la pudel? Wykonanie graficzne? Plansza jakaś taka bladawa, bez życia. Autor? Peter Hawes póki co w planszówkowym światku nie odznaczył się niczym szczególnym. Kiedyś już próbował przebić się na Essen grą o pudlach …. przepraszam – arystokratach (Heads of State) ale bez powodzenia, bo i produkt był przeciętny. Drugi rzut oka, a przede wszystkim rozgrywka, czynią te wstępne wrażenia nieaktualnymi.

Bardzo długo opierałam się Seasons. Entuzjastyczne opinie, że przepiękna gra podoba się kobietom skutecznie mnie odstręczały. Poznałam już w swoim życiu kilka wydmuszek cud urody (i nie mówię tu tylko o grach), a gry „dla kobiet” utwierdzały mnie tylko w przekonaniu, że czegoś mi w chromosomach najwidoczniej brakuje, bo żadna taka mnie dotąd nie powaliła. Żyłam więc sobie spokojnie nie interesując się Seasons w ogóle, gdy nagle przyszedł dzień tworzenia listy preferencji na jednym z poprzednich Mat Handli i chyba tylko z jakiegoś genialnego podszeptu wpisałam numerki Pór Roku. Co gorsza, nawet się ucieszyłam, gdy się okazało, że growy totolotek ...

Początkowo poniższy tekst znalazł się w Cotygodniku, ale szanowna Redakcja pogoniła mnie za obszerność wpisów. Tak więc w osobnym wpisie dzielę się z Wami wrażeniami z dwóch pirackich gier, w które miałem przyjemność zagrać. Czy przyjemność była wątpliwa? Czy któryś z tych tytułów może stać się Moją Ulubioną Grą Piracką? Czy po zagraniu w którąś aż chce się krzyknąć „Grrrram w Grę!”? Sami sprawdźcie.

Mój kontakt z prezentowaną na ostatnich targach w Essen grą wydawnictwa Cranio Creations pod tytułem „Dungeon Bazar” to ciągła huśtawka nastrojów i sinusoida wrażeń. Zaciekawienie przeplata się z wątpliwościami, irytacja z uznaniem, sceptycyzm z optymizmem. Co podejście do gry, to kolejna zmiana odczuć. Niełatwo wśród tak ambiwalentnych sygnałów wydać opinię o produkcie, a takiej wszak po recenzencie się oczekuje. Spróbuję zatem podsumować te wszystkie zawirowania i w podsumowaniu sam zorientuję się, co z tego wynikło.

Rzadko się zdarza, aby jedna osoba popełniła trzy wpisy na temat jednej gry. Nawet, jeśli jest to tak genialna gra jak Tash-Kalar Vlaady Chvatila. No, ale stało się. Wpierw relacjonowałam zauroczenie po ubiegłorocznym Essen, następnie już na spokojnie opisałam wrażenia w późniejszej recenzji. Wciąż jednak był jeden problem – nie mogłam grać w grę w domu z uwagi na sporą zależność językową. Na szczęście – i ku wielkiemu zaskoczeniu też – Rebel postanowił zaryzykować i wydał Legendarną Arenę po polsku! Nareszcie mogę grać do woli…

Ogromny sukces portali i kampanii finansowanych społecznościowo sprawia, że coraz częściej gry trafiające na nasze stoły zaczynają swoją karierę na takim właśnie portalu. Ledwie kilka dni temu opowiadałem o ufundowanym na Indiegogo „Assault on Doomrock”, a już przychodzi kolej, by zająć się jeszcze bardziej spektakularnym sukcesem. „Tiny Epic Kingdoms” zebrało na początku tego roku na Kickstarterze niemal trzysta tysięcy dolarów. Sukces był wystarczający, żeby Fullcap Games zadecydowało o wydaniu polskiej wersji językowej gry, czyli „Małych Epickich Królestw”.

Mało która gra ostatnio była tak obliczona na zrobienie pierwszego wrażenia jak Abyss Bruno Cathali i Charlesa Chevalliera. Gra opowiada o zmaganiach mających na celu przejęcie władzy w Otchłani poprzez zdobycie wpływów i ma rzeczywiście iście królewską oprawę. Wierzch pudełka nie zawiera tytułu gry, nazwisk autorów ani logo wydawcy, tylko wielką, wpatrującą się w gracza, twarz. Po otwarciu pudełka ukazuje się wypraska doskonale mieszcząca komponenty i kolejny gadżet – 50 sztucznych pereł służących jako waluta w podwodnym świecie gry. A ponieważ kuliste perły mają dużą skłonność do toczenia się, podczas rozgrywki przechowuje się je w miseczkach stylizowanych na małże.

Ilekroć na rynku pojawia się nowa karcianka w systemie LCG, zastanawiam się nad zakupem. Każda taka gra, to właściwie osobny, złożony system, oferujący całe wiadra zabawy. Efekty kart niczym klocki LEGO pozwalają łączyć się w skomplikowane i różnorodne konstrukcje, oczy nacieszyć można ciekawymi grafikami, a serce lubi sobie postukać nieco szybciej, w oczekiwaniu na ujawnienie kart z najnowszego zapowiadanego dodatku. Oj tak, zawsze nowy LCG wywołuje w moim portfelu drażniące swędzenie. A że niedawno pojawiły się na rynku aż dwie tego typu gry (Doomtown: Reloaded i WH40K:Conquest), więc i swędzenie podwójnie mocne…

Kiedy zbliża się termin targów w Essen jedną z ważniejszych rzeczy, które sprawdzam, jest nowa gra mojego ulubionego projektanta – Vlaady Chvátila. Niemal nigdy się na nich nie zawodzę, nawet jeśli wstępnie wyglądają, jakby miały mi się nie spodobać – patrz „Tash-Kalar”. Nietrudno wyobrazić sobie zatem, że Spiel 2014 nie był dla mnie pod tym względem udany, ponieważ żadna taka premiera nie miała miejsca – Chvátil ograniczył się do dodatku do wspomnianego „Tash-Kalara”, a dla mojego głodu nowości to zdecydowanie zbyt mało. Ale zaraz zaraz – patrzę sobie, a Czech Games Edition ma w ofercie coś, co wygląda kropka w ...