Gry dla graczy

Mapa podzielonych Niemiec. Sowiecka strefa okupacyjna przekształca się Niemiecką Republikę Demokratyczną, ojczyznę niemieckich robotników i chłopów pod światłym przewodem inteligencji (jak to sprytnie w godle NRD ujęto). Równolegle rośnie jedna z najbardziej rozrośniętych instytucji inwigilacji mieszkańców – Stasi. Po zachodniej stronie z ruin podnosi się gospodarka w trzech strefach okupacyjnych, właśnie tworzących Republikę Federalną Niemiec. Dzięki pomocy niedawnych wrogów dynamicznie rozwija się zachodnioniemiecka gospodarka. Wszędzie, w całych Niemczech, ludzie są rozgoryczeni, bliscy masowych protestów…

Bardzo trudno jest pisać recenzję o czymś, co już zostało przegrane wzdłuż i wszerz, i jeszcze wgłąb. Trudno mi będzie zatem napisać cokolwiek nowego na temat klasycznego Rummikuba.

Historią zainteresowałam się głównie z tego powodu, że jest to gra cywilizacyjna. Nie mam wielkiego doświadczenia w takich grach (tak! naprawdę nigdy nie grałam w Cywilizację ani Wojnę Narodów!  choć akurat w to drugie już niebawem zamierzam zagrać) ale wiem, że lubię, bardzo lubię rozwijać swoją nację. A więc zapraszam na spotkanie z Historią….

Złoty wiek Hiszpanii, czyli wiek XVI oraz I połowa wieku XVII, to czasy największej świetności tego państwa. Ogromne bogactwa, jakie przyniosły z sobą podboje kolonialne, sprawiły, że królowie hiszpańscy stali się najpotężniejszymi władcami w Europie. Reszta państw starego kontynentu: Anglia, Francja, Zjednoczone Prowincje Niderlandów, dopiero dołączała do tego wyścigu i rywalizacji w Nowym Świecie. W tych czasach miejscem, gdzie uprawiano politykę były dwory władców. To tam, wśród intryg i toczącej się nieustannie walki o wpływy, kształtowano najważniejsze decyzje. Nic więc dziwnego, że to właśnie dwory stanowiły główne ośrodki życia politycznego kraju, pochłaniając przy tym niebagatelne sumy ze skarbca.

Czaiłam się, czaiłam i w końcu się przyczaiłam. Kemet od początku mnie przerażał, ale jednocześnie wszystko we mnie mnie do tej gry ciągnęło. Klimat, wykonanie, rozwijanie swojego stronnictwa / cywilizacji / armii (niepotrzebne skreślić ;)) – jak zwał tak zwał, ważne że sie rozwija, a co się rozwija dobre jest i pożądane jak papier toaletowy za komuny. Jedno mnie tylko (albo aż) przerażało – trzeba będzie walczyć. Oj, oj, będzie bolało….

Jak już pisałam jakiś czas temu w Cotygodniku – po Magnatach spodziewałam się zupełnie czego innego. Fakt, nie czytałam wcześniej instrukcji – ale w końcu na świecie jest tyle innych instrukcji gier i takie tony literatury pięknej, że chyba może się to zdarzyć nawet redaktorowi najstarszego polskiego serwisu o grach. A tu zaskoczenie – ma to być gra familijna. A zatem nie tylko mnie trafi się zastrzyk historii. Gra od razu powędrowała na stół rodzinny, niech się młode pokolenie uczy…

Pewnie niewiele się pomylę, jeśli stwierdzę, że Ciężarówki (Galaxy Trucker) nikomu przedstawiać nie potrzeba. Ta ośmioletnia już gra ma wielu miłośników i nawet jeśli nie każdy w nią grał, to chyba każdy o niej słyszał. Nie dziwi jej popularność jeśli zauważyć, że autorem jest Vlaada Chvátil, który na swoim koncie ma takie hity jak Cywilizacja: Poprzez wieki, Mage Knight: The Board Game, Władcy podziemi, Pupile podziemi, a z nowości Tash-Kalar czy Space Alert, który co prawda światowym newsem już dawno nie jest, ale u nas pojawi się dopiero teraz – również za sprawą Rebel.pl

Miałem okazję rozegrać kolejną partię na zasadach zaawansowanych. Tym razem w pełnym pięcioosobowym składzie. Grali klubowicze z naszego ropczyckiego Klubu Gier Planszowych, którzy o projekcie wiedzieli tyle, co w Internecie można wyczytać.

Jednym z bardziej obleganych stoisk na ostatnich targach w Essen było to, gdzie sprzedawano grę o pszczółkach. Kościana produkcja podbiła serca fanów i nakład został chyba w całości wyprzedany. Obecnie jego popularność nadal nie maleje, a szczególnie w Polsce – za sprawą dostępnej od początku polskiej wersji językowej. O tym, co miodnego jest w grze o robieniu miodu (poza samym bzykaniem pszczółek) w niniejszym tekście.

Czy ja lubię gry Uwe Rosenberga? Odpowiedź na to pytanie ewoluowała przez długi, długi czas. U zarania dziejów „Fasolki” odrzuciły mnie jak mało która gra. Zachwyciła mnie „Agricola”, który to zachwyt jakiś czas później przerodził się w sporą rezerwę i coś w rodzaju szacunku, ale na dystans. „Le Havre” oceniam niezmiennie bardzo wysoko i regularnie wraca na mój stół. Lubię „Ora et Labora”, po pierwszej partii bardzo pozytywnie nastroiła mnie „Caverna”, z kolei raczej odrzucił „Loyang”. Nie miałem okazji spotkać się z „Merkatorem” ani (mam nadzieję niedługo już) z „Fields of Arle”. Zauroczył mnie „Patchwork”. To chyba byłby komplet istotniejszych ...