Gry dla graczy

Syn Wielkiego Księcia nie mógł się oczywiście pojawić na ulicy sam. Ale też w żadnym wypadku nie można było chodzić z obstawą. Co to Król, któremu należy się świta, czy jak? Z drugiej strony każdy jednak przechodzień mógł nastawać na wysoko urodzoną osobę. Zwyczaje królestwa Troy regulowały tę sprawę bardzo precyzyjnie...

Kolejna polska gra, kolejny polski debiutant. Fajnie. Ale gra o śmieciach, na dodatek o nazwie „Śmierdzący interes”? Kogo interesują śmieci, kogo one przyciągną? Co innego piraci, podbój kosmosu czy kierowanie starożytnymi cywilizacjami. Nic bardziej mylnego – śmieci, przynajmniej w tej grze, są bardzo interesujące. Codzienna praca wśród skórek po bananach, ogryzków jabłek, potłuczonych butelek czy aluminiowych puszek po napojach energetycznych – to jest dopiero życie.

W zasadzie to chyba niewiele, poza tym, że wszystkie one występują w Tichu – grze karcianej mającej swoją premierę, według serwisu BGG, jeszcze w 1991 r., ale w Polsce wydanej przez wydawnictwo G3 dopiero ostatnimi laty.

Kto z nas nie zna serialu o przygodach agenta J-23, który z wielkim poświęceniem zwalcza hitlerowskich okupantów. Ten serial to najczystszej wody klasyka, niemalże ucieleśnienie ideału. Najlepiej o tym świadczy fakt, że chociaż wiele razy zarzucano serialowi niezgodność historyczną i komunistyczne korzenie, to rozmaite kanały telewizyjne emitują go niemal bez przerwy. Prawie co roku możemy obejrzeć w TV przygody Hansa Klossa. Niedawno Robert Sypek i Maja Mirska przenieśli zmagania Hansa i Brunera na planszę.

Gra stanowi swego rodzaju dopełnienie cyklu górniczego autorstwa Thomasa Spitzera. Jakoś nie było mi dane zagrać we wcześniejsze pozycje, stąd moje wrażenia odnoszą się li tylko do tego tytułu. A są one ze wszech miar pozytywne (za wyjątkiem grafiki), bo gra jest bardzo udana.

Każdy z nas był kiedyś w sytuacji, w której po prostu nie miał pomysłu, co zrobić z pieniędzmi, dysponował posiadłościami rozsianymi po całym regionie, kontakty z wyższych sfer pchały się do jego salonu drzwiami i oknami, a wpływy polityczne w zasadzie pozwalały mi rządzić krajem. OK, może nie każdy. A skoro większość z nas nie miała możliwości zakosztować takiej sytuacji, z pomocą przybywa nam najnowszy tytuł Czech Games Edition, zaprojektowany przez Vladimira Suchego (tego pana od Shipyard i League of Six między innymi). Tytuł ten jest zarówno niezależną grą, jak i dodatkiem do poprzedniej kreacji twórcy, czyli Last Will, wydanego ...

Wiele można powiedzieć o tym, jak należy robić rozszerzenia do gier. Na przykład Tom Lehman – mistrz rozszerzania gier własnych i cudzych twierdzi, że pierwszy dodatek/rozszerzenie powinno zawierać niewiele elementów trudnych dla nowych graczy, mocno zmieniających grę, „ponieważ gracze lubią to, co znają”. Można dodać klika niespodzianek, ale na radykalne zmiany przychodzi czas w kolejnych dodatkach.[1] Carl Chudyk tworząc Echa Przeszłości niewiele przejmował się takimi praktykami – pierwszy dodatek do Innowacji jest rozmiarem równy podstawce, wprowadza trzy nowe duże mechaniki, a poziom komplikacji zdolności kart rośnie znacznie.

Kiedyś zacząłem się wyzbywać małych karcianek, uznając, że już w swoim planszówkowym życiu z nich wyrosłem i muszę się brać za poważniejsze tytuły. Obecnie jednak ten kierunek zmieniłem całkowicie, doceniłem zalety fillerów i niewielkich, poręcznych pudełek  i karcianki z wydawnictwa G3 zaczęły powoli do mnie wracać. Wrócił Kameleon, na ostatnim Mat Handlu zdobyłem też Rekiny Biznesu, w przyszłości chciałbym, żeby wróciły również Fasolki. Ale przybyły także nowe tytuły. Jednym z nich było właśnie Ucho Króla.

Tym razem na kanał wjechała gra ekonomiczna Arkwright. Od samego początku wiedziałem trzy rzeczy: że jest niemieckiego autora; że wygląda jak Excell, niekoniecznie ten najnowszy; i że nie jestem fanatykiem gier ekonomicznych. Cenię je, owszem, a wolę grać intuicyjnie, zamiast rachować mamrotliwie pod nosem. Czyli zapowiadała się przeprawa prze bagna. Na szczęście owe mokradła okazały się całkiem przyjemnym parkiem krajobrazowym. Zatem w drogę.

Od premiery Alchemików już trochę czasu minęło i kilka recenzji popełniono. Między innymi pisał o nich już na naszych łamach Ink. Ja postanowiłam skoncentrować się w swoim tekście na… mankamentach. Skąd to założenie? Ano stąd, że gra zbierała same pozytywne opinie, a przecież ideałów nie ma ;) Na pewno po bliższym przyjrzeniu się wyjdą jakieś kwiatki. I o tym, co z takiego przyglądania wyszło mnie, traktuje niniejszy tekst. Nie jest więc on typową recenzją, pomijam szczegóły zasad (kto zainteresowany miał różnorakie okazje już się z nimi zaznajomić) oraz zagłębianie się w takie kwestie jak skalowalność. Ja chcę udowodnić, że genialna ...