Gry dla graczy

Gdy zamawiałam gry na tegorocznym Essen nie spodziewałam się, że pudełkiem, które okaże się najlepsze i przyniesie mi w ogólnym rozrachunku najwięcej frajdy, będzie dodatek. Przecież wytypowałam też kilka mięsistych eurasków! A tu taka kinder niespodzianka i hitem ostatnich targów stał się dla mnie Królewski Golem, czyli dodatek The King’s Golem do czeskiej gry Alchemicy. Zdziwienie to tym większe, że Alchemicy wcale nie należeli do moich ulubionych gier! O pierwszych wrażeniach i dokładniejszych zasadach rozpisywałam się ponad miesiąc temu w Cotygodniku. Dziś pragnę te wrażenia ugruntować.

Są gry, których pojawienie się jest oczekiwane przez spore grono graczy. Jedną z nich jest Mare Nostrum: Imperia. Jest to druga unowocześniona edycja lubianej strategicznej gry z 2003 roku. Gracze prowadzą jedną z antycznych cywilizacji i starają się zdominować przeciwników. Jak zawsze powstaje pytanie… Czy warto było czekać?

Concordia, El Gaucho, Antarktyda – te gry zdobiły na mnie dobre, a w niektórych przypadkach, nawet bardzo dobre wrażenie. Jak dotąd wygląda więc na to, że wydawnictwo Egmont ze swoją serią Egmont Geek  trafiło niemal idealnie w mój gust. Czy kolejna gra z serii – Hansa Teutonica również wpisała się w ten, jakże pozytywny, trend? Dowiecie się czytając niniejszą recenzję.

Adrenalina, jeden z głośniejszych tytułów ostatnich targów w Essen. Tytuł,  który usiłuje oddać na planszy oszałamiająco szybkie rozgrywki komputerowych strzelanek online. W takich grach nie ma czasu na myślenie, nie ma czasu na skomplikowane strategie, trzeba po prostu biegać i strzelać. Dlatego w recenzji będzie podobnie – nie ma czasu na długie wstępy i eleganckie przejścia z akapitu do akapitu: trzeba działać szybko i konkretnie. Akcja i kontra, strzał za strzał, pytanie i odpowiedź.

Jeśli bardzo lubi się jakąś grę, to automatycznie ma się nadzieję, że każda gra tego samego autora jest / będzie równie dobra jak tamta. Szczególnie, jeśli co nieco do niej nawiązuje, a po lekturze opisu rozgrywki rodzi się w naszej głowie wizja cudownych chwil spędzonych przy stole. Syndrom ten dotknął i mnie. Chodzi o Innowacje kontra Impuls. Co prawda Impuls w swej mechanice nawiązuje jakby bardziej do Na Chwałę Rzymu, ale w zasadzie wszystkie gry Chudyka są do siebie podobne. To jak z piosenkami. Od razu potrafimy rozpoznać charakterystyczne nuty lubianego wykonawcy.

Stefan Feld stworzył kilka tytułów rodzinnych (chociażby Rum i Piraci, Rialto), ale jest ceniony jednak głównie za gry zaawansowane z ciekawą mechaniką, mnóstwem decyzji i dużą ilością strategii prowadzących do zwycięstwa. Jego znakiem rozpoznawczym są tak zwane sałatki punktowe, czyli stworzenie wielu odmiennych od siebie sposobów na zdobywanie punktów zwycięstwa. Jego nowa gra – Wyrocznia Delficka, jest jednak inna. Nie zdobywamy tu punktów zwycięstwa, a wykonujemy zadania i prowadzimy wyścig o miejsce na Olimpie. Ile zatem jest ducha Felda w nowej grze Felda? Przekonajcie się czytając poniższą recenzję.

Przyznam, że gdy wydawnictwo Strategmata ogłosiło, że jego kolejna gra będzie poświęcona bitwie pod Małujowicami, przyjąłem to z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony zadowolenie, bo lubię, gdy dostaję do ręki grę o bitwie, o której wiem mało i której do tej pory nie miałem okazji rozgrywać. Z drugiej strony były jednak wątpliwości, bo specyfika XVIII-wiecznych bitew z ich charakterystycznym szykiem liniowym sprawiała, że do najciekawszych (w moim odczuciu) nie należały – ot, stawały naprzeciwko siebie dwie linie wojska i strzelały. Na dobrą sprawę zmienili to dopiero Francuzi za czasów Napoleona. Inna sprawa, że ten temat też nigdy specjalnie mnie nie interesował, więc ...

Tydzień z Dominionem, Dzień 2. Tym razem recenzja pierwszego dodatku do Rozdartego Królestwa. Dodatku, który może być także całkowicie samodzielną  grą i który w rankingu na BGG wyprzedził samą podstawkę. Tym razem jednak będzie to nie recenzja wielkiego wielbiciela Dominiona, jakim jest Joanna, a po prostu fana dobrych gier. Czy  więc Ginet uważa Dominiona Intrygę za dobrą grę? Przekonajcie się sami.

“Cry ‘Havoc’, and let slip the dogs of war”, wykrzykuje Marek Antoniusz w “Juliuszu Cezarze” zwiastując “wojnę bez końca i bez miłosierdzia”*. To chyba najbardziej znane źródło, z którego możemy wywieść nietypowy tytuł nowej gry Portalu (nie zmienił się w polskim wydaniu). Wezwanie do walki bez zasad i pardonu sugeruje brutalną rozgrywkę, której oś stanowić będą bezwzględne starcia. Czy faktycznie tak będzie? Wbrew sugestii  Cry Havoc nie skupi się na prezentowaniu okropieństw wojny (od tego mamy inny nadchodzący tytuł), ale z pewnością konflikt stanowić będzie główny jego temat.

Moja pierwsza (i ostatnia?) wideorecenzja. Dlaczego akurat tak? Ponieważ grę Terraformacja Marsa wielokrotnie tłumaczyłam przy stole i przyzwyczaiłam się o niej po prostu mówić, a nie pisać. I lubię o niej mówić. Bo to świetna gra. Sama recenzja przypomina hybrydę typowej wypowiedzi na wizji z audycją radiową. Brak w niej wizualnych fajerwerków i ozdobników. Jest prosta, gdyż miała stanowić tylko nośnik mojego swobodnego przepływu myśli. Jest trochę o zasadach i trochę o wrażeniach. Trochę ogółu i szczypta szczegółu. Sami oceńcie, czy taka forma Wam odpowiada. Uwaga: W treść wkradło się jedno przekłamanie. Terraformacja Marsa nie jest debiutem braci Fryxelius (!) Popełnili ...