Gry dla graczy

Kwiecień jest u nas miesiącem Santa Maria. Do tej pory rozdaliśmy już 3 egzemplarze tej gry, a obecnie trwa konkurs, w którym macie szansę wygrać czwarty. To już ostatnia szansa, żeby zdobyć od nas swój egzemplarz gry więc nie zwlekajcie. A jeżeli nie jesteście przekonani czy warto Santa Marię mieć w swojej kolekcji to zapraszamy do niniejszej recenzji.

Czasem trzeba znaleźć właściwe słowo, żeby oddać swoje uczucia wobec gry. Są gry, które lubię. Są takie, które mnie intrygują albo fascynują. Wiele jest takich, które doceniam (ale już niekoniecznie lubię). Terra Mystica to gra, która mi imponuje.

Czasami odnoszę wrażenie, że fanów Tash-Kalar można policzyć na palcach. Jednej ręki. Drwala. Dlatego dziś na łamach Games Fanatic, realizując misję trafiania do najbardziej niszowych nisz, opisuję trzeci dodatek do Tash-Kalara – Etherweave. Sam lubię Tash-Kalar w zasadzie wbrew wszelkiej logice i upodobaniom, bo od abstrakcyjnych gier logicznych przeważnie uciekam po pierwszej partii, a czasem nawet przed nią. A nie ma co się oszukiwać, mimo fantastyczno-magicznej otoczki Tash-Kalar to abstrakt pierwszej wody. A jednak szalenie mi się podoba.

Łowcy Kryształów (wtedy jeszcze pod angielską nazwą Cave In) zwrócili moją uwagę już w momencie pojawienia się na Kickstarterze. Było to dość dziwne bo zarówno mechanika deck building nie jest moją ulubioną, jak i tematyka kosmicznych wydobywców nie bardzo mi pasowała. Trzeba jednak przyznać, że gra kusiła oprawą graficzną i mechaniką, która wydawała się nieść powiew świeżości. Gdy Łowcy Kryształów pojawili się w Polsce za sprawą wydawnictwa FoxGames musiałam sprawdzić, co kryje się w środku.

Nie mam wątpliwości, że Trajan, Rialto czy W Roku Smoka to bardzo dobre gry. Pokuszę się jednak o stwierdzenie, że popularność Stefana Felda opiera się głównie na jego  darze tworzenia kapitalnych i zbalansowanych mechanik wykorzystujących kości. Najpełniej ten geniusz widać chyba w Zamkach Burgundii, ale można go znaleźć także w Bora Bora, Macao czy Wyroczni Delfickiej. Michael Rieneck to autor znany mi z kolei głównie z gier rodzinnych jak Santiago de Cuba i W 80 dni dookoła świata. Doszło jednak do mnie wiele ciepłych słów na temat Cuby, a na półce do ogrania czekają również świetnie zilustrowane Filary Ziemi.  Wydany ...

Temat kosmiczny daleki jest od moich zainteresowań. Wolę fantastykę, mitologię lub nawet nudne, oklepane średniowiecze (zarówno w aspekcie militarnym, jak i ekonomicznym). Stąd też Pulsar 2849 początkowo w ogóle nie znalazł się w kręgu mojego zainteresowania. Sytuacja zmieniła się, kiedy uświadomiłem sobie, że to gra z draftem i zarządzaniem kośćmi, a słyszane zewsząd dobre opinie przesądziły o tym, że Pulsara trafił na mój radar. No więc spróbowałem na Zgranym Wawrze, na którym ogrywano właśnie poessenowe nowości. No i stało się. Pulsar pochłonął mnie do reszty i wciągnął niczym ogromna czarna dziura.

Ja wiem, że teraz wszyscy gracze, a przede wszystkim fani Czachy żyją kampanią Klanów Kaledonii na zagramw.to. Gra się ufundowała w błyskawicznym tempie, ale nawet mimo to, na jej wydanie trzeba będzie poczekać jeszcze kilka miesięcy. A ten czas można sobie zająć chociażby testując dodatek do Keyflowera.

Oficjalna premiera Altiplano zapowiedziana została na 8 marca, jednak już od ponad tygodnia kupujący mogą znaleźć grę w sklepach z planszówkami. Ja od momentu zapowiedzi polskiej wersji gry czekałem na nią bardzo niecierpliwie (podejrzewam, że tytuł byłby w top 5 najbardziej wyczekiwanych przeze mnie premier tego roku). Wszystko za sprawą Orleanu, który – obok Great Western Trail – był dla mnie najlepszą grą jaką poznałem w 2017 r. Teraz pora sobie odpowiedzieć na pytanie czy Altiplano sprostał oczekiwaniom.

Alchemistry to gra z zeszłorocznego Essen stworzona przez turków. Byłam bardzo ciekawa tego tytułu właśnie ze względu na kraj jego pochodzenia, bo gier tureckich twórców nie miałam jeszcze okazji poznać. Liczyłam na coś niezbyt wymagającego, ale też nie banalnego. Czy gra spełniła moje oczekiwania?

Nie do końca wiadomo, jak recenzować gry legacy. Z jednej strony, żeby recenzja miała sens, trzeba podzielić się informacjami nie wynikającymi jedynie z instrukcji, ale wrażeniami z rozgrywki. Z drugiej – każda informacja wynikająca z rozgrywki może być potraktowana jako spoiler.