Gry dla graczy

Wraz z Darią i Markiem mieliśmy okazję zagrać w Newtona na Zgranym Wawrze (Trudne Gry – XII edycja).

Kiedy mówimy o grze „klasyczne euro”, czego się przeważnie spodziewamy? Worker placementu. Zasobów, które będziemy przetwarzać w inne zasoby. Wydawania tych zasobów by zdobyć punkty albo kupić/zbudować coś, co pomoże nam efektywniej zdobywać zasoby i punkty. Raczej wyścigu, niż konfrontacji i wysokiej interakcji. Nie wszystkie wszystkie powyższe warunki muszą być spełnione, ale realizacja kilku z nich zbliży nas do klasycznego euro.

Głowę bym dał, że jeden z moich tekstów na temat Martina Wallace’a albo jednej z jego gier rozpoczynałem już nawiązaniem do słynnego cytatu o definicji szaleństwa. Definicja ta bowiem (szaleństwo to powtarzanie wciąż tych samych działań w oczekiwaniu na odmienne rezultaty) dobrze obrazuje moje podejście do kolejnych dzieł tego autora. Od dobrych kilku lat i od dobrych kilku premier każdy jego kolejny tytuł testuję i każdy okazuje się być mniejszym lub większym zawodem, a jednak z uporem maniaka biorę kolejne gry na warsztat w złudnej nadziei, że tym razem będzie to zmiana trendu i odbicie się na właściwy, oczekiwany od ...

Panaceum to kolejna gra wydawnictwa Emperor S4, która za sprawą Lucrum Games trafiły na polski rynek. Kto miał do czynienia z Tajnymi Agentkami czy Przepowiednią wie, że w tych małych pudełeczkach często kryją się gry niebanalne i bardziej złożone niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Czy podobnie sprawa ma się z Panaceum?

Wydawnictwo Mindclash Games nie wprowadziło jeszcze na rynek wielu tytułów, ale już na tym etapie jest w pewien sposób rozpoznawalne. Mindclash wydaje przez Kickstartera. W jego asortymencie znajdują się gry euro o bardzo silnie podkreślonym, oryginalnym settingu. Należą do pozycji złożonych, czasem sprawiają wrażenie, że koncepcja okrajania mechaniki i wycinania nadmiarowych elementów do wydawnictwa nigdy nie dotarła. Mają rozliczne warianty i moduły oraz mnóstwo elementów zapewniających regrywalność na poziomie zmiennego setupu.

Rok szkolny zbliża się wielkimi krokami i właśnie Tobie przypadł zaszczyt poprowadzenia jednego z Domów w Akademii Smoczych Wrót. Muszę Cię jednak ostrzec, ponieważ zadanie z którym przyjdzie Ci się zmierzyć przerosło już niejednego śmiałka. Osoba na Twoim stanowisku powinna uosabiać zarówno dobrego budowniczego, który swoim kunsztem przyćmi pozostałych rywali, jak również zręcznego oratora werbującego do swojego Domu śmietankę kadry nauczycielskiej. Jeżeli spełnisz powyższe warunki, będziesz mógł szczycić się najzdolniejszymi uczniami w całej Akademii, którzy podołają najbardziej wymagającym zadaniom, z jakimi przyjdzie im się zmierzyć w nadchodzącym roku szkolnym.

O Wyspie Skye pisałem już prawie 2 i pół roku temu. Wówczas oceniłem ją na 9/10. Od tego czasu rozegrałem co najmniej trzy razy tyle partii, co jak na grę, która „nie jest do recenzji” jest wynikiem imponujący. I jakbym miał więcej czasu grałbym w nią jeszcze częściej, bo to dla mnie gra wyśmienita, znajdująca się TOP 10 moich ulubionych tytułów. Z wielką przyjemnością przyjąłem więc propozycje opisania rozszerzenia Wyspa Skye: Wędrowiec, mimo że recenzować dodatków co do zasady nie lubię.

Gravehold. Ostatni bastion ludzkości w walce z Bezimiennymi – strasznymi potworami, które po przedostaniu się przez tajemnicze Bramy sieją grozę i zniszczenie. Ludzie nie są jednak całkowicie bezbronni. Przez lata wyszkolili elitarną jednostkę Magów Bram, których zadaniem jest bronić miasta i jego mieszkańców.

Vladimír Suchý to projektant o dość szczególnej pozycji. Człowiek, który pewnie bez problemu byłby najbardziej znanym projektantem wywodzącym się z dowolnego porównywalnego wielkością do Czech kraju, ale ma tego pecha, że jest krajaninem supergwiazdy Vladimíra Chvátila. I tak póki co Suchý rzadko wymieniany jest w szeregu „tych największych” twórców, choć gdy spojrzy się na jego dorobek, nie sposób nie pokiwać głową z uznaniem. Trzeba jednak przyznać, że w zeszłym roku projektant znacząco podniósł sobie poprzeczkę pokazując światu Pulsar 2849, czyli dość niespodziewanie jedną z najlepszych gier targów Spiel 2017. Nic więc dziwnego, że w tym roku na Underwater Cities czekało ...

Niektórzy mówią, że Feld się skończył na Trajanie (2011 r.). Inni do grona jego wybitnych dzieł zaliczają też jeszcze Bora Bora i Amerigo (2013 r.), większość graczy jednak raczej zgodnie uznaje, że spadek formy zaczął się wyraźnie od La Isla (2014 r.). Ja dzieł pana Stefana nie poznawałem chronologicznie więc moje podejście do tego autora ewoluował trochę inaczej. Po Zamkach Burgundii i Wyroczni Delfickiej, Feld stał się z miejsca jednym z moich ulubionych autorów, którego gry byłem w stanie kupować w ciemno. Z czasem mój zapał nieco ostygł i bez większego żalu pozbyłem się kilku jego pozycji. Wciąż jednak z ...