Gry dla graczy

Nie widać tego gołym okiem, ale w naszej głowie nieustannie odbywa się bezpardonowa walka. Sprzeczne emocje ścierają się o kontrolę nad kluczowymi sferami naszej osobowości, by realizować swoje ambicje i podstępne cele. Cerebria to wieczne pole bitwy dla konfliktu, który odbywa się w ukryciu – w naszej głowie, w naszej psychice.

„Zdobycie Marsa było zaledwie początkiem podboju Układu Słonecznego. Czas na Wenus!„. Wenus jest drugim w kolejności dodatkiem do Terraformacji Marsa autorstwa Jackoba Fryxeliusa, który ujrzał światło dzienne w 2017 roku. Rozszerzenie oddaje w ręce graczy wszystkie narzędzie potrzebne do terraformacji Wenus, a co za tym idzie, uczynienie jej zdatną do zamieszkania przez rasę ludzką. Wprowadzone zostają nowe zasoby, dodatkowa faza rozgrywki i – co najważniejsze – plansza przedstawiająca powierzchnię tytułowej planety, wraz ze wszystkimi jej dobrodziejstwami.

Duet Flaminia Brasini i Virginio Gigli odpowiedzialny jest za stworzenie gry Lorenzo il Magnifico. Obaj maczali też palce w wydanej przez Bard Egizii, czy mniej znanym na polskim rynku Leonardo da Vinci. Dodatkowo pan Gigli był też współautorem świetnego Grand Austria Hotel. Można więc bez większego ryzyka pokusić się o stwierdzenie, że to para autorów tworzących do tej pory dobre średniociężkie euro. Pytanie czy Coimbra również wpasowała się w ten nurt.

Gra Szarlatani z Pasikurowic, a właściwie jej niemiecka wersja pod nazwą, której nie da się wymówić na trzeźwo (Die Quacksalber von Quedlinburg), narobiła niezłego zamieszania na koniec zeszłego roku. Głównie z powodu otrzymania prestiżowej nagrody Kennerspiel des Jahres 2018, a więc tytułu dla najlepszej gry zaawansowanej. Muszę przyznać, że dla mnie było to największe zaskoczenie od czasu, kiedy zaczęłam śledzić plebiscyt Spiel des Jahres. I choć mam za sobą już kilkanaście partii, wciąż nie mogę zebrać swojej zszokowanej szczęki z podłogi…

Wysokie napięcie to jedna z tych nowoczesnych gier planszowych, które zbudowały ich pozycję wśród zwyczajnych ludzi. Nie geeków, ale osób, które lubią miło spędzić czas przy stoliku z planszą, kartami czy kośćmi. Evergreen (nomen omen!), od wielu lat cieszący się stałą popularnością wśród wiernych fanów oraz pozwalający wprowadzić do świata planszówek nowe osoby. Po 15 latach od premiery mamy okazję zapoznać się z wersją ulepszoną, nazwaną klimatycznie Doładowaną. Ze względu na specyfikę – dla części graczy to nowa gra, a dla weteranów główne pytania wiążą się z różnicami – i jego długość, tekst niniejszy podzieliłem na cztery części. Wczoraj były ...

Gdy siadałem do pisania recenzji Monolith Arena dopadły mnie rozterki. Jak w ogóle podejść do tego tekstu? Traktować grę jako zupełnie nowy tytuł? Jako remake Neuroshimy Hex? Pisać dla tych graczy, którzy Hexa nie znają? Czy w ogóle tacy odbiorcy się znajdą? Dodatkowym osobistym smaczkiem jest fakt, że Neuroshima Hex jest w gronie tych tytułów, które wprowadziły mnie w nowoczesne planszówki i są dla mnie fundamentem, na którym opierało się poznawanie kolejnych pozycji. Jest dla mnie trochę jak szachy – a jak tu pisać recenzję szachów?

Debiutancka rozgrywka w U-Boota już za mną. Jak było? Żwawo wypłynęliśmy w morze, już w trakcie rejsu dokonując przeglądu najważniejszych systemów i ucząc się manewrowania U-Bootem. Szło bardzo sprawnie, więc czym prędzej udaliśmy się w kierunku sektora, gdzie spodziewaliśmy się znaleźć samotnie płynące parowce. Obserwatorzy na kiosku pierwszy kontakt bojowy zameldowali ok. godz. 9.00, kiedy to zaobserwowano szybko zbliżający się statek handlowy. Załoga rwie się do boju. Maszyny i poszycie wciąż jeszcze pachną oliwą i nowiutką farbą. Pogoda idealna. Czas rozpocząć polowanie…

11 lutego Games Factory ogłosiło, koniec swojej działalności. Nie dywagując o szczegółach i formie tego zakończenia, chciałem tylko napisać, że mi żal… Żal mi ludzi, którzy w dobrej wierze zainwestowali swoje pieniądze w projekty wspieraczkowe, a teraz nie są pewni ich odzyskania, żal mi autorów, którzy poświęcili czas i pracę na stworzenie gier, które przez Games Factory miały być wydane, a teraz ich los jest niepewny, żal mi samego Games Factory, bo głęboko wierzę, że byli w nim ludzie, którzy chcieli pracować jak najlepiej, realizując pasję, którą mieli,  ale nie potrafili sobie poradzić, kiedy powinęła im się noga i niepotrzebnie ...

Nie ma to jak gra dobrze osadzona w historii. Nie z doklejonym na siłę tematem (niech mi wyznawcy Felda wybaczą, ale Trajan sam się tu ciśnie na usta), tylko taka, która naprawdę opowiada o czymś, co wydarzyło się w przeszłości. 1960: The Making of the President taką właśnie grą jest, a The Cousins War… taką grą nie jest, ALE i tak mi się podoba :)

To miała być recenzja. Zacząłem nawet pisać ten tekst jako recenzję. Jednak na pewnym etapie musiałem uczciwie stwierdzić, że recenzja nie powstanie. Dlaczego? Gdyż nie poznam gry wystarczająco, by rzetelnie napisać tego typu tekst. Wysiłek, który musiałbym w to włożyć (ja i namówieni przeze mnie współgracze) jest zbyt duży, by napisanie recenzji niszowej gry go wynagrodziło.