Gry dla graczy

Król umarł bezpotomnie i w kraju zapanował chaos. Arystokratyczne rody nie mogły się porozumieć w kwestii najważniejszej – kto powinien zostać nowym władcą. Sytuacje wykorzystali sąsiedzi i z wielką siłą niemal całkowicie podbili bezbronne królestwo. Po lasach zaczęły krążyć bandy wyjętych spod prawa a gnębieni przez wszystkich chłopi podnieśli bunt.

Nazwisko Daniele Tasciniego słyszała zapewne większości osób, które orientują się nieco w świecie nowoczesnych planszówek. W końcu niewielu autorów może się pochwalić trzema tytułami w pierwszej setce rankingu BGG. Kilka lat temu Tzolkin zaskoczył wszystkich prostotą zasad, elegancją mechaniki i przemyślanym oraz wymagającym gameplayem. Nieco później  Marco Polo zdobył Nagrodę Zaawansowanej Gry Roku, a w 2018 roku Teotihuacan został wybrany najgorętszy tytułem targów w Essen. Nic więc dziwnego, że wydany przez Portal „Teo” był jedną z najważniejszych zeszłorocznych premier nad Wisłą.

Jest coś, czego w tej recenzji w ogóle nie trzeba wspominać, bo każdy o tym wie. Everdell jest piękny. Wszyscy, którzy cokolwiek o Everdell słyszeli, choćby było to jedno zdanie, wiedzą, że to śliczna gra. Nie muszę więc pisać o tym, że ma rewelacyjne znaczniki zasobów (szczególnie gumijagody), nie muszę też wspominać, że z ilustracji na kartach wylewa się ciepło i uśmiech. Że plansza ma nietypowy, ale funkcjonalny kształt, że wszystko jest wygodne i wysokiej jakości.

Ink, WRS, Veridiana, Ciuniek. Taaak, mamy w redakcji mocną reprezentacje miłośników Brass. Mamy jednak, też ludzi, którzy ze „starym” Brassem się nie zetknęli do czasu, kiedy na rynku nie pojawiła się jego odświeżona edycja od Phalanx. I, muszę  przyznać, ja również do nich należałem. Ale jak już się zetknąłem (a w zasadzie zderzyłem) to z dwoma naraz. Pokuszę się wiec o krótkie podsumowanie wrażeń, jakie zrobiły na mnie oba tytuły.

W życiu każdego dorosłego człowieka przychodzi czasem taki moment, w którym trzeba stanąć w prawdzie przed sobą, odrzucić maskę zrzędliwości, schować do szuflady oklepany frazes “kiedyś to wszystko było lepsze” i przyznać: ten nowy Brass całkiem im się udał. Nie będę więc ani przez chwilę udawał trzymania w niepewności co do oceny końcowej i z miejsca ostrzegam: będę chwalił i słodził. Jak bardzo? Niech chociaż to pozostanie na tę chwilę niedopowiedzeniem. 

Wołodyjowski wkroczył czujnie do pustej karczmy. W mrocznym wnętrzu dostrzegł leżące na podłodze ciało karczmarza. Zmrużył oczy z niezadowoleniem. To z tym człowiekiem miał się spotkać. Miał od niego dostać kompromitujący przeciwników list. Podbipięta i dwóch dragonów sprawdzili, czy w karczmie ktoś się nie ukrył a Pan Michał przeszukał ciało. Jest! Jest list! Śmierć karczmarza nie pójdzie na marne! Nagle pchnięte potężnie drzwi z rozmachem uderzyły w ścianę! Do środka karczmy wbiegło trzech muszkieterów. Idącego na przedzie wielkiego grubasa nie dało się pomylić z nikim innym – Portos! A więc to zasadzka!

Święta za pasem. Okazja do robienia prezentów to wyśmienita. Wielu graczy zapewne już się rozgląda za ciekawymi planszówkowymi tytułami. Czasem jednak w pogoni za nowościami – tymi z Essen i tymi oferowanymi przez polskich wydawców – warto zatrzymać się i spojrzeć na gry, które co prawda premierę dawno mają już za sobą, ale z pewnością nie minął termin ich przydatności do zagrania. Jedną z takich gier jest Rising Sun wydany wiosną zeszłego roku przez Portal Games.

Eminent Domain to pozycja która przenosi nas do odległej galaktyki i stawia na czele wysoko rozwiniętego technologicznie imperium. Jako świeżo upieczony międzygwiezdny imperator musimy odpowiedzieć sobie na jedno, niezwykle ważne pytanie

Kiedy o nowej grze zaczyna się mówić, że będzie to gra cywilizacyjna, wydany zostaje na nią wyrok. Z jednej strony wytworzy się ekscytacja i oczekiwania, bo gra cywilizacyjna to dla wielu graczy jedna z najwyższych form „poważnych gier”. Z drugiej strony pojawi się presja, bo gra cywilizacyjna jest to określenie równocześnie bardzo nieprecyzyjne, a zarazem szalenie wąskie i przystawiane do jednego konkretnego szablonu. Jakoś tak się utarło, że gra cywilizacyjna to ma być gra jak Sid Meier’s Civilization albo Cywilizacja: Poprzez wieki. Najlepiej, żeby była taka sama, ale inna.

Kiedy ktoś mówi o Nanty Narking, to wiadomo, że zaraz padną też słowa Ankh-Morpork. To jest jak Flip i Flap, jak Bolek i Lolek… Ta pierwsza jest reimplementacją tej drugiej i cóż… jedni się cieszą, że wznowiono dobrą grę. Inni narzekają, że bez Pratchetta to nie to samo, a Świat Dysku był jedynym słusznym tłem fabularnym dla tej mechaniki… A więc, żeby nie dokładać kolejnej cegiełki do tych (jakże słusznych i światu potrzebnych) rozważań, ja napiszę po prostu, że fanką Pratchetta nie jestem. Nie, żebym coś do niego miała, po prostu nie znam i nie czytałam. W Świat Dysku: Ankh-Morpork ...