Gry dla dzieci

Przy okazji listopadowych zakupów świątecznych dorzuciłem do koszyka kilka rzeczy w obniżonych cenach, a wśród nich były właśnie „Potwory do szafy”. Robiłem to bez wielkiego namysłu, a przekonały mnie nazwisko autora (Antoine Bauza: Tokaido, 7 Cudów Świata,  Hanabi, Ghost Stories), ładne pudełko i cena. Wcześniej niczego o grze nie wiedziałem, więc zakup był prawie w ciemno, ale 25 złotych można zawsze odżałować. W końcu kupno gry dla własnych dzieci da się obronić nawet przed niegrającą rodziną/żoną/teściową (niepotrzebne skreślić).

Targi w Essen to nie tylko oczekiwane premiery uznanych projektantów i liczne eurogry średniej ciężkości. To także, a patrząc na liczbę – przede wszystkim, mnóstwo/ogrom/całe zatrzęsienie małych, krótkich i niszowych gierek z wydawnictw, o których nigdy wcześniej nie słyszeliście. Zwykle Wasz (i mój) wzrok prześlizguje się po nich gładko, nie rejestrując w ogóle ich istnienia. Cały wór takich produkcji przywiózł z targów gamesfanatikowy RedNacz, by następnie – tonem nieznoszącym sprzeciwu – rozdysponować je redaktorom i współpracownikom do recenzji. Mimo szemrań i półgębkiem wypowiadanych protestów, wiara karnie przystąpiła do pracy. Cóż, jak wszyscy, to wszyscy – wziąłem więc i ja na ...

Poszukać ciasteczek, czy skarbów? Wybrać się w kosmos, a może do dżungli? A może pobawić się w malarza, małego Jana Miodka lub zakręcić wszystkim w głowie prostą geometrią? Do wyboru do koloru, a do tego w dobrej cenie. Oto seria Dobra Gra w Dobrej Cenie wydana przez Egmont, która powinna ucieszyć rodziny chcące miło i co najważniejsze, wpólnie, spędzić wolny czas. Czy wszystkie gry serii nadają się do tego równie dobrze?

Bim Bamm – fraza, która brzmi niczym dźwięk wydawany przez stary, klimatyczny zegar wybijający pełną godzinę. Jak się okazało można wykorzystać ów dźwięk to oznajmiania zdobytego właśnie punktu. Bim Bamm to gra, która doskonale sprawdza się z maluchami, ale może stanowić odprężający przerywnik między cięższymi tytułami podczas spotkania ze znajomymi. Tak czy owak zabawa przynosi podwójną radość z różnorodnych tonów jakie potrafi wydać z siebie człowiek przy artykułowaniu tego dźwięku.

Gry kooperacyjne to rzadkość, szczególnie te dla dzieci. Jeśli mam zaproponować coś z taką właśnie mechaniką, to sięgam przede wszystkim do gier Jima Deacove, choć nie tylko. Gry tego kanadyjskiego autora są specyficzne – wyróżnia je prosta grafika jego autorstwa, proste elementy, tematyka sięgająca najczęściej do życia, proste zasady, losowość i kooperacja. Może zachwycające nie są, ale liczy się dla mnie przyświecająca im idea – razem, a nie przeciw sobie.

Kolejną grą wydawnictwa Egmont z serii „dobra gra w dobrej cenie” jest Kolorowy zawrót głowy Filipa Miłuńskiego. Moje pierwsze spotkanie z grą przywołało mi na myśl Qwirkle i nastawiłam się na… jej ulepszoną wersję. Jednak z nastawianiem się różnie bywa i nawet sprawia to trochę kłopotu.

Szybko! Rzucaj. Co mam teraz zrobić? Pstryknij, tylko celuj dobrze. Za mocno! Wypadło na drzewach. No już, skacz jak żaba wokół stołu. Rany, piasek się przesypał, odwracaj i kładź na następnym polu. Dawaj! Rzut z góry i udało się, inversus temporus ostatniego! Teraz moja kolej, rzut, curling, sesamus secretus, uff. Dalej, szybko, czas się kończy! Rzut, sanki, drzewa, zrób straszną minę! Dawaj… Dużo emocji, dużo aktywności. Co to za sport?

Dzieci lubią bawić się w artystów. Od najmłodszych lat radość sprawia im bazgranie, rysowanie, malowanie. Zdarza się, że swoje uzdolnienia zaczynają ćwiczyć na świeżo wymalowanej ścianie, albo suficie samochodu zamiast na kartce. Dzieci malują w domu, w szkole, na chodnikach, murach i nawet na zajęciach z grami planszowymi. Na tych ostatnich, mogą malować też w inny sposób. Na niby.

Wydawnictwo Egmont rozpoczęło wydawanie serii gier określanych mianem „dobra gra w dobrej cenie”. W założeniu gry mają być ciekawe, z komponentami dobrej jakości i w atrakcyjnej cenie, poniżej 20 zł. Na obecną chwilę pojawiły się 4 tytuły, a pierwszy z nich, który chcę zaprezentować to Pirackie skarby Łukasza Woźniaka.

Pierwszego dnia, po rozpakowaniu gry, rozegrałam z moją 4latką 30 partii pod rząd. Około 20tej partii mój umysł był już tak zmęczony, że nie byłam w stanie zapamiętać co i gdzie wyłożyłam. Dziecko zaś pełne energii i radości, co było widać i słychać, ani myślało o zakończeniu. Tak zaczęła się przygoda z Polowaniem na skrzaty Alexandre Garcia.