Gry dla dzieci

Co to za dziwne dźwięki dochodzą znad stołu? Jakieś piski, szczekanie, miauczenie, a najwięcej jest chrumknięć. Co się wydarzyło, że rozemocjonowani ludzie zamienili się językami ze zwierzętami? I dlaczego raz po raz uderzają w stół ręką? Odpowiedź jest prosta ;) Dostali w swe ręce grę Chrum, chrum wydaną w Polsce przez G3 i wpadli w nią bez pamięci. To co dzieje się podczas gry, trudno sobie wyobrazić, tyle jest zamieszania ze zwierzęcymi odgłosami i liczeniem. Jak to autor gry, Inon Kohn połączył i czy to działa? Zapraszam do przeczytania recenzji.

Towarzyskie gry oparte na mechanice narracji doskonale sprawdzają się w zarówno w klimacie imprezowym, jak i do zabawy z dziećmi w gronie rodzinnym lub szkolnym. Po wielu planszowych propozycjach snucia opowieści, takich jak Zimowe Opowieści, Dawno dawno temu czy kultowych już Story Cubes, pojawia się Komiks. Czy zbiór kolorowych kartoników, ożywających za pomocą wyobraźni, może czymś zaskoczyć? Ano może i robi to w bardzo ciekawy i pomysłowy sposób.

Mówi się, że nie powinno się oceniać książki po okładce. Mnie jednak do Kotobiryntu przyciągnęła właśnie okładka. A właściwie dwa elementy, które znajdziemy na pudełku: po pierwsze – prześliczna grafika, po drugie – nazwisko Antoine’a Bauzy, autora m. in. 7 cudów świata. Czy jednak ładne opakowanie to wszystko, czego możemy oczekiwać od nowej gry Rebela?

Pierwsze gry z treflowskiej serii „dobra gra rodzinna”, czyli Sawanna i Zęby Smoka stały się kilka miesięcy temu nie lada hiciorami na moim stole, dlatego też z nieskrywaną przyjemnością przyjąłem propozycję recenzji kolejnych tytułów z tej linii. Tym razem na warsztat poszły Zwierzaki Cudaki i Koty. Dzisiaj przybliżę wam pierwszą z wymienionych pozycji.

Autorzy Tajemniczego domostwa, sympatyczni, eleganccy (patrz: zdjęcie), typowo familijni goście. Zrobili grę gospodarczą dla dzieci. A czemu by nie? Gier w prowadzenie hodowli, upraw i inwestycji rolnych dla dorosłych trochę już jest. Czas, aby wyedukować i młodsze pokolenie. Czy Wesoła farma edukuje? No i przede wszystkim, czy Wesoła farma jest wesoła?

Jesień to dobry czas na gry. Deszczowe dni i chłodne wieczory zachęcają do tego, żeby zostać w domu i zasiąść do planszy. Od czasu do czasu wzdychamy jednak za słońcem, plażą, morzem, które jeszcze tak niedawno były na wyciągnięcie ręki. Jeśli marzy wam się czasem przenieść do jakiegoś ciepłego kraju, ale zawartość portfela natrętnie przypomina, że to nie takie proste, to małą namiastkę możecie mieć na swoim stole. Zapraszam do podróży po Zatoce Pelikanów.

I wybrała się na tańce do wielkiej sali, choć wcześniej rzadko poza swą wioską bywała. Oczywiście parę gaf popełniła, ale z takim wdziękiem i naturalnością, że nikt nie miał jej tego za złe. Wręcz podkreślić trzeba, że oczarowała chyba wszystkich właśnie prostotą i bezpretensjonalnością. Po prostu nie udawała, była sobą. Ale kto ją tak nazwał?

Reiner Knizia, człowiek-instytucja, niewyczerpalne źródło pomysłów i świetny kucharz. Wymyśla nowe lub przerabia swoje stare tytuły i ciągle trzyma się na topie. To jak w tym kawale: „Czym zajmuje się szef kuchni?” – „Codziennie wymyśla inną nazwę dla zupy kartoflanej”. Reiner, cokolwiek w zasadzie wymyśli, jest dobre. Czy dla dorosłych, czy dla dzieci – JEST DOBRE. Bazujące głównie na matematyce, ALE dobre ;). Tylko ostatnio doktor Reiner jakby mniej zajmował się geekami, a bardziej rodzinami i dziećmi. Hmm, zupełnie jak ja!

Gier poświęconych Władcy Pierścieni jest naprawdę dużo. Od trywialnych karcianek poprzez familijne planszówki, aż po kobyły dla geeków, w których rozgrywki toczą się godzinami. Tym razem Egmont przygotował dla nas mega prostą kościankę, w której wcielamy się w jednego z Hobbitów i wyruszamy w drogę do Mordoru, aby zniszczyć Pierścień.

Empatio, czyli polskie wydanie gry Mood X. Dwójka nieznanych autorów i pomysł. No właśnie, dobry? Oryginalny? A może wtórny i nudny? Powiem szczerze, gdybym nie słyszała wcześniej tylu odniesień do Dixita, nie wpadłabym na nie. Mnie się obie gry podobne nie wydają. To tak jakby każdą grę z mapą i kosteczkami porównywać do El Grande, a z krajobrazowymi kafelkami do Carcassonne. Że niby co, że niby dużoformatowe karty z onirycznymi obrazkami? Że niby do każdej karty osoba w funkcji „narratora” ma coś powiedzieć? Że zgadujemy, co autor miał na myśli? Hmmm, trochę się tego jednak nazbierało…