Dodatki

Ticket to Ride: Europa to (obok 7 Cudów Świata) moja ulubiona gra. I mimo, że nie jestem zbyt „pro-dodatkowy” (uważam, że dodatki są za drogie i że zawsze lepiej jest zainwestować pieniądze i czas w poznanie jakiejś nowej gry niż rozszerzenia do już ogranej), to na tegoroczne TtR: Wielka Brytania & Pensylwania czekałem jak na szpilkach. A że w uwielbieniu do „Pociągów” nie jestem osamotniony, to kiedy już się doczekałem, gra w pierwszą dobę pobytu w moim domu trafiła na stół aż 4 razy. W kolejnych dniach udało mi się zagrać jeszcze pięciokrotnie i uznałem, że po 9 partiach (5 ...

Wiele można powiedzieć o tym, jak należy robić rozszerzenia do gier. Na przykład Tom Lehman – mistrz rozszerzania gier własnych i cudzych twierdzi, że pierwszy dodatek/rozszerzenie powinno zawierać niewiele elementów trudnych dla nowych graczy, mocno zmieniających grę, „ponieważ gracze lubią to, co znają”. Można dodać klika niespodzianek, ale na radykalne zmiany przychodzi czas w kolejnych dodatkach.[1] Carl Chudyk tworząc Echa Przeszłości niewiele przejmował się takimi praktykami – pierwszy dodatek do Innowacji jest rozmiarem równy podstawce, wprowadza trzy nowe duże mechaniki, a poziom komplikacji zdolności kart rośnie znacznie.

Nie przepadam za kośćmi w grach. Wszelkie planszówki oparte na mechanice „rzuć kośćmi i zobacz, co możesz z tym zrobić” w większości kompletnie do mnie nie trafiają. Jednak kości, o których chcę opowiedzieć, to właściwie nie są takie zwykłe kości. A gra, z której pochodzą, to nie do końca jest gra. Przed państwem trzy dodatki do Story Cubes: Strachy, Mity i Zwierzęta.

Chibi w slangu Dalekiego Wschodu oznacza małą osobę. Czyli najczęściej – choć nie zawsze – dziecko. Jest popularne wśród fanów mangi i anime. Czy zatem Chibis to dziewięcioro dzieci? czy też nazwiemy tak małą słodką istotkę szukająca dużego misia pandy? Ciekawość każe otworzyć pudełko…

Od razu na wstępie powiem, że nie jestem fanem dodatków. No może poza jednym jedynym wyjątkiem, czyli moim ukochanym i absolutnie na pierwszym miejscu Dominionem, do którego zwyczajnie muszę mieć wszystko. Tak dla zasady. A tak bez zasady, to zdecydowanie wolę kolejną nową grę niż super-hiper dodatek. I dlatego dzisiaj będzie o… dodatku do Potworów w Tokio. Power Up, czyli Doładowanie. A co.

Kilka tygodni temu nakładem wydawnictwa Rebel trafiła do sklepów polska (a w zasadzie międzynarodowa) edycja dodatku do europejskiej wersji Wsiąść do Pociągu, czyli Europa 1912. W zeszłym tygodniu mogliście poczytać o podstawce, teraz przyszła więc kolej na recenzję rzeczonego dodatku.

Rozszerzenie do 7 cudów świata – Babel to właściwie dwie części: Wieża Babel oraz Wielkie Projekty, które można wprowadzać osobno, a także łączyć zarówno ze sobą, jak i z innymi dodatkami. Moja pierwsza myśl po otwarciu pudełka i zobaczeniu całego mnóstwa kafelków i żetonów brzmiała: no nieźle… rozkładanie tego wszystkiego przed każdą rozgrywką zajmie wieki. Na szczęście nie taki diabeł straszny, jak go malują :). Ale od początku.

Niespecjalnie często kupuję dodatki. Wychodzę z założenia, że jak mam grę, w którą gram niechętnie to i dodatki tego nie zmienią, a jeżeli mam grę, którą lubię, to po co mi do niej dodatek, jeszcze coś zepsuje i już ją przestanę lubić. No ale tu mi proponują dodatek do mojej ulubionej gry i to taki, który pozwala rozszerzyć grono uczestników rozgrywki. Jakżeby nie spróbować?

Kilka miesięcy temu ukazała się polska wersja karcianki opartej na bardzo popularnej grze komputerowej – World of Tanks: Rush. Miałem okazję ją recenzować, pisząc kilka ciepłych słów, ale też wskazując na parę niedostatków, czy wręcz wad. Gra łącząca planszówki i gry online widać sprawdziła się w ocenie marketingowców, bo oto od kilku tygodni możemy się cieszyć pierwszym dużym dodatkiem.

Zaglądając do katalogu naszego serwisu stwierdziłam ze zdziwieniem, że nie ma w nim pozycji, która na pewno na takowy wpis zasługuje. Pandemia, bo o niej mowa, to gra niemłoda, ale wciąż zasługująca na uwagę. Gry kooperacyjne rozwijają się stosunkowo intensywnie, ale wciąż stanowią zdecydowaną mniejszość. Niemniej, gra z 2007 roku to już nominalnie staroć, a jednak broni się mechaniką i wrażeniami z rozgrywki. Pierwsza edycja, jak na ówczesne standardy była pod względem wizualnym całkiem całkiem. Pamiętam jak zagrywałam się w nią w pojedynkę siadając o poranku z kawusią przy stole, losując postacie i kierując nimi na głos ze słuchawkami z ...