Tworzenie gier

Skąd się biorą nowe gry? Takie naiwne pytanie stanowi tytuł kolejnego rozdziału książki Briana Tinsmana. Dla czytelników bloga większość zawartego w tym rozdziale tekstu to zapewne „oczywista oczywistość” aczkolwiek pewne informacje, np. na temat dystrybucji gier, a szczególnie rynku hurtowego w Stanach, były nawet dla mnie zaskakujące.

W poprzednim odcinku była mowa o dobrych powodach tworzenia gier. Teraz kolej na złe powody może nie tyle do tworzenia, ale do tego by gry mogły zostać wydane.

Firma G3, m.in. dystrybutor gier wydawnictwa Abacusspiele przesłała nam ciekawy wywiad z Joe Nikischem, jednym z założycieli tego wydawnictwa. W 1989 roku z inicjatywy dwóch przyjaciół powstało w Niemczech wydawnictwo ABACUSSPIELE, znane dzisiaj m.in. dzięki wielu doskonałym grom karcianym czy familijnym grom planszowym. Do najbardziej znanych produktów tego niemieckiego wydawnictwa zalicza się Zooloretto – zdobywca Spiel des Jahres 2007. Zapraszamy do przeczytania wywiadu, w którym jeden z założycieli firmy oraz jej obecny właściciel Joe Nikisch opowiada o początkach działalności, rozwoju wydawnictwa, wydawanych grach, wskazówkach dla autorów oraz o wielu innych fascynujących rzeczach.

Jakie są według autora książki powody, by tworzyć gry? Zacznijmy od dobrych powodów. Dobry powód #1: Radość tworzenia Tworzenie gier to wspaniałe doświadczenie. Ludzie w tej branży są inteligentni, otwarci na innych i kochają dobrą zabawę. Twórcy gier mogą zaprzyjaźnić się ze wspaniałymi ludźmi i grać do upadłego. To fascynujące patrzeć, jak twoje dzieło zmienia się ze zbioru reguł w grę o eleganckiej mechanice. Gdy nabierasz doświadczenia w tworzeniu gier, zdobywasz jednocześnie wiedzę o ludzkiej naturze, o tym jak ludzie myślą i jakie są motywy ich działania.

Zgodnie z zapowiedzią, dziś druga część wywiadu, którego autorowi książki udzielił Mike Gray z Hasbro.

Dzisiaj przedstawiam pierwszą część wywiadu, udzielonego autorowi książki przez Michaela Graya. Gray zaczynał od tworzenia gier (m.in. Fortress America i Samurai Sword), po czym zajął się oceną i wdrażaniem do produkcji gier innych autorów. Obecnie jest szefem działu gier w amerykańskim Hasbro. Jak wszyscy czytelnicy bloga zapewne wiedzą, firma Hasbro jest największym wytwórcą gier na świecie – tygodniowo produkuje około milion egzemplarzy. Oczywiście przy takich nakładach, gry Hasbro musza być skierowane do bardzo szerokiego kręgu klientów i najczęściej są sprzedawane za pośrednictwem hipermarketów.

Na Pionku, czyli 14-15 marca, Bosman będzie kompletował piracką załogę, aby porwać statek, za który zażądają słonego okupu. Dwie gry z konkursu będą walczyć o tytuł „Gra na Pionka”. Dwie gry: „Bosman” i „Słony okup” uzyskały najwięcej głosów. Która i w jaki sposób może wygrać?

W dyskusji, związanej z poprzednim odcinkiem „Tworzenia gier”, dominusmaris napisał, że do tego, by w Polsce wydać grę, potrzebne jest własne lub przynajmniej zaprzyjaźnione wydawnictwo. A jak jest na świecie? Knizia, Kramer czy Seyfarth własnych wydawnictw nie mają, a ich gry są przecież wydawane i to przez różne firmy. Dzisiaj chciałbym jednak opisać (również na podstawie Game Inventor’s Handbook) przypadek autora, któremu brak własnego wydawnictwa na wiele lat zablokował możliwość wydania nietuzinkowej gry.

W poprzednim odcinku opisałem największy komercyjny sukces w historii planszówek. Liczba sprzedanych egzemplarzy Trivial Pursuit jest rzeczywiście imponująca, ale trzeba pamiętać, że nie jest to „gra dla graczy”, tylko produkt dla masowego odbiorcy. Świadczy zresztą o tym pozycja tej gry w rankingu Boardgamegeek. Zanim więc potencjalni autorzy gier zaplanują, na co przeznaczą miliony, zainkasowane za swoje pomysły, proponuję by przeczytali zapis rozmowy, którą przeprowadził autor książki z Frankiem DiLorenzo, prezesem firmy R&R Games. Jest to niewielkie amerykańskie wydawnictwo, produkujące głównie „party games”, choć ostatnio zapowiedziało wydanie eurogry Masters of Venice, o czym zresztą pisał przed tygodniem Pancho.

Mam przyjemność przedstawić Wam gry, które zgłoszone zostały do konkursu ”Gra na Pionka”. Mimo pewnych obaw, kontrowersji wokół tematu i innych przeciwności losu (zawsze musi być jakaś wymówka) wpłynęło jednak ”aż-tylko” siedem propozycji.