Felietony

Partner – to osoba bardzo ważna. Jak ważna w życiu małżeńskim, tego chyba nie muszę pisać. Dla mnie przez lata związanego ze środowiskiem jaskiniowo-wspinaczkowym, partner kojarzy się z osobą z którą byłem związany liną, od której zależało nawet moje życie. W świecie gier planszowych również mamy do czynienia z partnerem… do grania. Dzisiaj chciałbym odpowiedzieć na pytanie, czy ta postać jest ważna.

Świat Gier Planszowych kilka tygodni temu trafił na rynek i jest właśnie na absolutnym topie popularności. Ukazała się recenzja na Polterze, a w niej czytamy m.in. iż:“Zawartość Świata Gier Planszowych w pełni mnie satysfakcjonuje.” i ocena 5/6. Recenzja na Valkirii: “Teksty są naprawdę dobre, jest ich dużo (samych recenzji jest dwadzieścia), a piszą je ludzie obeznani w temacie”. Ukazała i na Paradoksie i zakończyła słowami: “Bez wahania polecam “Świat Gier Planszowych” jako pismo niemal wzorcowe.”

Dzisiaj chciałem się podzielić z Wami rozmyślaniami na całkiem inny temat… ale wczorajsze wypadki zmieniły moje plany. W ostatnim okresie mam w domu remont. Nie cierpię remontów… na szczęście pierwszy etap za nami i w ramach odpoczynku postanowiliśmy wybrać się na małą wycieczkę. Przeszukując miejsca w okolicy trafiłem na „wystawę miniatur” w niedaleko położonej Czeskiej Ostrawie. Wystawa przedstawia sławne miasta i budowle w różnej skali. Dodatkowo na „Czarnych Łąkach” jest sporo innych miejsc do zwiedzenia. Spakowaliśmy się do auta i ruszyliśmy w drogę. Nie będę opisywał całej wycieczki, chcę podzielić się z Wami czymś co może być interesujące dla miłośników ...

Początki są zawsze piękne. Wspomnienia Magii i Miecza lub innych gier Encore, czy Sfery kołaczą się gdzieś w podświadomości. Nowoodkryty świat planszówek przytłacza bogactwem, każda gra to hit, każda wydaje się rewelacyjna. Rewolucyjne w stosunku do Monopoly mechanizmy, śliczne wykonanie, olbrzymie spektrum tematów – entuzjazm zdaje się nie mieć końca. Do czasu…

Jedni nazywają to wiosennym przesileniem, ja nazywam zmęczeniem materiału. Przychodzę z pracy wypompowany, nie mam na nic ochoty. Bolą mnie stawy, mam inne dolegliwości… złośliwi powiedzą – starość nie radość – i będą mieli rację ;-) Miałem nadzieję wypocząć w trakcie świątecznego weekendu. Niestety nie udało się.

Świat Gier Planszowych na szczęście spotkał się z przychylnym odbiorem czytelników. Jesteśmy z tego powodu bardzo dumni i pracujemy nad tym, aby numer drugi przynajmniej utrzymał ten poziom. Jednak w niemal wszystkich opiniach jakie czytałem powtarza się ten sam zarzut. Recenzje „nietypowe” to zły pomysł, nie wiadomo o co w nich chodzi. Wprawdzie na szczęście znalazł się też recenzent, który przyznaje że te teksty dobrze się czyta, jednak ogół powiedział stanowcze „NIE” takim dziwactwom.

Przy okazji różnych dyskusji co powinno być opisywane/recenzowane w SGP zacząłem się zastanawiać o jakich grach tak naprawdę ludzie chcą czytać. Mam wrażenie że panujące przekonanie jest takie że warte miejsca i czasu są tylko gry wydane w ostatnim kwartale, wszystko co starsze to już temat nudny, oklepany, każdemu znany. Tymczasem ja sam mam zupełnie inaczej…

Tegoroczna formuła polskiej Gry Roku zmieniła się drastycznie. Zamiast możliwości głosowania na każdą (bez wyjątku) grę opublikowaną w roku 2006 można głosować skromnie tylko na jeden z pięciu tytułów. Te pięć szczęśliwych tytułów wybrała grupa ekspertów, w skład, której wchodziłem m.in. i ja.

Minęło trochę czasu od moich ostatnich „przemyśleń”. W międzyczasie miałem kilka pomysłów na artykuły: przy okazji moich urodzin chciałem napisać o przemijaniu; wymyśliłem nowe gry które chciałbym przedstawić; ale ciągłe braki czasu spowodowały, że te pomysły nigdy nie pojawiły się w sieci.

Zły Pancho: Że się tak zapytam mój drogi, jakie jest twoje zdanie o bezstresowym wychowaniu?