Felietony

Ciężko pisać na blogu jakiekolwiek posty po ostatniej wiadomości od Marka. W jej obliczu wszystkie sprawy zwykle tu omawiane wydają się błahe. Tym niemniej postanowiłem wrzucić poniższy tekst licząc, że kontynuowanie (choć niewątpliwie w znacząco gorszej formie) funkcjonowania bloga będzie kolejnym ze sposobów na okazanie Mu wsparcia.

Jak co roku, pierwszego sierpnia w mediach pojawiło się sporo informacji na temat Powstania Warszawskiego. Chociaż nie pochodzę z Warszawy, mam ogromny szacunek do ludzi którzy brali w nim udział, bez względu na to czy było potrzebne, czy też nie. W tym roku moje myśli podążyły przy okazji w innym kierunku… oczywiście gier, a dokładnie gry o powstaniu. Wiem że istnieje wojenna gra na ten temat, wydana bodajże w jednym z numerów Strategii i Taktyki. To chyba wszystko.

Tegoroczne wakacje spędziłem w kraju gier, w odwiedzinach u siostry. Nie byłem tam już od dobrych paru lat, więc z dużym zainteresowaniem i nadzieją jechałem do kraju Kramera i Knizii. Byłem ciekawy jak wyglądają sklepy zabawkowe w zwykłych małych miasteczkach, jaki jest asortyment i ceny w większych supermarketach. Zastanawiałem się również, jak wygląda te hobby wśród zwykłych mieszkańców Niemiec. Na kilka pytań znalazłem odpowiedzi, na niektóre niestety nie… poniżej kilka moich spostrzeżeń.

Felieton o tanich grach chodzi za mną już od kilku tygodni. Od dłuższego czasu obserwuję rosnący snobizm na forum gry-planszowe.pl, od miesięcy zbieram cięgi na forum od rozkapryszonych miłośników kolorowych gier mających mnie za relikt przeszłości, wydawcę, który rozpoczął cały boom, lecz nie posunął się do przodu i wciąż wydaje brzydkie gry.

Muszę napisać, bo mnie nosi, a dokładnie napawa. Napawa mnie optymizmem, a nawet więcej – napawa mnie zadowoleniem. Z czego? Z tego co się dzieje w naszym skromnym, rodzimym planszówkowym światku. W ostatnim okresie pojawiło się tyle ciekawych informacji związanych z polskimi wydawnictwami i polskimi grami, że nie mogę przejść nad tym do porządku dziennego. Nie może się obejść bez komentarza czy krótkiego felietonu.

1 czerwca roku pańskiego 2007 odbyło się ostatnie spotkanie planszówkowej braci w XVIII Liceum Ogólnokształcącym im. Jana Zamoyskiego, gdzie mieścił się słynny klub na Smolnej. 8 czerwca, jak grom z jasnego nieba, padła wiadomość, że dyrekcja szkoły nie przedłuża pozwolenia na funkcjonowanie klubu.

Piątek to koniec męczącego tygodnia. Piątek to dzień, kiedy wieczorem można wreszcie odpocząć mając w perspektywie dwa długie, leniwe dni. Piątek to dzień, kiedy gram w planszówki… Eurogry, które w ostatnich latach zdobyły tak dużą popularność stawiają na ciekawą, pozbawioną losowości rozgrywkę, często wymagającą długiego planowania, pamiętania o wielu możliwościach punktacji, obserwowaniu poczynań przeciwników…

Dokładnie tydzień temu zadzwonił domofon. Przed drzwiami czekał listonosz z paczką. Co było w środku? Oczywiście Glik. Moja pierwsza wydana gra. Było to dla mnie ciekawe przeżycie. Kolejne spełnione marzenie.

Przesłanie tego tekstu nie jest obłędnie odkrywcze. Ono, mam w tej kwestii silne przekonanie, odkrywcze jest wręcz znikomo. Nie mniej, myślę sobie, że warto spisać te kilka słów i rzucić w eter, rzucić je w naród i pokazać publicznie. Złego z tego nic nie będzie, a dobrego i owszem, może się zdarzyć. Bo ja, moi drodzy, chciałbym zachęcić was do bratania się.

Jako, że nie mam czasu na prowadzenie długich polemik via forum pozwolę sobie wyłożyć swoje spojrzenie na tegoroczną i przyszłą nagrodę Gry Roku korzystając z bloga. Temat jest na tyle gorący i wywołuje tak skrajne emocje, że byłoby błędem siedzenie cicho i tylko przysłuchiwanie się całej dyspucie. Szczególnie, że byłem tym razem w tzw. instytucji ekspertów i miałem wpływ na to co zostanie nominowane.