Felietony

Siedzę nad morzem. Pod pachą mam Stronghold. Z firmy przychodzą SMS i maile mówiące o tym, jak postępy prac nad przygotowaniami do druku. A ja? A ja sobie wakacjuję… łapiąc chętnych do gry i nadal testując. Obłęd. Tymczasem dzisiejszy tekst opowiada o piekielnie ważnej sprawie – replaybility, czyli o tym, jak sprawić, by kolejne rozgrywki różniły się od poprzednich i by gracze chcieli rozgrywać kolejne partie.

Nikomu z nas nie będzie zapewne dane odbyć międzygwiezdnej podróży. Ale wciąż możemy odkrywać nowe światy, dzięki przekraczaniu granic wyobraźni. Krzysztofami Kolumbami XX wieku, ludźmi, którzy otworzyli przed nami nowe światy byli na przykład J.R.R. Tolkien, George Lucas czy Gary Gygax. Twórcy tacy jak oni, przenoszą nas w miejsca, w których nigdy nie byliśmy i dają nam narzędzia, pozwalające patrzeć na świat w całkiem inny sposób. Mam nadzieję, że ta książka pozwoliła ci na zanurzenie się we własnej wyobraźni, rozwinęła zdolności twórcze i pokazała jak krytycznie patrzeć na swoje pomysły.

Gdy kilka lat temu zainteresowałem się grami planszowymi, mocno zaskoczyły mnie dwie sprawy. Po pierwsze zszokowała mnie ilość dostępnych gier – setki tytułów o najprzeróżniejszym stopniu skomplikowania i tematyce. Dla człowieka, którego dzieciństwo przypadało na okres późnego PRLu rzędy półek wypełnione kolorowymi pudełkami przeznaczonymi dla ludzi w każdym wieku i oferujące przeróżne rodzaje rozrywki wzbudzały zachwyt i były czymś nowym.

Wtorek, Stronghold, jasna sprawa. Dzisiejszy odcinek tym różni się od poprzednich, że jest napisany współcześnie, czyli nie jest zapisem stanu gry z dawnych miesięcy (jak inne) lecz został napisany całkiem niedawno i pokazuje cały proces kształtowania się jednej z reguł – Punktów zwycięstwa, na przestrzeni wielu miesięcy. No to do boju!

Wyobraź sobie, że twoja gra jest gotowa i znalazłeś chętnego wydawcę. Co dalej? Niektórzy uważają, że trzeba zająć się ochroną swojej własności intelektualnej. Jeżeli zagłębisz się w ten temat zauważysz, że są różne opinie o tym, czy i jak chronić grę. Ale po dokładniejszej analizie wypowiedzi okazuje się, że większość osób, popierających działania ochronne to prawnicy, natomiast sceptycznie do takich działań nastawieni są wydawcy i twórcy gier. Chronić grę można na 3 sposoby – poprzez jej opatentowanie, zastrzeżenie znaku towarowego albo z prawa autorskiego.

Wtorek, upał, wakacje, kończy się lipec, w którym rozegraliśmy – jak wczoraj sprawdziłem – równo 78 godzin w Strongholda. Muszę przyznać, że może i Stronghold ma duże replaybility, ale mimo wszystko zaczynam mieć drgawki, gdy widzę rozlożoną planszę… Nie mniej jeszcze troche wytrwałości, jeszcze trochę partii i projekt będzie wytestowany na max. Jesteśmy na finiszu. Tymczasem w naszym cyklu dziś będzie o obrońcy…

Jako osoba odpowiedzialna za kontakt z zewnętrznymi autorami w firmie Wizards of the Coast, przeglądam rocznie około 150 projektów. I z tych 150 testujemy może około tuzina. Może to wyglądać zaskakująco, ale z rozmów z innymi wydawcami wynika, że wszędzie jest podobnie. Większość zgłaszanych propozycji zawiera te same błędy. Jeżeli potrafisz ich uniknąć, twoja propozycja będzie miała z góry większe szanse niż 90% nadesłanych.

Dzieją się rzeczy niewiarygodne. Stronghold od prawie tygodnia jest na  1. miejscu BGG w rankingu The Hottest, plansza do Strongholda jest trzecią, czwartą najpopularniejszą fotką BGG, nawet ja z moją wychudzoną facjatą wdarłem się na główną stronę BGG i przynoszę wstyd, że takie paskudy mieszkają nad Wisłą. Może być tak, że jak społeczność BGG ujrzy takiego chudego autora chętniej kupi jego grę – żeby sobie chłop kotleta kupił, czy coś. Jak widać w ramach zachęcania do kupna gry Portal ma wiele pomysłów. Tymczasem na gamesfanatic.pl zabieramy się za kolejny element mechaniki Strongholda…

W poprzednim odcinku kilkakrotnie cytowany był Paul Randles. Dzisiejszy odcinek przybliża sylwetkę tego przedwcześnie zmarłego autora. Paul Randles był najpierw menedżerem w firmie Wizard of the Coast i to od niego zależało, która gier zostanie wydana przez to wydawnictwo. W 2000 roku zdecydował się na zmianę zawodu i postanowił samodzielnie projektować gry. Wraz z Danem Stahlem zaczął testować różne pomysły.

Zawodowcy rozróżniają dwa etapy tworzenia gry. Pierwszy to projektowanie, gdy powstaje koncepcja mechaniki i zarys przepisów. Drugi to „rozwój” (w książce użyte zostało słowo „development”), gdy ustalane są szczegóły: balansowane strategie, likwidowane niejasności i niejednoznaczności przepisów i gdy prowadzone są testy. W trakcie projektowania autor odpowiada na pytanie: co zrobić, by wygrać. Podczas rozwoju – na pytanie, czy pionek powinien zostać przesunięty o 6 czy o 8 pól.