Felietony

Tytuł tego artykułu kończy się znakiem zapytania ale w rzeczywistości tych „znaków zapytania” jest więcej. Zacznijmy od nazwy gry. Czy na pewno brzmiała ona „Senet”?

Niespełna rok temu, przy okazji 25 rocznicy Superfarmera, pisałem o jego pierwowzorze, czyli powstałej w czasie niemieckiej okupacji grze Hodowla Zwierzątek. I o tym, że po latach odnalazł się oryginalny egzemplarz tej gry. Nie przypuszczałem wtedy, że będę miał okazję opisać inny zabytek z tego samego okresu. Kilka tygodni temu zadzwonił do mnie miłośnik gier Adam Josifow (którego być może niektórzy czytelnicy kojarzą ze sklepem Replikator) z informacją o niezwykłym znalezisku. Okazało się, że jego sąsiadka przechowuje fragmenty gry, w którą grała jako dziecko, być może w trakcie Powstania Warszawskiego albo krótko po nim.

Crokinole to pstrykana, zręcznościowa gra, w której od 2 do 4 graczy będzie pstrykać drewnianymi dyskami po drewnianym stole. Będą tu snajperskie trafienia w sam środek, będą ryzykowne odbicia od złośliwie ustawionych słupów, będą wybicia wrogich dysków i będą totalne pudła. Zwycięska drużyna może być tylko jedna.

Wydawnictwo Granna kojarzy się mi przede wszystkim z grami dla dzieci. Nie bez powodu! Działająca od ponad 30 lat firma na swoim koncie ma trzycyfrową liczbę opublikowanych tytułów, a znaczną większość z nich stworzono właśnie z myślą o najmłodszym pokoleniu miłośników planszówek. Są one często wydawane w ramach różnego rodzaju serii, np. gier, inspirowanych znanymi i lubianymi opowieściami dla maluchów. Do cyklu tego należy też nowość, czyli Muzykanci z Bremy, których niedawno miałam okazję wypróbować.

Zamieszczony tydzień temu artykuł o grze Pitagoras zaczynał się od nawiązania do majowego sezonu egzaminów w szkołach podstawowych i średnich. Dzisiejszy tekst również dotyczy gry matematycznej ale bardziej zaawanasowanej, pasującej do matury z matematyki na poziomie rozszerzonym.

Czas odpowiedzieć na niewygodne pytania. Uchylić rąbka tajemnicy, odkryć sekrety alkowy i rozprawić się z niby-mitem. A przy okazji uspokoić kilku bardziej emocjonalnie nastawionych osobników, którzy gotowi są na widłach wynosić ze wsi recenzentów, którzy zamiast uczciwie gry kupować, proszą o nie wydawców.

Sprawa zaczęła się chyba od moich komentarzy pod recenzją gry Pitagoras. Sugerowały one, że gra mogłaby się stać bardziej atrakcyjna, gdyby dopuścić większy zakres działań. Redakcja Games Fanatic poszła tym tropem i ogłosiła konkurs, w którym wylosowaną na kostkach liczbę można układać z liczb na kartach korzystając ze wszystkich znanych uczestnikom działań.

Shinrin-yoku to dosłownie "kąpiel leśna" i jest to zaskakująco trafna metafora. Można rozumieć ją na wiele sposobów, od prostego zanurzenia w lesie, przez odprężający czas spędzony (najczęściej) w pojedynkę, aż po oczyszczające właściwości tej praktyki. Zajrzyjmy więc do pudełka z napisem Moc Lasu, a potem wybierzmy się na spacer pośród drzew, zabierzmy ze sobą kilka kart i sprawdźmy, co w lesie piszczy.

Co łączy takie gry, jak Książęta Florencji, Wyspa Kotów, Patchwork i Ubongo? Wszystkie te gry (i jeszcze ponad 200 innych) wykorzystują figury geometryczne zwane po angielsku polyominoes. Jaki jest polski odpowiednik tego słowa? Jeszcze nie wiadomo. Spotkałem się z nazwami polimino, poliomino i wielomino. A jak to wygląda w innych językach? W niemieckim, francuskim i holenderskim używa się angielskiej nazwy polyomino, we włoskim, portugalskim, rosyjskim, ukraińskim i estońskim – polimino, a w hiszpańskim poliomino. Najdziwniejsza jest nazwa plurkvadrato w języku esperanto.

Ten poważny temat w bardzo rozrywkowym hobby już wiele razy zaprzątał mi głowę, ale dopiero niedawno postanowiłam zebrać moje myśli w jeden tekst. Nie ma on na celu atakowania nikogo ani wypowiadania się za wszystkie kobiety spędzające swój wolny czas nad planszą, a jedynie przywołanie kilku sytuacji, w których poczułam się zignorowana i potraktowana protekcjonalnie z racji mojej płci, co przy tego typu hobby nie powinno mieć żadnego znaczenia.