Felietony

Ostatnimi czasy w różnych miejscach został poruszony temat obiektywności recenzji gier planszowych publikowanych w Internecie, także na Games Fanatic. Pojawią się głosy, że recenzenci specjalnie zawyżają oceny, żeby przypodobać się wydawcom. Nie pomogła też legendarna już oferta sprzedaży gier, których stan opisano następująco: „Większość tylko rozpakowana w celu napisania recenzji”. Nie mogę pisać w imieniu wszystkich recenzentów, ale ponieważ co jakiś czas zdarza mi się recenzję napisać, więc postanowiłem podzielić się z Wami moimi doświadczeniami i przemyśleniami.

Raz na jakiś czas na BGG lub na forum pojawia się postać w rozwianych szatach, ze zmierzwionym włosem i obłędem w oczach, która trzyma wielki transparent z odręcznie namalowanym słowem: „ZEPSUTA!”. Okazuje się, że nasz paladyn instrukcji, zelota strategii i Jedi planowania odkrył Jedyną Słuszną Strategię Wygrywającą. A „jak wszyscy wiedzą”, odkrycie takiej strategii oznacza, że autor jest beztalenciem, wydawca idiotą, a gra gniotem. Ech, naprawdę?

Co roku na świecie ukazuje się wiele gier planszowych. Nawet w Polsce doczekaliśmy się czasów, gdy gier, zwłaszcza dla masowego odbiorcy, wydawanych jest całkiem sporo. Jednak, jak zauważają niektórzy recenzenci, wśród tego zalewu często coraz trudniej znaleźć tytuły, które chcemy, żeby zostały z nami na dłużej. Podobne zjawiska występują w innych dziedzinach życia. Gdy spojrzymy na świat mediów, bombardujących nas codziennie niezliczonymi wiadomościami, nietrudno zauważyć, że wśród tego zalewu różnego rodzaju informacji, komentarzy, opinii naprawdę ważny jest tylko ich znikomy procent. Reszta stanowi tzw. szum informacyjny. Coraz więcej odbiorców, tak w przypadku mediów, jak i gier, stara się dokonywać selekcji, ...

Nasze wspaniałe hobby ma to siebie, że sens ma w zasadzie tylko wtedy, gdy mamy się z kim nim dzielić. Samo dodawanie kolejnych pozycji do listy naszego inwentarza nie cieszy tak bardzo, jak testowanie tych wszystkich nowości, poznawanie nowych mechanik, autorów i rozwiązań. Są wśród nas szczęśliwcy, którzy nigdy nie mają problemu z zebraniem ekipy nawet do produkcji najbardziej „osobochłonnych”. Jednak zdecydowana większość z nas spotyka się od czasu do czasu z problemem braku chętnych do gry. Dla nich właśnie przygotowałem listę miejsc, gdzie ja sam szukam chętnych do wspólnej rozgrywki.

Od niespełna miesiąca w sprzedaży jest karciana wersja Zamków Burgundii. Ze względu na popularność wersji kościanej, jak i renomę autora jednej i drugiej gry, nowa karcianka wzbudziła na forum spore zainteresowanie. Postanowiłem więc zrobić zestawienie podobieństw i różnic obu tych gier. Ale ponieważ jak dotąd w karciane Zamki grałem tylko raz, nie podejmuję się kompleksowej oceny strategii, możliwych dróg do zwycięstwa itd. – mój opis jest przede wszystkim porównaniem rekwizytów i zasad. Oczywiście liczę na to, że jakieś komentarze, zawierające „uwagi strategiczne” pod tym tekstem się pojawią.

Jestem człowiekiem, który, jeżeli wchodzi w jakiś temat, to wchodzi w niego dość mocno. Gdy zainteresowałem się planszówkami, zacząłem od pochłaniania wszystkiego, co jest dostępne na ten temat w Internecie. Fora dyskusyjne, artykuły czy filmy na YT. Niedługo potem zacząłem także poznawać ludzi, którzy również lubią spędzać czas w taki sam sposób. To wszystko sprawiło, że granie w gry planszowe bardzo szybko stało się dla mnie czymś naturalnym – czymś, co po prostu robię na co dzień i jednocześnie czymś, nad czym się nie zastanawiam.

Każdy z Was przeżył to przynajmniej raz. Napalasz się na jakąś grę, nie możesz się jej doczekać, wahasz się nad potencjalnie dużym wydatkiem lub małoopłacalną wymianą, aż wreszcie robisz to – dostajesz pudełko z wymarzoną grą! Z wypiekami na twarzy czytasz instrukcję, zaganiasz współgraczy, siadacie, gracie i… klops. Dramat. Tragedia. To się nie miało prawa wydarzyć, a jednak… padłaś lub padłeś ofiarą autohypenozy. Masz grę, pełną – jak się okazało – pustych obietnic. Mnie ze względu na kompulsywne wręcz kupowanie nowych tytułów, zdarza się to niestety wcale nie tak rzadko. Oto kilka przykładów takich sytuacji:

Jak, być może, niektórzy z Was zauważyli, od jakiegoś czasu oprócz mózgożernych-rosenbergo-feldowskich-nowych-er-poprzez-wieki recenzuję także trochę gier dla dzieci. Tak się bowiem składa, że drugi rok z rzędu ciągnę wózeczek w szkolnej świetlicy i postawiłam sobie za punkt honoru odciągnąć małolaty od komputerów. Udaje mi się to całkiem nieźle, dzieciaki mają swoje ulubione tytuły i wciąż pytają o nowe. I ja wciąż im je dostarczam, coraz bardziej dziwiąc się niektórym aspektom procesu wydawniczego gier dla naszych milusińskich (choć, jak posiedzieć kilka godzin na świetlicy, to określenie „milusińscy” stanie się encyklopedycznym przykładem eufemizmu). Postanowiłam więc popełnić krótką listę grzechów polskich wydawców gier ...

Zamiar powrotu do serii Jestem z Polski, czyli przeglądu polskich gier planszowych od dłuższego czasu niweczyły bieżące obowiązki recenzenckie, i zawodowe. W końcu jednak się udało mi się zebrać i trochę czasu wygospodarować i tak oto powstał kolejny odcinek cyklu. Tym razem jednak, nieco inaczej niż poprzednio, nie będę dopasowywał gier według ich kategorii, a według daty ich wydania. Zapraszam więc do przeglądu polskich gier wydanych w 2015 r.

Grając z dziećmi w większość gier, poza oczywiście grami czysto losowymi, mamy często problem, jak zmodyfikować zasady, żeby dziecko miało jakiekolwiek szanse na zwycięstwo. Memory jest pod tym względem grą wyjątkową. Nawet przedszkolaki zazwyczaj wygrywają z dorosłymi. Dlaczego tak się dzieje? Są na ten temat różne hipotezy. Być może dzieci potrafią bardziej skupić się na rozgrywce, a dorośli są bardziej podatni na różne zewnętrzne bodźce, odwracające uwagę i dekoncentrujące? A może z mózgiem człowieka jest podobnie, jak z pamięcią komputera – dziecko ma duże bloki niczym jeszcze nie zapisane, a dorosły ma mózg „pofragmentowany” i przez to pamięć działa mniej ...