Inne

Niedawno na naszym forum toczyła się dość burzliwa dyskusja dotycząca gry Mocarstwa, ufundowanej na wspieraczce. W ramach krytykowania Mocarstw pewna osoba porównała je do Monopoly i Cashflow twierdząc, że wszystkie te gry są złe. Ale czy na pewno? Mam co do tego poważne wątpliwości, chciałbym więc dzisiaj pofilozofować o tym, co czyni daną grę złą.

W pierwszej części felietonu opisałem „problem” egzemplarzy recenzenckich, a dzisiaj spróbuje poszukać rozwiązań i odpowiem na pytanie „po co nam recenzenci?”.

W wielu recenzjach gier planszowych pada sformułowanie „Dziękujemy wydawnictwu xyz za przekazanie gry do recenzji.”  W opinii niektórych osób przekazanie gry do recenzji jest równoznaczne z kupieniem recenzenta „darmową grą”. W dzisiejszym felietonie chciałbym zmierzyć się z tym problemem, zaś w kolejnym tekście (w środę) poruszę problemy: profesjonalizacji rynku, rozwiązania kwestii egzemplarzy recenzenckich oraz odpowiem na pytanie czy recenzenci są potrzebni?

W ostatnim czasie na łamach serwisu Games Fanatic pojawiły się recenzje dwóch gier citybulidingowych – Capital, autorstwa Filipa Miłuńskiego oraz Quadropolis stworzonego przez Francoisa Gadano. Już kilkukrotnie spotkałem się w sieci i wśród znajomych z opinią, że te dwa tytuły są do siebie podobne. Nie podzielam tej opinii do końca, postaram się jednak porównać oba tytuły, nie tylko pod względem mechaniki, ale też w innych aspektach, które uważam za istotne. Może pomoże to komuś rozwiać wątpliwości i dokonać właściwego wyboru przy zakupie prezentu dla siebie, osoby bliskiej lub znajomego.

Początek roku skłania zawsze z jednej strony do postanowień, a z drugiej do podsumowań. Oto kilku redaktorów podzieliło się z Wami swoimi przemyśleniami, wspomnieniami i analizami roku 2016 pod względem gier, w które grali, które poznali, które wydano i których grano zbyt mało. Ale to nie wszystko! W tekście ukryte są trzy pytania konkursowe – w każdym czeka na Was gra do wygrania :) Zapraszamy do lektury oraz wspólnej zabawy!

Od dwóch lat powoli wsiąkam w świat figurowych gier bitewnych. Jest to specyficzna odmiana gier planszowych, gdzie duże znaczenie ma sama otoczka jak składanie i malowanie modeli, przygotowywanie odpowiedniego składu armii do walki. Istotne jest to, że w przeciwieństwie do „zwykłych” gier planszowych, w figurowej grze bitewnej trzeba często poświęcić trochę czasu nie tylko na samą grę, lecz również na przygotowania do rozgrywki.

Dwudziesta piąta edycja Mat Handlu znajduje się właśnie w półmetku. Czyli – licząc z dogrywkami – za graczami już ponad 7 lata i 42 edycje mniej lub bardziej udanych wymian. Ja uczestniczę w wymianach nieprzerwanie od MH’13, czyli od 4 lat. Przez ten czas wymieniłem sporo ciekawych gier, zebrałem wiele, głownie pozytywnych, doświadczeń, zaobserwowałem i zdefiniowałem sobie też pewne standardy, na których uważam, że powinna opierać się wymiana, aby satysfakcjonowała wszystkie strony. I właśnie tą moją subiektywna listę uwag pozwolę Wam dzisiaj przedstawić. Większość zdaje mi się oczywista, ale ponieważ z nikim ich nie konsultowałem, liczę na ewentualne propozycje i ...

Ostatnimi czasy w różnych miejscach został poruszony temat obiektywności recenzji gier planszowych publikowanych w Internecie, także na Games Fanatic. Pojawią się głosy, że recenzenci specjalnie zawyżają oceny, żeby przypodobać się wydawcom. Nie pomogła też legendarna już oferta sprzedaży gier, których stan opisano następująco: „Większość tylko rozpakowana w celu napisania recenzji”. Nie mogę pisać w imieniu wszystkich recenzentów, ale ponieważ co jakiś czas zdarza mi się recenzję napisać, więc postanowiłem podzielić się z Wami moimi doświadczeniami i przemyśleniami.

Raz na jakiś czas na BGG lub na forum pojawia się postać w rozwianych szatach, ze zmierzwionym włosem i obłędem w oczach, która trzyma wielki transparent z odręcznie namalowanym słowem: „ZEPSUTA!”. Okazuje się, że nasz paladyn instrukcji, zelota strategii i Jedi planowania odkrył Jedyną Słuszną Strategię Wygrywającą. A „jak wszyscy wiedzą”, odkrycie takiej strategii oznacza, że autor jest beztalenciem, wydawca idiotą, a gra gniotem. Ech, naprawdę?

Nasze wspaniałe hobby ma to siebie, że sens ma w zasadzie tylko wtedy, gdy mamy się z kim nim dzielić. Samo dodawanie kolejnych pozycji do listy naszego inwentarza nie cieszy tak bardzo, jak testowanie tych wszystkich nowości, poznawanie nowych mechanik, autorów i rozwiązań. Są wśród nas szczęśliwcy, którzy nigdy nie mają problemu z zebraniem ekipy nawet do produkcji najbardziej „osobochłonnych”. Jednak zdecydowana większość z nas spotyka się od czasu do czasu z problemem braku chętnych do gry. Dla nich właśnie przygotowałem listę miejsc, gdzie ja sam szukam chętnych do wspólnej rozgrywki.