Inne

Na długo przed nastaniem ery komputerów, konsol i wszelakiej rozrywkowej elektroniki, był stół. Na tym stole były kartki i były długopisy, były karty do gry i były kości do gry. Przy stole spotykała się moja rodzina i niezależnie od stanu zasilania – bywało, że i przy świeczkach – zaznawała rozrywki przy kościanym pokerze, remibrydżu, „państwach i miastach”, a w późniejszym okresie również Scrabblach czy Eurobusinessie. Rodzina była w tych momentach szczęśliwa i skupiona na sobie nawzajem.

Po kilku nie do końca przemyślanych decyzjach zakupowych, wynikających z braku doświadczenia, wpadłem na pomysł podzielenia się swoimi przemyśleniami z początkującymi instruktorami zajęć o planszówkach. Było to jakieś siedem lat temu. Zajęcia oficjalnie nie odbywają się teraz nigdzie, ale może jakiejś dobrej duszy tekst przyda się na przyszłość.

Lipcowe wyniki niemieckiej Kennerspiel des Jahres po raz kolejny skłoniły mnie do refleksji jakie cele stawia przed sobą ta druga (obok samej SdJ) najbardziej prestiżowa planszówkowa nagroda na świecie, do kogo jest skierowana i jak bardzo „przydaje się” graczom zaawansowanym.

Na początek chciałabym zadać Wam dwa pytania: 1. Czy gralibyście w dobrą grę, nawet jeśli byłaby brzydka jak noc? 2. Czy gralibyście w kiepską grę, tylko dlatego że byłaby przepięknie wydana? Na tak postawione pytania odpowiedzi wydają się oczywiste: 1. Tak! 2. Jasne, że nie! W grach niestety, tak jak w życiu, nic nie jest oczywiste ani czarno-białe i zaraz postaram się Was przekonać, że na te pytania nie ma prostych odpowiedzi.

Od kiedy bardziej świadomie zacząłem patrzeć na swoje planszowe preferencje, doskonale zdaję sobie sprawę, że jestem eksploratorem. Nie raz przyznawałem się do tego, że największą przyjemność sprawia mi poznawanie nowych tytułów, nieznanych mechanik, świeżych oryginalnych pomysłów. Nigdy natomiast nie byłem typem gracza, który czuje potrzebę dążenia do mistrzostwa w danej grze, poznania jej na wylot i rywalizacji na najwyższym poziomie.

W piątek 10 maja w ramach kontynuacji wojny handlowej z Chinami, prezydent USA Donald Trump, wprowadził cła importowe w wysokości 25% na szereg towarów. Tym razem będzie to istotne także dla nas, graczy z Europy, gdyż tymi cłami zostały również objęte gry karciane i planszowe.

Zawsze wydawało mi się, że wojna jest czarno-biała. Ale ona jest w kolorze. To nieprawda, że tu ptaki nie śpiewają nie rosną drzewa. Ludzi zabijają pośród żywych barw, zielonych drzew, pod jasnym błękitnym niebem. A wokół bujnie rozkwita życie. Ptaki szczebiocą, gałązki drzew zielenieją od liści. Martwi ludzie leżą w trawie i wcale nie są straszni. Są częścią tego kolorowego świata. Obok nich można się śmiać i rozmawiać, ludzkość nie zamiera i nie wariuje na widok trupów. Strasznie jest tylko wtedy, kiedy strzelają do ciebie. To bardzo dziwne, że wojna jest kolorowa. Arkadij Babczenko, Dziesięć kawałków o wojnie, Warszawa 2009, ...

To nie do końca będzie recenzja. Owszem, napiszę kilka słów o grze. Nawet więcej niż kilka, bo poświęcę jej pierwszą z dwóch części obszernego tekstu. Ciekawsze, bardziej intrygujące niż mechanika, wydaje mi się jednak przesłanie This War of Mine, a przede wszystkim sposób, w jaki gra opowiada o najgorszym wytworze cywilizacji ludzi: wojnie.

Katowicka knajpka Ludiversum zaprezentowała nam w ten weekend przepis na udaną imprezę planszówkową.  A więc wychodzi na to, że składniki nie są wcale takie skomplikowane, potrzeba jedynie stołów, krzeseł, gier i ludzi. Ni mniej, ni więcej – sukces murowany! A ja z kolei zapraszam na kilka refleksji o pierwszej edycji Planszówek w Spodku!

Gry planszowe coraz częściej goszczą na ekranach. Szachy można było zobaczyć już np. w Twin Peaks (1990-1991), a Monopoly między innymi w Simpsonach (1989-). Bardziej w serialach niż filmach planszówki są coraz częściej pokazywane, albo chociaż wspominane, a co cieszy najbardziej – są wśród nich nowoczesne gry, a coraz mniej tych pokroju Chińczyka. Warto wspomnieć, że przecież już w 1995 roku powstał film oparty na grze planszowej – Jumanji! Chodzą też słuchy, że będzie serial oparty na… Catanie. Ciekawe, co z tego wyjdzie?